Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, fyrrverandi formaður Samfylkingarinnar, segir Jón Baldvin Hannibalsson skorta sómakennd í framgöngu sinni. Í færslu í Facebook hópnum #metoo Jón Baldvin Hannibalsson, lýsir hún því hvernig hún óskaði eftir því að Jón Baldvin viki af lista Samfylkingarinnar árið 2007 þegar hún frétti af bréfaskriftum hans til Guðrúnar Harðardóttur, frænku Bryndísar Schram, eiginkonu hans, sem þá var á táningsaldri.

Þegar Stundin hafði samband við Ingibjörgu Sólrúnu baðst hún undan viðtali en gaf leyfi fyrir birtingu færslunnar. „Í raun skammast hann sín ekki vitund fyrir hvernig hann braut gegn Guðrúnu eða öðrum konum og ég held að eftirfarandi sé órækur vitnisburður um það,“ skrifar Ingibjörg Sólrún.

Lýsir hún því hvernig hún hafi farið á fund við Hörð, föður Guðrúnar, og fengið að lesa bréfin klámfengu. „Þessi vitneskja lagði mér ákveðnar skyldur á herðar en um leið var þetta vandmeðfarið því ég hafði enga heimild til að gera þetta opinbert – þetta var saga Guðrúnar og hennar að ákveða hvort og þá hvenær hún kysi að stíga fram og segja hana,“ skrifar Ingibjörg Sólrún.

Segist hún hafa viljað halda sig utan fjölmiðlaumfjöllunar um málið þar sem Jón Baldvin hafi gjarnan ýjað að því að umfjöllunin sé runnin undan hennar rifjum. Nú hafi hann dregið Samfylkinguna inn í málið og því vilji hún greina frá atburðum ársins 2007. „Þetta var óskemmtilegt samtal sem ég átti við JBH en það sýndi mér óþyrmilega hvaða mann hann hafði að geyma,“ skrifar hún. „Þessi maður hefur birst mér oft síðan, nú síðast í Silfri Egils í gær og greinarskrifum í dag.“

Þá segist Ingibjörg Sólrún hafa áður metið Jón Baldvin mikils en séð að hann væri „gallagripur“ sem betra væri að hafa ekki of nálægt sér. „Ég tek ofan fyrir þeim konum sem hafa ákveðið að taka slaginn við JBH og láta ekki undan síga þó að hann beiti öllum tiltækum vopnum sem finnast í vopnabúri hinnar eitruðu karlmennsku,“ skrifar hún. „Sérstaklega vil ég segja við Aldísi og Guðrúnu – þið eruð meiri hetjur en ég held þið gerið ykkur grein fyrir.“

Færsla Ingibjargar Sólrúnar í heild sinni

„Í viðtölum og greinum um þær ásakanir sem á hann eru bornar af fjölda kvenna hefur JBH viðurkennt að ein þeirra eigi við rök að styðjast. Hann hefur s.s viðurkennt að hafa skrifað klámfengin bréf til Guðrúnar Harðardóttur þ.e.a.s hann hefur viðurkennt að hafa skrifað eitt slíkt bréf fullur og leiður á flugstöð. Öll hin bréfin er hann búinn að hvítþvo. Í þetta eins skipti hafi hann gerst sekur um „dómgreindarbrest“ sem hann segist margsinnis hafa beðist afsökunar á án þess að vera virtur viðlits. En það þarf ekki að hlusta lengi á hann til að átta sig á að auðvitað finnst honum sem þarna hafi verið gerður úlfaldi úr mýflugu. Ekkisens bölvaður „öfgafeminisminn“ sem engu eirir. Í raun skammast hann sín ekki vitund fyrir hvernig hann braut gegn Guðrúnu eða öðrum konum og ég held að eftirfarandi sé órækur vitnisburður um það.

Ég varð formaður Samfylkingarinnar árið 2005 og einn af þeim sem studdi mig í formannsframboði var JBH. Á þessum tíma mat ég hann mikils sem skarpan samfélagsrýni og öflugan bardagamann í pólitík þó að mér væri líka vel ljóst að hann var gallagripur sem betra var að hafa ekki alltof nálægt sér. Af og til gerðist það líka að konur hvísluðu því að mér að fara varlega - hann væri ekki allur þar sem hann er séður. Aldrei vissi ég hvað það var sem þær voru að ýja að - eða kannski vildi ég bara ekki vita það. Þegar fór að líða nær kosningum 2007 gerðist JBH sífellt fyrirferðarmeiri í hinni pólitísku umræðu og sá orðrómur fór af stað að ef Samfylkingin yrði í ríkisstjórn eftir kosningar þá væri hann hugsanlegt ráðherraefni. Um líkt leyti heyrði ég í fyrsta sinn ávæning af því að hann hefði skrifað Guðrúnu Harðardóttur mjög tvíræð bréf þegar hann var sendiherra.

