Ég hitti Kolbein Óttarsson Proppé fyrir utan Krónuna á kosningadag. Proppé stóð þarna eins og bjöllusauður við glerdyrnar og var að dreifa einblöðungum fyrir VG. Þegar ég strunsaði framhjá með innkaupapokann rétti hann mér glansandi dreifimiða sem ég stakk í vasann.  

Á þessum tímapunkti var ríkisstjórnin nýfallin út af klaufalegu hneykslismáli og kjósendur almennt orðnir langeygðir eftir breytingum og nýrri stjórnarskrá. 

Þegar ég var að henda gula innkaupapokanum í skottið á bílnum kallaði ég í átt að Proppé eitthvað á þá leið að hann mætti alls ekki „fara í samstarf við þessa andskota“ – ég man ekki hvernig ég orðaði þetta nákvæmlega en það fór heldur ekkert á milli mála hvað ég átti við.  

Ég tók eftir því að karlgreyið varð heldur lúpulegur við þetta ákall. Hann líkt og fraus þarna upp við vegginn, báðar hendur niður með síðum, sú vinstri kreppt utan um dreifimiðana.  

„Það fór ónotatilfinning um mig þegar ég renndi út af bílastæðinu, eins og ég hefði farið yfir mörk þessa ljúfa manns.“

Það fór ónotatilfinning um mig þegar ég renndi út af bílastæðinu, eins og ég hefði farið yfir mörk þessa ljúfa manns. Því Proppé er ágætis náungi. Æ, þið þekkið týpuna. Svona týpískur hundrað og einn gaur sem drakk rassgatið úr buxunum og hætti svo að drekka og hengdi sig aftan í réttu krakkaklíkuna. Í þessu tilviki ekki Hare Krishna eða vísindakirkjuna heldur íslenskan stjórnmálaflokk. Hann er að mörgu leyti ekki svo ólíkur mér sjálfum. Hvítur dekraður karl á miðjum aldri sem fær allt of marga sénsa í lífinu, glutrar niður níutíu prósent af þeim en fær samt feita stöðu á endanum. Við komum alltaf niður á tveimur jafnfljótum, Proppé og ég, aðallega af því að við erum með hvít typpi á milli lappanna í fyrsta heims landi. Við erum fæddir með silfurskeið í munninum. Svona er þetta bara. Og svona verður þetta alltaf.

Og núna er Proppé í góðum málum. Klöppum fyrir Proppé, gott fólk! (Stutt pása meðan lesendur Stundarinnar leggja frá sér kaffibollana og klappa). 

En af hverju er ég að pönkast í öðlingnum Proppé, hann sem skrifaði einmitt svo fallega um bók eftir mig einu sinni? 

Af því að það er einmitt vandamálið. Proppé er þarna af því að hann er fínn gaur alveg eins og Proppé á undan honum var fínn gaur og við rithöfundar viljum  bara að fólki úti í bæ líki vel við okkur, skrifi fallega um bækurnar okkar og klappi okkur á bakið.  

Við erum í miðju Proppé-tímabilinu í íslenskum stjórnmálum. Tímabili þar sem mín kynslóð ræður meira eða minna ríkjum. Menn eins og ég. Hégómlegir menn sem finnst gott að hlusta á sjálfa sig tala. Góðir menn sem eiga þó alls ekki að fara með völd því við  þvælumst fyrir framförum. Við þvælumst fyrir þangað til að kynslóð hálfþrítugrar dóttur minnar tekur við og kemur á nýrri stjórnarskrá.  

Ég var kominn alveg út af bílastæðinu og var á leið upp Nóatún þegar mér var litið aftur í átt að Proppé þar sem hann stóð líkt og negldur upp við vegginn, nú með draug Kötu Jak sér við hlið. Fólk reynir að lesa ótrúlegustu hluti út úr brosgeiflum Kötu Jak, þær þykja minna á geiflur spítt-dópista eftir fimm daga vöku.  

Vinir Kötu hafa þó álit á henni og það álit smitast út í þjóðfélagið líkt og umtal um góðar bækur. Á sama tíma er þessi knáa kona svolítið eins og lokuð bók eða ráðgáta fyrir mörgum. Ráðgáta sem ég myndi ekki reyna að ráða núna nema vegna þess að allt sem hún tekur sér fyrir hendur á næstu vikum og mánuðum mun hafa bein og óbein áhrif á velferð barna minna næstu áratugi. Hún er dúx og vinnuhestur. Einhvern tíma heyrði ég því fleygt að hún tæki sér aldrei frí. Væri nánast ofurmannlega dugleg. 

Mun hún geta tamið karlana í svörtu jakkafötunum? hugsa ég á leiðinni yfir Suðurlandsbraut. Mun Kata Jak mylja undir sig hundrað ára gamalt feðraveldi í íslenskum stjórnmálum? Getur verið að á meðan ég sjái aðeins tvo leiki fram í tímann sé hún búin að reikna út fimmtán? Ólíklegt, en alls ekki ómögulegt.

„Mun Kata Jak mylja undir sig hundrað ára gamalt feðraveldi í íslenskum stjórnmálum?“

En þegar svartsýnin grípur mig aftur óttast ég að Kata sé bara að hugsa um að dúxa, að hún vilji fá einkunnina 9,6 í völdum. Kikkið við að starfa með stóru strákunum í svörtu jakkafötunum sé svo mikið að hún sé tilbúin að fórna okkur öllum fyrir það. 

Nokkrum vikum síðar sé ég Kötu og karlana tvo í sjónvarpinu. Ég get ekki horft á þáttinn nema í hálfa mínútu áður en ég gefst upp. Samfélagsmiðlar hrópa að þau séu full en ég sé eitthvað miklu verra í þessu. Ég sé fólk sem er ekki fyllilega í sambandi við það sem er að gerast í kringum það. Nokkurn veginn á sama tíma og þau fá sér kampavín með forseta Íslands á Bessastöðum er lítið barn borið út úr húsi af fimm fílelfdum lögregluþjónum. Litla barnið grætur í flugvélinni alla leiðina frá Keflavík til Frankfurt. 

„Sektin þvæst ekki af okkur hinum. Við heyrum ennþá grát litla barnsins í flugvélinni.“

Kannski hefur Guðni forseti borið fram kampavínið í oblátuskál við innganginn að veislusal Bessastaða. Kannski hefur Sigríður Andersen ráðherra beygt sig yfir skálina og vætt smágerðar hendurnar í víninu meðan Guðni veitti henni syndaaflausn.  En það er sama hversu vandlega dómsmálaráðherra Íslands þvær sér um hendurnar. Sektin þvæst ekki af okkur hinum. Við heyrum ennþá grát litla barnsins í flugvélinni. 

Ég reyni að útskýra Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna fyrir sex ára syni mínum. Öll börn í heiminum eiga rétt á því að vera vernduð, tafsa ég. Öll börn í heiminum eiga rétt á umhyggju …