Það má segja að það hafi verið útbreidd forstjóramenning að lækka laun þeirra lægst launuðu til að ná upp í dálitla launahækkun fyrir sjálfan sig. Stundum finnst manni eins og manndómsvígsla forstjóranna sé að gera einmitt það. Maður verði ekki alvöru forstjóri í augum umheimsins nema maður kunni við að taka frá þeim sem minnst hafa og setja í sinn eigin vasa. Enginn sé velkominn í forstjóraklúbbinn nema hafa minnst tíu höfuðleður skúringakvenna hangandi í beltinu. 

Og þessi forstjóramenning átti greiða leið í menningarhúsið Hörpu.

Samt var forstjórinn þar ekki á sérstaklega háum launum. Svanhildur Konráðsdóttir fer fyrir fyrirtæki í eigu almennings, ríkis og borgar og hefur örugglega verið litinn hornauga af öðrum forstjórum sem kellingin í menningunni. 

Og þá þarf maður að stimpla sig inn, sem hún gerði með glæsibrag.

Enda átti hún sér einskis ills von, fyrr en hún rankaði við sér, þar sem hún hljóp jarmandi um ganga Hörpu, með blóðþyrstan múg á eftir sér og syndir allra ríkisforstjóranna á bakinu. 

Hún átti reyndar inni fyrir því. Sýndi af sér klaufalegan hroka gagnvart undirmönnum sínum, þegar hún lækkaði laun þeirra til að bjarga rekstri fyrirtækisins og þáði sjálf launahækkun. Þeir gengu á dyr en kveðjubréfið til þeirra hefði eins getað verið uppsagnarbréfið, undirritað af henni sjálfri. Í bréfinu kom fram sú forstjóralega afstaða að húsið kæmist vel af án starfsmanna.

Samfélagið nötraði af hneykslun. 

Allir halda með þjónustufulltrúunum í þessu stríði, þeir standa fyrir óþol fólks gagnvart óþolandi hroka elítu sem kemur fram við venjulegt fólk eins og það sé óþarft og eigi ekkert gott skilið.

En af hverju endilega forstjóri Hörpu? Af hverju er hún í þessari stöðu? Hún er ekki einu sinni á sérstaklega háum launum miðað við aðra forstjóra, sem fara fyrir fyrirtækjum í eigu almennings? Það er einfaldlega bara staðreynd. Með því að bjóðast til að taka á sig launalækkun til að leysa þessa deilu er hún komin niður í laun aðstoðarmanna í ráðuneytunum og margra millistjórnenda hjá ríki og borg. 

Enda er menningin ekkert sérstaklega mikils metin. Enginn kippir sér upp við laun hinna ríkisforstjóranna, þeir eru í alvöru málum, fjármálum, orku, flugrekstri og alls konar steypu. Þeir geta skammtað sér alvöru laun. Ekki menningin sem sogar til sín peninga og gefur ekkert í staðinn. Ekkert nema hluti eins og glæsileika, upplifun, samveru, fallega tónlist. Kannski þegar Harpa fer að mala gull sem ráðstefnuhús, þá verður hægt að meta hana mikils.

Það verður að skoða heildarmyndina, sagði fjármálaráðherra og hvessti sig framan í þjóðina, þegar hann neitaði að semja við ljósmæður.  Kjararáðið sem flokkarnir skipa, hækkaði laun Bjarna og félaga hans í ríkisstjórninni og þingmanna um 45 prósent, þar með hækkuðu allir aðstoðarmennirnir líka. Þetta er heildarmyndin hjá ríki og borg, ljósmæðurnar, kennararnir, Bjarni og ráðherrarnir,  þingmennirnir og allir pólitísku einkavinirnir og klíkufélagarnir.

Eftir að laun ríkisforstjóranna voru færð undan kjararáði, komu hækkanirnar eins og snjóskriða og forstjórarnir hækkuðu um tugi prósenta. Enda hefur stjórnmálaelítan gefið tóninn.

Af hverju er þá snúið upp á handleggi Svanhildar Konráðsdóttur en ekki hinna ríkisforstjóranna, sem hafa verið mun afkastameiri þátttakendur í hrokafullri forstjóramenningu þótt þeir séu í vinnu hjá almenningi?

Er það af því hún er kona? Þær raddir heyrast að konur fái mun verri útreið en karlar þegar svona mál koma upp. Það sem þykir alvöru og fullorðins hjá karlaforstjórum þykir hrein og klár mannfyrirlitning hjá kvenforstjórum.

Við höfum séð aðrar konur í valdastöðum lenda í því sama. Þær fá miklu harðari útreið en karlarnir þegar fólk, eins og í þessu tilfelli þjónustufulltrúarnir í Hörpu, leiðir okkur fyrir sjónir, hversu eigingjarnt og bjánalegt það er að taka frá þeim sem minnst hafa og færa þeim sem mest hafa. Þótt það sé alla jafna þjóðaríþrótt.

Eigum við þá ekki að segja að við lokum augunum þegar slík mál koma upp í nafni jafnréttis og kvenfrelsis? Að konur eigi að fá að skrölta um í allt of stórum, illa sniðnum forstjórafötum og sparka í undirmenn sína af því körlunum leyfist það?

Og það sé í lagi að yfirmenn menningarfyrirtækja í eigu almennings, sem sitja meðal annars í skjóli vinstri meirihlutans í Reykjavík, hagi sér svona gagnvart lægst settu starfsmönnunum? Og samt standi meirihlutinn fyrir jöfnuð? 

Nei. Við eigum að gera aðrar kröfur til þeirra?

Þegar þetta er skrifað er Svanhildur Konráðsdóttir ekki búin að bjóðast til að hækka laun þjónustufulltrúanna en hún á eftir að gera það. Það er töggur í þeim. Þeir kunna þá list að standa saman.

En ef fólki er alvara, ætti náttúrlega að draga Bjarna æpandi út úr fjármálaráðuneytinu og neyða hann til að lækka launin sín. Og alla hina ráðherrana líka, ekki síst þá, sem segjast standa fyrir jöfnuð en finnst í lagi að þiggja risavaxna launahækkun meðan ekki má hrófla við launum hinna.

Ragnar Þór Ingólfsson hjá VR hefur vissulega sýnt að hann er hugsjónamaður en hvað hefur framkvæmdastjóri Lífeyrissjóðs verslunarmanna í laun núna, er það ekki tæpar 3 milljónir? Og hvernig hefur ávöxtun sjóðsfélaga verið síðustu árin?

Hvernig eiga þeir að láta óánægju sína í ljós? 

Ef verkalýðsfélögin ætla í stríð, er ekki hægt að stoppa við þetta litla vígi, sem er menningarhúsið Harpa. Það eru til forstjórar fyrirtækja í eigu ríkisins, sem hafa fengið risavaxnar launahækkanir og hafa verið orðaðir við félagsleg undirboð í gegnum undirverktaka sína.  

Ef fólk er svona hneykslað á forstjóra Hörpu, hvernig væri að beina augunum þangað?