Ég er ekki kristin manneskja. Í fermingarfræðslu var ég raunar ítrekað rekin fram á gang fyrir hortugheit og almenn leiðindi. Fermdist samt auðvitað til að fá svefnpoka og græjur sem var hægt að setja þrjá geisladiska í. Ég skráði mig úr þjóðkirkjunni um leið og ég varð átján ára þrátt fyrir áhyggjur móður minnar að ég fengi þá ekki að vera jörðuð í kirkjugarði. Fínt, hendið mér út í sjó, stráið mér yfir ruslahaug, sama er mér, sagði ég keik og líklega með mótþróaþrjóskuröskun. 

Í seinni tíð hef ég mildast, áttað mig á því að andlegt líf er okkur lífsnauðsynleg næring í þessum firrta heimi. Að treysta því að allt sé til einhvers. Að það er mikilvægt að vera með mórölsk gildi sem snúa að því hvernig við komum fram við aðra og okkur sjálf. Sem er einmitt rót allra trúarbragða. 

Flest trúarrit eru flókið samansafn texta sem voru skrifaðir af körlum fyrir löngu síðan þegar samfélagsmynd okkar var allt önnur og því auðvelt að kippa þeim úr samhengi til að staðfesta einhverja vitleysu. Í Biblíunni er talað um að þrælar skuli elska eigendur sína, að guð hafi kallað eftir þjóðarmorði, að taka skuli fólk af lífi fyrir að vera dónalegt við foreldra sína og hvernig eigi að selja dætur sínar. Í einu versi stendur að ef tveir menn séu að slást og kona annars komi til bjargar eiginmanni sínum með því að grípa um kynfæri hins mannsins (!) – þá beri að skera af henni höndina. 

Samt er ég alveg til í að búa í samfélagi með kristnu fólki. Hræðist ekki að presturinn í hverfinu ætli að selja dóttur sína. Held ekki að kristin bekkjarsystir mín hafi stutt þrælahald. Auðvitað forðast ég að grípa í kynfæri fólks en ekki kristinna manna umfram annarra. 

Áminning: Ef þú mismunar fólki út frá trúarbrögðum og uppruna muntu aldrei vera réttum megin í mannkynssögunni. Þar finnast engin dæmi þess að fordómar hafi orðið til neins annars en verstu grimmdarverka mannsins.