Hæstiréttur sýknaði RÚV í dag í skaðabótamáli Adolfs Inga Erlingssonar, fyrrverandi íþróttafréttamans RÚV, vegna ólögmætrar uppsagnar og eineltis á vinnustað. Héraðsdómur hafði áður dæmt RÚV til að greiða Adolf Inga 2,2 milljónir króna í skaðabætur.

Adolf fór fram á rúmar 10 milljónir króna í bætur með máli sem höfðað var í febrúar 2016. Hann hafði starfað fyrir RÚV frá árinu 1991 þangað til að honum var sagt upp störfum þann 27. nóvember 2013.  Í kjölfar Evrópumótsins í handknattleik 2010 tilkynnti Kristín Hálfdánardóttir, íþróttastjóri RÚV, að breytingar yrðu á verkefnum Adolfs. Með þeim var hann að miklu leyti tekinn úr reglulegum verkefnum í sjónvarpi, svo sem dagskrárgerð og lýsingu á kappleikjum en þess í staðinn var honum falið að skrifa fréttir á vefsíðu RÚV. Þá var Adolf færður frá öðrum íþróttafréttamönnum á starfsstöð veffréttamanna. Kristín var ráðin í starf íþróttastjóra eftir stuttan feril í íþróttafréttadeildinni en hún hafði áður starfað í bókhaldsdeild RÚV.

Taldi sig niðurlægðan með breytingunum

Í kjölfar þess kvartaði Adolf undan einelti en honum fannst að með breytingunum væri verið að setja hann til hliðar og niðurlægja með því að útiloka hann frá verkum sem hann hafði sinnt lengi. Fundaði mannauðsstjóri RÚV með Adolfi og Kristínu, fyrst hvoru í sínu lagi en síðan saman.

Niðurstaða fundarins var að þau þyrftu bæði að leggja sitt af mörkum til að bæta samstarfið og samskiptin. Þá taldi mannauðsstjórinn að Adolf gætti bætt úr samstarfs- og samskiptaörðugleikum milli hans og starfsmanna, stundvísi og vinnubrögð við vinnslu og lýsingu íþróttafrétta.

Í kjölfarið var gert munnlegt samkomulag við Adolf um að hann myndi halda vaktaálagsgreiðslum þrátt fyrir að hið nýja starfsfyrirkomulag hans innihéldi ekki slíkar vaktir. Adolf hélt því fram að þær greiðslur hefðu fallið niður af óútskýrðum ástæðum en Kristín taldi hið munnlega samkomulag aðeins hafa átt að ná til verkefna í sjónvarpi á meðan hann sinnti þeirri starfsskyldu.

Þá sagði Adolf sig hafa þurft að bera harm sinn í hljóði vegna eineltis Kristínar því hann óttaðist um starfsöryggi sitt. Vanlíðan hans hefði fljótlega farið að bitna á fjölskyldulífi hans og hann hefði þurft að leita sér fagaðstoðar af því tilefni.

Ósamræmi í vitnisburði starfsmanna RÚV

Í nóvember 2013 voru kynntar aðhaldsaðgerðir sem grípa þyrfti til í því skyni að bæta rekstur RÚV. Nokkrum dögum síðar var Adolf einn margra sem sagt var upp störfum.

Fyrir héraðsdómi sagði Kristín að hún gæti ekki lagt mat á með hvaða hætti yrði ákveðið hverjum skyldi sagt upp í hópuppsögninni þar sem hún hefði ekki komið að ákvörðuninni um að Adolf Ingi væri meðal þeirra sem sagt var upp með neinum hætti. Óðinn Jónsson, þáverandi fréttastjóri RÚV, sagði hins vegar að byggt hefði verið á mati næstu yfirmanna og í tilviki Adolfs hefði það byggst á mati Kristínar og Einars Örns Jónssonar, varaíþróttastjóra RÚV.

Adolf byggði skaðabótakröfu sína á því að RÚV bæri fébótaábyrgð vegna saknæmrar háttsemi og aðgerðarleysi starfsmanna vegna eineltis, ítrekaðra meingerða og ólögmætrar uppsagnar.

Niðurstöðu héraðsdóms snúið við

Hæstiréttur komst að þeirri niðurstöðu að hvorki tilhögun lýsinga íþróttakappleikja né breytingar á starfstilhögun Adolfs gætu hafa falið í sér einelti. Þá taldi dómurinn að þó ekki hefði verið staðið við samkomulag um óbreytt launakjör Adolfs gæti það heldur ekki falið í sér einelti, enda hefðu málefnaleg sjónarmið getað búið þeim að baki.

Héraðsdómur taldi að aðgerðarleysi RÚV um að kanna hvort fótur væri fyrir ávirðingum Kristínar í hans garð hafi verið til þess fallin að gera lítið úr honum og teldist til eineltis. Hæstiréttur hafnaði þessi og taldi að ágallar á meðferð kvörtunar Adolfs um einelti gæti ekki eitt og sér falið í sér einelti.

Héraðsdómur hafði einnig komist að þeirri niðurstöðu að framganga starfsmanna RÚV gagnvart Adolf, sem starfað hafði hjá RÚV í rúma tvo áratugi, hefði falið í sér ólögmæta meingerð gegn æru og persónu hans og ætti hann því rétt á miskabótum. Hæstiréttur hafnaði þessu taldi að þeir ágallar sem hefðu verið á eineltismáli Adolfs yrðu ekki taldir svo alvarlegir eða þess eðlis að miskabótaábyrgð yrði felld á RÚV vegna þeirra.

Loks var niðurstaða dómsins sú að málefnalegar ástæður hefðu legið að baki uppsögn Adolfs. Óumdeilt væri að honum hefði verið sagt upp vegna aðhaldsaðgerða í rekstri RÚV og hefði uppsögnin verið liður í hópuppsögn af því tilefni. Aftur snéri Hæstiréttur við niðurstöðu héraðsdóms en í dómi héraðsdóms var talið að uppsögnin væri ólögmæt vegna þess að málefnalegar ástæður hefðu ekki legið að baki uppsögn Adolfs og ætti hann því rétt til skaðabóta.