Þegar þetta birtist á föstudagsmorgni er vonandi búið að tryggja landvist á Íslandi fyrir þau hrjáðu börn frá Afganistan sem fjallað hefur verið um að undanförnu. Ef svo er, frábært. Ég er samt ekki bjartsýnn. Það ætti að vera búið að ganga frá málinu fyrir löngu en af einhverri óskiljanlegri tregðu hefur það ekki verið gert. Svo ég á varla von á að það hafi breyst á þeim sólarhring sem líður frá því ég skrifa þetta og þar til þetta birtist.

Það er þessi tregða sem er svo skrýtin.

Og ekki bara skrýtin, heldur óþægileg, já, óviðkunnanleg, nei, ekki bara það, heldur beinlínis andstyggileg. 

Tylliástæða

Það er löngu búið að henda út í hafsauga þeim tylliástæðum sem íslensk stjórnvöld nefndu lengi sem ástæðu þess að fólki væri kastað úr landi sem virtist þó alla ástæðu til að eiga vernd okkar skilið.

Það er sem sé ekki á nokkurn hátt skylda okkar að fara eftir ströngu ákvæðum Dublinar-sáttmálans um meðhöndlun flóttafólks.

Það er ekki skylda, það er val íslenskra stjórnvalda að túlka þennan sáttmála þannig að sýna skuli fyllstu hörku og ósveigjanleika.

Computer says no?

Það er val. Útlendingastofnun hefur valið það. Dómsmálayfirvöld með dómsmálaráðherra í fararbroddi hafa valið að gera ekkert til að snúa þeirri túlkun við og krefjast þess að Útlendingastofnun sýni mildi og mannskilning en endurtaki ekki bara í sífellu:

„Computer says no.“

Það er engin tölva sem talar. Það er Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir sem segir nei.

„Það er engin tölva sem talar.“

Og ekki bara hún, heldur líka Katrín Jakobsdóttir forsætisráðherra.

Hún fer brosmild um heiminn og talar um mannréttindi en hér heima segir hún nei.

Hjóm eitt

Ég veit ósköp vel að hún ræður þessu ekki formlega en hún getur skapað það andrúmsloft í ríkisstjórn sinni og gagnvart dómsmálaráðherra sínum að blaðinu verði snúið við.

Hingað til hefur hún kosið að gera það ekki.

Ég geri mér grein fyrir því að ég hef kvartað heilmikið undan Katrínu Jakobsdóttur síðan hún kaus að leiða vængbrotinn Sjálfstæðisflokk aftur til valda í landinu. Ég hef talið mig hafa undan ýmsu að kvarta fyrir utan sjálfa hugmyndafræðina að baki þessari stjórnarmyndun, en allt það er þó hjóm eitt miðað við það sem við stöndum nú frammi fyrir.

Óafmáanlegur blettur

Því ríkisstjórn Katrínar þráast við að vísa úr landi börnum sem ættu að njóta verndar okkar.

Börnum sem líður illa. Börnum! Í guðs almáttugs bænum.

Ef þessu verður ekki breytt hið fyrsta, þá verður þetta mál óafmáanlegur blettur á orðspori og samvisku þeirra sem að standa.

Þar á meðal Þórdísar Kolbrúnar. Þar á meðal Katrínar Jakobsdóttur.

Gráðugir flóttamenn?

Við eigum að vernda illa leikin börn – það liggur svo grátlega í augum uppi, Snati minn, að það ætti ekki að taka nema þann tíma sem það tekur embættismann að skrifa nafnið sitt og stimpla einn pappír að veita þessum börnum hér griðastað.

Svo af hverju stafar tregðan?

„Við eigum að vernda illa leikin börn“

Ekki koma með gömlu lummuna um að ef við veitum þessum börnum vist, þá muni allt fyllast hér af gráðugum flóttamönnum sem éti upp allan mat frá vistmönnum elliheimila og öryrkjar verði á köldum klaka.

Burtséð frá því hvað þessi lumma er úldin og vitlaus, þá skiptir hún engu í þessu sambandi.

Barnasáttmálinn brotinn

Það er nefnilega deginum ljósara að með því að vísa börnunum burt, þá eru íslensk stjórnvöld að brjóta Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna.

Þið þurfið ekki að trúa mér – spyrjið bara hvaða lögfræðing sem er.

(Nema lögfræðing Útlendingastofnunar, ég veit ekki hvar hann lærði sína lögfræði.)

En í guðs almáttugum bænum, viljum við vera þegnar í landi sem brýtur vísvitandi og markvisst BARNASÁTTMÁLA SAMEINUÐU ÞJÓÐANNA?

Af hverju stafar þessi óskiljanlega tregða?

Illur grunur

Ég hef hingað til hneigst til að trúa því besta upp á íslensk yfirvöld, sem sé að tregðan stafi bara af einhvers konar býrókratískum flöskuhálsi, íhaldssemi og þröngsýni. En eftir því sem það liggur ljósar fyrir að það þarf ekki, svo sannarlega ekki, að vísa börnunum burt, þá verður illur grunur um mannvonsku sterkari.

Ég vona að sá illi grunur muni sópast burt og börnin fái að vera. Þrátt fyrir allt trúi ég ekki öðru. En af hverju þarf það að taka svo langan tíma að við dælum svefnlyfjum í börn til að þau afberi biðina eftir sjálfsagðri og raunar lögbundinni mannúð?