25. mars 2020
„Það fyrsta sem ég tek eftir þegar ég opna augun er regnið sem bylur á svölunum. Rigningin kveikir í mér annars konar ánægju en önnur veður, líkt og ég finni í því heilbrigða afsökun, minna dramatíska, fyrir því að halda mig hér alein og innilokuð heima hjá mér. Í gær var fimmti dagurinn í útgöngubanninu hér í Argentínu en þögn borgarinnar var öðruvísi, mannlausar göturnar enn tómari en áður. Það er minningardagur sannleika og réttlætis (Día Nacional de la Memoria por la Verdad y la Justicia), afmælisdagur valdaránsins sem leiddi af sér pyntingar og morð. 30 milljónir manns hurfu sporlaust. Þetta er í fyrsta sinn í meira en 36 ár sem Argentínumenn koma ekki saman úti á götu 24. mars og ganga saman fyrir mannréttindi. Á grindverk og svalir hafa hundruð manneskja hengt hvíta vasaklúta sem skrifað hefur verið á: Aldrei aftur! Annar eins fjöldi deilir ljósmyndum og minningum af hryðjuverkum ríkisins. Undir kvöld heyrast hróp til minningar um þá horfnu út um fjölda glugga. Samstarfskona mín, sem býr í smábæ í útjaðri Kórdóbu, skrifar og óskar eftir aðstoð. Segir að í húsinu hennar dvelji nú fjórar manneskjur sem geta ekki farið aftur til sinna heima, vegna sóttkvíarinnar sem yfirvöld skylda alla til að hlýða. „Í nótt sváfu þau úti í rigningunni. Ég talaði við lögregluna og enginn tekur ábyrgð á þessu ástandi,“ segir hún og skilaboðin umbreyta litlu ánægjustundinni minni í djúpa depurð. Hjálparstofnanir óska eftir framlögum til þess að þær geti haldið mötuneytum sínum opnum, en í þeim eru búnar til máltíðir sem síðan er dreift í fátækustu hverfi borgarinnar. Í mörg ár hafa þau verið eina leiðin til að seðja hungur fjölskyldna í þúsundavís. Þeim fer hratt fjölgandi núna sem þurfa hjálp, því margir hafa misst vinnuna.
„Hjálparstofnanir óska eftir framlögum til þess að þær geti haldið mötuneytum sínum opnum“
117 ný tilfelli af kórónavírusnum voru staðfest í landinu í dag. Þetta er í fyrsta sinn sem talan er þriggja stafa á einum degi. Orðið á götunni er að útgöngubannið verði framlengt. Á sama tíma berast fréttir af því að byrjað sé að aflétta henni í Wuhan, borginni þar sem vírusinn átti upptök sín. Ég fæ myndsímtal frá foreldrum mínum. Þau eru bæði læknar og stjórna ásamt öðrum heilsugæslu í suðurhluta héraðsins, en þar sem þau eru bæði yfir sjötugu mega þau bara vinna að heiman. Þau segja mér að hjúkrunarfræðingur sem vinnur með þeim sé smituð. Í kvöld, líkt og öll kvöld klukkan 9, byrjar bergmál lófataks að endurkastast á milli bygginga hverfisins. Við bætumst eitt og eitt í hópinn, klöppum með og sýnum með því samstöðu með heilbrigðisstarfsfólki í baráttunni gegn heimsfaraldrinum.“
26. mars 2020
„Kaktusinn á svölunum mínum blómstrar rauðu blómi. Plönturnar sem ég sáði hér á tíundu hæð í blokkinni minni eru mitt skjól. Ég held mér upptekinni með því að vinna og leiðrétti verkefni sextán ára nemenda minna sem skrifa um gildi á borð við gleði og samfélagsvitund. Það eru tvær vikur frá því að ég hætti að kenna þeim í skólanum. Ég svara fyrirspurnum þeirra í gegnum stafræna kennslustofu og finn fyrir takmörkunum tækninnar. Í gamla veruleikanum búa samræðurnar, undirstaða allrar menntunar. Í dag fór ég út að kaupa í matinn. Hér í Argentínu erum við vön löngum röðum í bönkum, á strætóstoppistöðvum og opinberum skrifstofum, en ekki við apótek og matvöruverslanir eins og núna. Ég nálgast nokkrar manneskjur sem standa á gangstéttinni og bíða þess að starfsmaður færi þeim grænmeti. Þær halda sig frá hver annarri, helmingur þeirra með hanska og andlitsgrímur. „Það er ekki til neitt kjöt lengur,“ segir starfsmaðurinn. Úti á götuhorni standa grímuklæddir lögreglumenn og tala saman. 1.983 manneskjur eru nú þegar í haldi lögreglunnar í Kordóba, fyrir að brjóta sóttkví, 6.100 manns í landinu öllu. Fréttir af lögregluofbeldi hafa verið að berast. Í einhverjum tilfellum hafa þau handteknu verið lokuð inni í básum með rimlum, úti á miðri götu. Tvisvar í dag hef ég heyrt í lögregluþyrlunum sveima yfir okkur. Það er langt síðan ég hef heyrt í þeim hringsóla yfir borginni. Í gær var tilkynnt um 87 ný smit í landinu. 589 eru nú smitaðir af vírusnum og tólf látnir. Það er tilkynnt að Alþjóðaheilbrigðismálastofnunin hafi valið Argentínu til að vera eitt tíu landa sem prófa nýja meðferð gegn kórónavírusnum.
