Ástríðuleysið í kosningabaráttunni í Reykjavík er nokkuð áberandi og auðvitað fyrst og fremst til marks um að meirihluta borgarbúa finnist ekki stórlega mikilvægt að skipta um stjórn. Það er ekki einu sinni mikill kraftur í hinni hefðbundnu herferð Sjálfstæðisflokksins um að fjárhagslega sé allt í kalda koli úr því hann er ekki við stjórnvölinn. Það verður líka að segjast eins og er: Hinar gömlu staðhæfingar um að Sjálfstæðisflokknum einum sé treystandi fyrir peningum, þær eru vægast sagt orðnar aðhlátursefni, nú þegar löngu er orðið ljóst að flokknum er einmitt alls EKKI treystandi fyrir einni krónu af opinberu fé.
Sú króna gæti horfið þegar minnst varir og dúkkað upp til dæmis suður í Garðabæ.
Á hvaða skítabombum lumar Valhöll?
Annars virðist kosningabarátta Sjálfstæðisflokksins afar andlaus, enda augljóst að oddviti listans nýtur afar takmarkaðs stuðnings annarra á listanum, en oddvitinn virðist helst bregðast við með því að hrekjast úr einum stað í annan og reyna að finna eitthvað, bara eitthvað, til að tala um í málefnafátækt sinni og andleysi.
Nú síðast það vægast sagt sérkennilega baráttumál oddvita í borgarstjórn Reykjavíkur að börn skuli byrja skólagöngu sína fimm ára í þágu atvinnulífsins.
Alveg makalaust eiginlega.
Væntanlega er Sjálfstæðisflokkurinn þó ekki svo heillum horfinn að ekki verði boðið upp á hinar hefðbundnu skítabombur 3–4 dögum fyrir kosningar, en þær felast yfirleitt í að einhverjar „misgerðir“ mótframbjóðenda eru dregnar upp úr skúffunum í Valhöll og hristar á almannafæri, og er hugmyndin sú að þær birtist of seint fyrir andstæðingana til að bregðast rétt við og skítabomburnar nái að hala fylgið upp um fáein prósent, þó ekki væri annað.
Við bíðum spennt, eða hitt þó heldur.
Er ekki bara best að sleppa Framsókn?
Kosningabarátta Framsóknarflokksins er eiginlega enn vitlausari. Það hefur verið dreginn upp Sjálfstæðismaður sem ekki fannst hann ná tilskyldum frama í Valhöll og hann látinn fara úr jakkanum, sem hann var annars alltaf í, til marks um að nú sé hann orðinn voða, voða duglegur og muni láta hendur skipta við „breytingar“ – svo sem eins og þær að leggja göngustíga í Reykjavík, reisa leikskóla og ýmislegt fleira sem engum á að hafa dottið í hug áður ef marka má kosningabaráttu Framsóknarflokksins.
Er ekki bara best að sleppa því að kjósa Framsókn að þessu sinni, úr því flokkurinn hefur upp á nákvæmlega ekkert að bjóða?
Spurningin sem ýmsir standa frammi fyrir er kannski aðallega þessi: Á að refsa ríkisstjórnarflokkunum fyrir hörmulegan framgang við landstjórnina með því að kjósa þá EKKI til borgarstjórnar í Reykjavík?
Hefna þess í héraði sem hallast á Alþingi, sem sé?
Svarið er auðvitað: Já, svo sannarlega.
Flokkar sem bregðast við ágjöf vegna hneykslismála með þeim hætti sem Framsókn, Valhöll og VG hafa gert nú síðustu vikur, þeir eiga ekkert betra skilið.
Fúllyndislegur felustaður
Alveg burtséð frá vandaræðagangi og málefnafátækt Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík, þá er kominn tími til að jafnvel tryggir flokksmenn hugsi sinn gang, hvort ekki sé ráðlegt að gefa flokknum gula spjaldið fyrir að tromma sífellt upp með ný spillingarmál í nafni Bjarna Benediktssonar.
Og það er líka kominn tími til að tryggir Framsóknarmenn refsi Sigurði Inga Jóhannssyni fyrir þau rasísku ummæli sem hann viðhafði á útmánuðum, en þó alveg sérstaklega fyrir eymingjaleg og siðlaus viðbrögð hans – hlaupa í felur, láta aðstoðarmanninn ljúga, veifa ódýrri afsökunarbeiðni („öllum verður á“) og hlaupa svo aftur í fúllyndislegan felustaðinn.
Og Vinstri græn ... ja, hvar á ég að byrja? Svo mikið veit ég að á dögunum var haldinn lokaður fundur helstu flokksbrodda þar sem sumir báru sig aumlega yfir því að þurfa að þegja þunnu hljóði eða jafnvel styðja Bjarna Benediktsson þar sem hann ólmaðist í spillingarfeninu.
Göngum lengra?
En skilaboð flokksforystunnar á þessum fundi voru skýr: Segið ekkert opinberlega sem skilja má sem minnstu gagnrýni á Katrínu og hina ráðherra og skilyrðislausan stuðning þeirra við Bjarna. Reiði fólks mun dofna þegar kemur fram á sumar, þetta mun hjaðna og gleymast, þá munum við geta haldið áfram að styðja Bjarna okkar án þess að sæta sífelldu ámæli.
„Vinstri“ flokkur þar sem þetta er pólisían andspænis spillingu ríka fólksins og þjóna þess, hann á skilið ráðningu, og það harða.
„Göngum lengra“ er hið einkennilega kosningaslagorð VG í Reykjavík og virðist helst vísa til þess að við eigum öll að fara í sögugöngu með Stefáni Pálssyni. Einbeita okkur að fortíðinni, kannski þegar VG var enn þá vinstri flokkur.
En hin freudíska merking er þó áreiðanlega þessi:
Göngum lengra í stuðningi okkar við Sjálfstæðisflokkinn.
Athugasemdir (1)