Sólný Pálsdóttir, íbúi í hverfinu Efrahópi í Grindavík, segir að nú sé tími fyrir samstöðu. Húsið hennar er í hinum enda götunnar þar sem hraun rennur nú.

Syrgja samfélagið

Þegar Heimildin hafði samband við Sólnýju sagðist hún væri erfitt að vera Grindvíkingur. Íslendingar verði nú að taka höndum saman og styðja við Grindvíkinga, sérstaklega þá sem enn eiga eftir finna sér varanlegt húsnæði.  „Heimilið er grunnþörf og að vera kippt út úr þessu er mikil áskorun,“ segir Sólný. 

Fyrr í morgun lýsti hún stöðunni í beinni útsendingu á RÚV. „Þetta er náttúrulega öll gatan og allt samfélagið er eins og ein fjölskylda. Ég held að við séum öll í einhverju doðaástandi. Að syrgja bara mest samfélagið okkar. Við erum náttúrulega búin að halda í vonina allan þennan tíma að við færum alltaf heim. Ég er ekki að segja að sú von sé úti, en vissulega slær þetta mann niður. Þetta lítur ekki vel út,“ sagði hún. 

Heldur í vonina

Í viðtali á RÚV sagði Sólný að þrátt fyrir erfitt ástand ætli hún að reyna finna vonina, ekki síst með hjálp annarra landsmanna.

„Við höfum risið upp úr ótrúlegustu hlutum. Ég er sorgmædd og dofin, en ég ætla að finna vonina aftur. En maður verður líka að vera raunsær. Þetta er ekki góð staða. Mjög slæm staða. En eins og ég segi, við Grindvíkingar erum sterk. Við látum þetta ekkert buga okkur. Við tökum því sem að höndum ber og höldum áfram.“

Þau eru tólf saman í dag að fylgjast með atburðarásinni. „Við sitjum hérna, erum svolítið mörg hérna. Strákurinn minn var að halda upp á fjórtán ára afmælið sitt í gær og með sjö vini í gistingu. Þannig að við erum hérna tólf manns og tveir hundar að fylgjast með. Ég reyndar tók rúnt inn í morgun inn í Keflavík. Það róar mig alltaf að sjá þetta með eigin augum,“ segir Sólný samtali við Sunnu Valgerðardótttur og Guðmund Pálsson í sameinaðri útsendingu RÚV.

Vonuðust til að bærinn myndi sleppa

„Rétt áður en þessi sprunga opnaðist fyrir aftan hjá okkur í Efrahópinu var ég viss um að þetta myndi lognast út af og stoppa. Þannig að þetta er líka búið að vera svolítill rússíbani. Það vildi þannig til að ég var líka vakandi í nótt þegar skjálftavirknin fór af stað, af því að ég var með alla unglingana í gistingu og það gekk misvel að sofna. Þannig að ég er ósofin líka. Þetta er búinn að vera mikill rússíbani ferlið í nótt, skjálftarnir sjálfir og óvissan um hvort þetta kæmi upp í bænum. Það er alltaf svolítið sérstök tilfinning, nú er þetta fimmta skiptið sem gýs. Það er svolítið sérstakt, þessi léttir sem kemur yfir mann. Það er erfitt fyrir marga að skilja það. Einhvern veginn að vita hvar þetta kemur upp. Þetta er búið að vera mjög erfiðir klukkutímar ef ég er alveg hreinskilin og heiðarleg. Þetta er bara svolítið óraunverulegt.“

Hús Sólnýjar er alveg við jaðar byggðarinnar. „Við eigum þetta fallega hús þarna í endanum. Eins og í gamla daga voru húsin skýrð í Grindavík og víðar. Þannig að húsið okkar heitir Mánahraun og hefur borið það nafn með mikilli sæmd og ég ætla að trúa því og treysta að þetta fari eins og best verður á kosið út frá þessari slæmu stöðu. Ég ætla ekki að missa vonina. Ég held að ég tali fyrir munn allra Grindvíkinga, að við gefumst aldrei upp. En við erum slegin niður og við höfum bognað. En við höfum ekki brotnað. Og núna stöndum við saman.“

Nú verður að styðja við Grindvíkinga

Svo erum við, ég tala fyrir mig og örugglega fleiri, við erum þakklát fyrir endalaust hlýjar kveðjur, ljós og kærleika. Það eru allir að hugsa til okkar. Mig langar bara að segja takk við þjóðina fyrir það. Bæði hvernig það er búið að standa með okkur að flestu leyti – þó ýmislegt hefði mátt betur fara og nú verða stjórnvöld að girða sig í brók og aðstoða fólk með húsnæðismál – en að öðru leyti allur kærleikurinn og ljósið og allt sem við höfum fengið. Kveðjurnar núna. Þetta er ómetanlegt að fá þetta. Því maður þarf alltaf að fá lánaða von í svona aðstæðum. Við þiggjum allt ljós frá ykkur.“