Bryndís Schram, eiginkona Jóns Baldvins Hannibalssonar, spyr hvort þjóðfélagið sé sjúkt í grein í Fréttblaðinu í dag. Hún mæti nú hatri dóttur sinnar, systur og systradætra. „Hvers vegna þessi iðandi ormagarður af hatri?“ spyr hún.

Tilefnið eru ásakanir um kynferðislega áreitni á hendur Jóni Baldvini. Sjö konur hafa stigið fram undir nafni og alls 23 birta nafnlausar frásagnir á vefsíðu.

Bryndís segist hafa mætt miklu hatri vegna stjórnmálaferils Jóns Baldvins. Þau hjónin hafi mætt miklu mótlæti vegna EES samningsins og annarra mála sem komu upp í tíð Jóns Baldvins í stjórnmálum. „Stundum hef ég líka deilt heiðrinum,“ skrifar hún. „Ég hef staðið við hlið mannsins, uppi á sviði, þar sem hann hefur verið sæmdur heiðursnafnbót og ausinn lofi. Lófatak þúsunda hefur glumið í eyrum mér. Þar hefur hann verið hylltur. Hann var maðurinn sem þorði að bera sannleikanum vitni, þegar aðrir þögðu. En þetta var í útlöndum. Það er enginn spámaður í sínu föðurlandi.“

Hún hafi trúað því að áhyggjulaust ævikvöld væri framundan þar til konur stigu fram í Stundinni og lýstu áreitni Jóns Baldvins. „Og enn einu sinni horfist ég í augu við ásýnd hatursins. Í þetta sinn er þetta ekki bara pólitík. Ekki bara sviðsetning pólitískra mótherja, sem í hita leiksins vilja koma höggi á hættulegan andstæðing. Að þessu sinni er andlit hatursins afskræmt af heift og hefnigirni út yfir gröf og dauða. Það er helsjúkt og hamslaust. Það birtist mér í andliti dóttur minnar, systur minnar og systurdætra minna. Dóttir mín skrifar mér níðbréf og segir: „Helvíti – það eruð þið“. „Systurdóttir mín, þáttastjórnandi á RÚV, segir mig „siðblinda í meðvirkni“ og að ég sé „hætt að vera sjálfstæð persóna“.“

Þá ver Bryndís sig vegna einnar af sögunum á vefsíðunni, þar sem kona lýsir því að fjórtán ára hafi hún verið áreitt af Jóni Baldvini heima hjá sér, en faðir hennar hafi verið sendiherra í London. „En hann vill að ég setjist í fangið á sér,“ skrifar konan ónafngreinda. „Hann er blautur af svita og lyktar hræðilega. Lyktin.... hún var svo stæk. Og hann grípur um brjóstin á mér og sleikir á mér eyrun og hálsinn. Ég lít upp eftir hjálp og sé Bryndísi. En hún er að brosa. Hún brosir til mín. Og ég frýs. Jóni finnst þetta svo fyndið eitthvað og strýkur á mér rassinn þegar ég losa mig og stend upp. Bryndís eltir mig. Hún útskýrir fyrir mér að hann sé búinn að drekka aðeins of mikið. Honum þyki svo vænt um mig. Og svo bendir hún mér á að það sé búið að vera svo rosalega mikið að gera hjá þeim Jóni og pabba. Ég þurfi ekki að rugga bátnum; pabbi minn megi ekki við því.“

Bryndís segir söguna vera hugarburð og heilaspuna. „Trúlegt – eða hitt þó heldur!“ skrifar hún. „Upphaflega var þessi kona bara ein af ótal mörgum, sem veittu hatri sínu útrás – undir nafnleynd. Einhverjum hjá mbl.is tókst að draga hana fram í sviðsljósið. Þess vegna er hægt að svara henni. En hvað með allar hinar, sem fela sig á bak við nafnleynd? Svo lengi sem þær þora ekki að standa við orð sín, hljóta þau að teljast „dauð og ómerk“.“