Árið 62 fyrir Krist var Julius Caesar orðinn af einn helstu ráðsmönnum Rómaborgar, æðstiprestur var hann og stefndi hærra. Konu átti Caesar sem Pompeia hét. Þótti hún afbragð annarra kvenna og svo kynósa að ungur og metorðagjarn framagosi að nafni Clodius einsetti sér að liggja konuna.

Hann átti hins vegar örðugt með að komast í færi við hana.

Svo var haldin í borginni hátíð Gyðjunnar góðu, sem svo var kölluð. Eingöngu konur máttu vera viðstaddar hátíðina.

Clodius þóttist nú sjá leik á borði. Hann brá yfir sig kvenmannsklæðum og hélt til hátíðahaldanna þar sem hann vissi að kona Caesars yrði viðstödd. Og þar hugðist hann grípa tækifærið og komast yfir Pompeiu.

Illa fór þá. Upp komst um Clodius, hann var sviptur kvennaklæðum sínum og loks dreginn fyrir dómstól sakaður um helgispjöll. Svo fór að hann var sýknaður, meðal annars vegna þess að æðstipresturinn Caesar neitaði að bera vitni og kvaðst ekkert um málið vita.

En þó hafði Caesar skilið umsvifalaust við Pompeiu þegar málið kom upp.

Nú var æðstiprestur spurður hví hann hefði skilið við konuna. Því enginn vissi hvern hug hún lagði á Clodius eða hvort hún hefði verið á einhvern hátt viðriðinn tilraun unga mannsins til að komast inn á kvennaballið.

Caesar sagði að kona sín væri sjálfsagt saklaus.

„Því skildi ég þó við hana,“ mælti Caesar, „að ég taldi að kona Caesars ætti ekki einu sinni að liggja undir grun.“

Þessi orð Caesars hafa síðan oft verið notuð til sönnunar því að iðulega dugi ekki að fólk í háum stöðum fullyrði sjálft að það sé vammlaust, heldur verði það einnig að líta út fyrir að vera vammlaust. Grunsemdir kasti í sjálfu sér rýrð á trúverðugleika þess.

Að breyttu breytanda má hafa sögu þessa um atburði síðustu daga á Íslandi.

Er þá Clodius í hlutverki hinna illu kröfuhafa en Caesar er íslenska þjóðin.

Og kona Caesars er þá Sigmundur Davíð.

Um hann gildir hið sama og Pompeiu. Við vitum ekki hvort hann hafi formlega eitthvað til saka unnið. En hann er í þeirri stöðu að á því má enginn vafi leika.