„Það er ekki til neitt kjöt lengur“
Klukkan er níu að kvöldi og lófatakið berst mér inn um gluggann. Áður fyrr voru einu hljóðin sem bárust á milli glugga bygginganna í hverfinu fagnaðarópin þegar skorað var í mikilvægum fótboltaleikjum. Núna er það orðið hversdagsleg helgiathöfn að heiðra heilbrigðisstarfsfólk. Í þetta sinn hljómar frá trompetinu lagið Yesterday með Bítlunum.“
27. mars 2020
„Á sameiginlegri þakverönd hússins leikur lítið barn sér með foreldrum sínum. Veröndin hefur aldrei verið í eins mikilli notkun og nú. Ég bý á efstu hæð og heyri nágrannakonu mína spjalla við fjölskylduna. Niðri á götu hringsóla örfáir bílar og mótorhjól frá heimsendingarfyrirtækjum á borð við PedidosYa, Glovo eða Rappi. Vörur þeirra teljast nú til nauðsynja og þess vegna fá sendlarnir undanþágu frá sóttkví. Þeir bera ekki hanska, eru ekki með grímur né nota nokkurn annan hlífðarbúnað. Fyrirtækin sem þeir vinna fyrir kaupa ekki heilbrigðistryggingu fyrir þá. Ég fæ skilaboð frá hjálparsamtökum: Í dag lést ein frumbyggjastúlkan í viðbót úr vannæringu. Hún var fimm ára. Bróðir hennar, eins árs, lést í gær af sömu ástæðu. Ég tek ákvörðun um að fylgjast ekki með því í dag hversu margir í viðbót hafi smitast af kórónaveirunni. Sögu fyrsta mannsins sem smitaðist af vírusnum í borginni þar sem ég fæddist hefur verið dreift á samfélagsmiðlum. Hann er eins og brennimerktur. Hann liggur enn á spítala en konan hans, sem hefur jafnað sig, getur ekki snúið aftur á heimaslóðir. Mamma mín, læknirinn, segir mér í myndsímtali að margt samstarfsfólk hennar hafi byrjað að þróa með sér andlega erfiðleika: hræðslu og kvíða, fái jafnvel kvíðaköst. Einhver þeirra, þau yngstu í hópnum, hafa ákveðið að hætta að mæta til vinnu. Eftir að hafa hyllt heilbrigðisstarfsfólk með lófaklappi reynir trompetið að leika fyrir okkur lag en annar nágranni hefur sett hátalara út í glugga. Hann spilar lag á hæsta styrk og fegurðin gufar upp.“
28. mars 2020
„Á fjölmiðlinum þar sem ég starfa fáum við stöðugt meira af upplýsingum frá ólíkum héruðum, borgum og bæjum. Kollegar okkar vilja segja frá því sem er að eiga sér stað í þeirra nærumhverfi, sérfræðingar sem vilja segja sína skoðun, samtök sem óska eftir hjálp eða benda á óréttlæti, stéttarfélög sem berjast fyrir rétti sinna skjólstæðinga. Það er laugardagur og þess vegna nýti ég hluta dagsins í félagsleg samskipti. Nú eru það stafrænar stundir með stórfjölskyldunni og seinna með góðum vinkonum. Þetta eru fyrstu skiptin sem ég prófa hópsamtöl á netinu. Mér líður eins og útlendingi sem skilur ekki tungumál hinna þegar ég horfi á andlit alls þessa fólks sem mér þykir svo vænt um og það horfir til baka á mig af skjánum. Í dag greindust 55 ný tilfelli af kórónavírusnum í Argentínu. Það er helmingi minna en í gær. Það er létt yfir fréttatímum dagsins. Í þeim er síendurtekið að ríkisstjórnin hafi brugðist nógu tímanlega við heimsfaraldrinum til að geta haldið honum í skefjum. Þetta kvöld læt ég duga að hlusta á lófatakið utan frá, meðan ég á myndsímtal við vinkonu mína. Hún segir mér frá því að í þorpinu hennar, staðsettu uppi í fjöllunum, aðeins nokkra kílómetra í burtu, hafi daglegt líf nær ekkert breyst frá því að útgöngubannið skall á.“
„Í dag greindust 55 ný tilfelli af kórónavírusnum í Argentínu“
29. mars 2020
