Lífið er farið að ganga sinn vanagang hér á Samui-eyju og mér finnst næstum óraunverulegt að það verði ekki alltaf svona. Við erum farin að rölta, hætt að strunsa og hætt þessu íslenska viðbragði að kippa öxlunum upp að eyrum þegar við göngum fyrir horn, af ótta við nístingskaldan vind. Það er ekki annað hægt en að slaka á þegar vatn og loft virðist vera við líkamshita og maður er aldrei í skóm. Við náum líka ólíkt betra sambandi við börnin eftir að við hægðum á okkur niður á þeirra hraða og hættum að segja „komdu, við erum að fara“ á tuttugu mínútna fresti. Þau hafa tíma til að læra því við höfum tíma til að svara spurningum, hlusta á ótrúlega langar sögur um sjóræningjafjalladraugadrottningar og lesa í líkamstjáningu.
„Það er ekki annað hægt en að slaka á þegar vatn og loft virðist vera við líkamshita og maður er aldrei í skóm.“
Koh Samui er frábær staður til að gefa börnum nægan tíma, hjartað slær hægt við ströndina. Þetta er næststærsta eyjan við Taílandsstrendur, hérna búa rúmlega 50 þúsund innfæddir en aðkomið vinnuafl og ferðamenn hækka töluna upp í 150–200 þúsund á hverjum tíma. Verslunargötur hjá vinsælustu ströndunum eru eins og ef Laugavegurinn væri jafn breiður og hann er núna, en væri ekki einstefna. Bættu svo við alls konar matarlykt, 300 mótorhjólum, settu nuddstofu á hvert horn og hafðu allar búðir galopnar með laukhressum eiganda sem býður þér að koma nú alveg endilega inn, og þá ertu að nálgast stemninguna hér. Allar verslanir eru drekkhlaðnar fílavarningi, en fíllinn er lundi þeirra Taílendinga.
Við erum núna komin á rólega hluta eyjarinnar, hálfgerða sveit þar sem flestir þekkjast og okkur er vinkað viðstöðulaust úti á götu.
Upprunalega var áætlunin að fara á næstu eyju við hliðina á þessari, en niðurstaðan varð að við skiptum hópnum í tvennt, hinir fóru yfir á eyjuna Koh Phangan og við ákváðum að vera hér áfram, því okkur líður ofsalega vel hér. Það eru kostir og gallar við að ferðast í hóp. Líklega er helsta áskorunin sú að hópurinn er ekki meira en summan af öllum og fer ekki hraðar en hægasti maður (við erum klárlega hægasti maður í þessari ferð). Mögulega er betra að fara út á sama tíma og aðrar veraldarkennslufjölskyldur, flétta saman það sem hentar, en hafa hópana annars hvern á sínum forsendum.
Það hefur lítið borið á menningarsjokki í ferðinni, smávegis tengt öryggisatriðum og hreinlæti, en minna en við bjuggumst við. Inni í mér býr pjattrófa sem vex ef hún er of lengi í einu á snyrtilegum norðlægum slóðum. Henni finnst gott að vera brynvarin fyrir skor- og skriðdýrum og hafa allt samkvæmt evrópskum öryggisstöðlum, með vanilluilmi. Ég þurfti að leggja hana í dvala og venjast ýmsum smáatriðum þegar við komum hingað, en það reyndist samt óþarfi að hafa pakkað niður einum fjórða af apóteki. Við pössum handþvott, hreint drykkjarvatn og borðum helst bara eldaðan mat, en matargerðin hérna er vönduð og fyrir utan þetta erum við áhyggjulaus.
Annað er ólíkara því sem við eigum að venjast. Við erum á virkilega fínu hótelherbergi, en hér búa samt þrjár eðlur með okkur (sem okkur þykir bara hið besta mál). Hér eru engir barnabílstólar notaðir og það er ekki alveg sjálfgefið að fá bíl með öll beltin virk, en þar drögum við reyndar línuna. Við höfum séð litla krakka standa á mótorhjóli milli foreldra sinna og konu keyra vespu með annarri meðan hún hélt á fjögurra mánaða barni með hinni og fólk lætur mótorhjólaferð sko ekki stoppa gott símtal. Hjálmar virðast bara vera í notkun hjá létt-taugatrekktum vestrænum foreldrum eins og okkur. Krakkarnir okkar eru í langerma sundfötum með sólarvörn, sólhatt og í björgunarvesti á meðan rússnesku börnin steypa sér ber í sjóinn við klettana og foreldrarnir hvergi sjáanlegir, þau yngstu fá í mesta lagi armakúta.
„Fólk sem hefur hitt okkur áður gólar nafnið hans Leós úti á götu eins og hann sé frægur.“
Eins og margir sem hafa komið hingað á ég varla orð yfir hvað Taílendingar eru barngóðir. Ég hafði alveg heyrt þetta, en átti von á að þau myndu kannski vinka börnunum eða opna fyrir okkur dyr. Þetta er frekar þannig að fimm starfsmenn taka sér hlé frá vinnu til að spjalla við krakkana og fólk sem hefur hitt okkur áður gólar nafnið hans Leós úti á götu eins og hann sé frægur. Hann fær alls staðar að koma á bakvið og fær gefins banana beint af trjánum. Þau eru alveg spennt fyrir Ylfu, en þau eru gjörsamlega sjúk í hann! Koma og syngja fyrir hann, klappa honum, laga fötin hans, strjúka hárið frá enninu, vilja helst rífa hann (blíðlega) úr fanginu á okkur og hætta ekki gríninu fyrr en þau fá hann til að brosa. Sem hann gerir á endanum. Sama fólkið kemur aftur og aftur og fær ekki nóg af því að pota í litlu fellingarnar hans. Það yljar nú foreldrahjartanu þegar annað fólk er að ærast úr gleði yfir börnunum manns. Ylfu finnst þetta aftur á móti svo mikið að hún er farin að segja bara „No!“ þegar einhver nálgast hana, sem fólkinu hérna þykir alveg óborganlega fyndið. Þar opnast oft á dag gott tækifæri til að ræða það hvernig maður setur mörk og er kurteis á sama tíma. Verk í vinnslu.
Athugasemdir