Þann 14. ágúst síðastliðinn átti sér stað sá fáheyrði atburður að þrír fulltrúar Sjálfstæðisflokksins í stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd gengu út af fundi nefndarinnar þar sem Brynjar Níelsson hafði eftir jaml, japl og fuður neyðst til að leggja fram nöfn meðmælenda með uppreistri æru Róberts Árna Hreiðarssonar eða Roberts Downeys.

Þessir þrír þingmenn voru Hildur Sverrisdóttir, Haraldur Benediktsson og Njáll Trausti Friðbertsson.

Þeim hafði verið fengið það sérstaka verkefni að skoða allt í sambandi við hina uppreistu æru, en ruku nú öll á dyr, heilög í framan.

„Fyrir mína parta taldi ég mig ekki þurfa að sjá þessi svokölluðu meðmælabréf til að taka efnislega afstöðu til málsins,“ sagði Hildur í viðtali við Morgunblaðið um þessa stórfurðulegu uppákomu.

Núna - þegar allur silagangurinn og tregðan í málinu verða ekki túlkuð öðruvísi en sem vísvitandi tilraun til að drepa því á dreif áður en í ljós kæmi að faðir Bjarna Benediktssonar hefði skrifað upp á fyrir níðinginn Hjalta Sigurjón Hauksson - þá þarf að spyrja Hildi, Njál Trausta og Harald nýrra spurninga.

Hina skipulögðu útgöngu þeirra verður að skýra.

Ég ætla þeim ekki að hafa vitað hvar sprengjan í málinu leyndist, eða nákvæmlega hver hún væri, en augljós spurning er þessi:

Var þeim þremenningum á einhvern hátt og af einhverjum (Bjarna, Sigríði Andersen, Brynjari Níelssyni?) gefið til kynna að öllum væri hollast að hafa bara alls engan áhuga á nöfnum þeirra manna sem hefðu skrifað upp á fyrir barnaníðingana?

Að þessu þarf að spyrja.

Best væri jafnvel að þau segðu satt.