„Þrátt fyrir að það sé sunnudagur afreka ég að gera líkamsæfingarnar sem ég hef einsett mér að gera á hverjum degi en stend sjaldan við. Dálítið jóga á þaksvölunum, hlaupa upp og niður tröppurnar þær tíu hæðir sem eru á milli íbúðarinnar minnar og útidyrahurðar fjölbýlishússins. Á netinu gengur myndband sem sýnir lögreglumann skjóta á manneskju úti á miðri götu í annarri borga sýslunnar, fyrir að hafa brotið gegn sóttkví. Sem betur fer fann skotið sér ekki leið inn í líkama hennar. Ég vel mér bíómynd til að horfa á af lista sem stjórnandi kvikmyndaklúbbs í borginni minni setti á samfélagsmiðla. Að ég skuli vera ein að horfa á bíómynd heima hjá mér í miðjum heimsfaraldri kallar á gamanmynd. Forsetinn tilkynnir að útgöngubannið sem átti að ljúka eftir tvo daga verði framlengt til 13. apríl, eftir páska. Það þýðir að við erum ekki einu sinni hálfnuð. Eftir lófatak kvöldsins ríkir algjör þögn. Klukkan 1 eftir miðnætti vakna ég við hávaða og fer út á svalir: Tveir karlmenn hlaupa eftir yfirgefinni götunni og kasta ruslapokunum okkar upp í vörubíl í lausagangi.“
30. mars 2020
„Það fyrsta sem ég heyri í útvarpinu á meðan ég drekk morgun-mate-ið mitt er að stórfyrirtæki eru byrjuð að segja upp starfsfólki sínu. Stéttarfélögin kvarta og ríkisstjórnin fullyrðir að fyrirtækin verð sektuð. Ég er að skrifa grein fyrir tímarit í Buenas Aires og ver deginum í að taka viðtöl við fólk og félagasamtök sem reka mötuneyti í fátækrahverfum Kórdóbu. Sögur þeirra eru allar á sömu leið: Fólkið má ekki fara út til að vinna fyrir sér. Það er svangt og það er ekki til nógu mikill matur fyrir alla. Klukkan sex berast öskur og læti inn til mín. Ég finn mér pott og skeið og læt líka heyra í mér út um gluggann. Sú sem stendur fyrir hávaðanum lét orðið berast um samfélagsmiðla. Við mótmælum kynbundnu ofbeldi heiman frá okkur. Eftir 11 daga útgöngubann hafa 12 konur verið myrtar í landinu og tilkynningum kvenna sem eru lokaðar inni með árásarmönnum sínum fjölgar. Það er komið haust en plönturnar á svölunum mínum blómstra enn, fjólubláu og rauðu. Ég anda þeim djúpt að mér.“
31. mars 2020
„Útgöngubanninu átti að ljúka í dag en eftir tilkynningu forsetans í gær er þetta bara enn einn dagurinn. Það eru tvær vikur fram undan í útgöngubanni og nú þegar gengur sagan að þetta komi til með að vara enn lengur. Á meðan áttatíu manneskjur eru smitaðar af kórónavírusnum í Kordóba herjar annar faraldur á þúsundir annarra í héraðinu: Beinbrunasóttin. Þetta er veiki sem smitast með moskítóflugum og hefur mest áhrif á fátækasta fólkið í landinu sem býr ekki við hreinlæti. Kannski er það af því að þau eru fátæk að lítið er talað um þetta og fólkið sem þjáist af sóttinni fær ekki heilbrigðisþjónustu?
„Eftir 11 daga útgöngubann hafa 12 konur verið myrtar í landinu“
Ég fer inn á heimabankann minn til þess að leggja mitt af mörkum til að halda mötuneytum fátækrahverfanna starfandi en finn ekki fyrir neinu nema vanmætti. Ég hef ekki mestar áhyggjur af heimsfaraldrinum lengur, heldur af hungrinu. Í nokkrum borgum byrja að berast sögur um gripdeildir en þær hafa ekki verið staðfestar. Úr trompetinu hljómar laglína My Way hans Frank Sinatra og blandast saman við lófatak fólksins sem heiðrar heilbrigðisstarfsfólk. En í kvöld finnst mér ég vera langt í burtu frá nágrönnum mínum. Það eina sem ég heyri er rödd vinar míns í símanum. Hann veltir því fyrir sér hvernig er hægt að heimfæra þessa nýfæddu samfélagsnæmi sem fæddist með heimsfaraldrinum yfir á sárafátæka fólkið sem býr aðeins nokkrum húsaröðum héðan og fær ekki nokkra heilbrigðisþjónustu.“
Dagbók í útgöngubanni
Dagbækur úr útgöngubanni: „Ekkert verður aftur eins og það var“
Straujar peningaseðlana til að drepa veiruna
„Getum við farið?“
„Það er svo mikil þögn þarna úti“
Athugasemdir