Í mínum pólitísku önnum lét ég kyrrt liggja þar til í janúar 2007 þegar verið var að stilla upp á lista fyrir þingkosningarnar það vor en þá komst ég að því að uppstillingarnefndin hafði boðið JBH heiðurssætið á öðrum listanum. Ég áttaði mig á því að ég yrði að komast til botns í þessu máli – sjálfrar mín vegna og Samfylkingarinnar vegna. Ég myndi aldrei fyrirgefa sjálfri mér að komast síðar að því að JBH hefði valdið Guðrúnu dóttur Möllu vinkonu minnar miska og ég hefði kosið að snúa blinda auganu að því. Guðrún var í Berlín þegar þetta var og ég hafði samband við Hörð pabba hennar og bað hann að hitta mig. Hann sagði mér alla sólarsöguna, lét mig hafa afrit af öllum bréfum JBH til Guðrúnar og sagði mér jafnframt að málið hefði verið kært til lögreglu. Þessi vitneskja lagði mér ákveðnar skyldur á herðar en um leið var þetta vandmeðfarið því ég hafði enga heimild til að gera þetta opinbert – þetta var saga Guðrúnar og hennar að ákveða hvort og þá hvenær hún kysi að stíga fram og segja hana. Ég ákvað engu að síður að boða JBH á minn fund, greina honum frá vitneskju minni og óska eftir því við hann dragi sig til baka af framboðslistanum.

Ég vissi að ég yrði að hafa vitni að þessu samtali og fékk Dag B. Eggertsson til að vera viðstaddan. Er skemmst frá því að segja að JBH brást ókvæða við, sagði að það væru engin sakarefni og að saksóknari myndi að öllum líkindum vísa málinu frá. Ég sagði honum þá að það breytti í sjálfu sér engu, söm væri gjörðin. Ég hefði lesið bréfin, þekkti innihald þeirra og framkoma hans væri þess eðlis að ég vildi ekki hafa hann á lista Samfylkingarinnar. Ég hefði hins vegar ekkert leyfi til að gera þessa vitneskju mína opinbera og hann yrði því sjálfur að hafa samband við uppstillinganefndina og taka sig af listanum. JBH fór í fússi en mun þann sama dag hafa tekið sig af listanum. Þetta var á föstudegi. Á sunnudegi var ég heima hjá mér að horfa á Silfur Egils og hver var þá mættur þar til að básúna pólitískan ágreining sinn við formann Samfylkingarinnar sem varð til þess að honum hafi verið bolað úr heiðurssæti á lista fyrir kosningarnar? Auðvitað JBH sem ákvað að fara í fyrirbyggjandi aðgerðir ef ske kynni að fjölmiðlar fengju pata af málinu. Hann vissi líka sem var að ég gat ekki með nokkru móti varið mig því þá hefði ég þurft að gera mál Guðrúnar, og hana þar með, að fjölmiðlamat sem ég átti ekkert með að gera. Ég átti því ekki annan kost en að þegja þunnu hljóði meðan JBH geisaði.

Ástæðan fyrir því að ég segi þessa sögu núna er sú að hún varpar ljósi á þann algera skort á sómakennd sem einkennir alla framgöngu JBH. Honum finnst sjálfsagt að grípa til allra tiltækra meðala til að verja sjálfan sig. Allt frá því mál Guðrúnar kom inn á borð saksóknara hefur JBH rakið það til ,,fjölskylduharmleiksins” og síðan hefur hann klappað þann stein í sífellu jafnvel þó að þar með sé hann að skrumskæla líf dóttur sinnar og dótturdóttur og gera það að fjölmiðlaefni. Annað vopn sem hann grípur gjarnan til er að atlagan að honum sé runnin undan rifjum þess fyrrverandi formanns Samfylkingarinnar sem hér skrifar. Til að leggja honum það vopn ekki upp í hendur ákvað ég að koma ekki nálægt umfjöllun fjölmiðla þó að eftir því hafi verið leitað. Nú hefur JBH hins vegar sjálfur kosið að draga Samfylkinguna inn í málið þannig að það er eins gott að allir viti hvernig hans mál blöstu við mér í ársbyrjun 2007. Þetta var óskemmtilegt samtal sem ég átti við JBH en það sýndi mér óþyrmilega hvaða mann hann hafði að geyma. Þessi maður hefur birst mér oft síðan, nú síðast í Silfri Egils í gær og greinarskrifum í dag.

Ég tek ofan fyrir þeim konum sem hafa ákveðið að taka slaginn við JBH og láta ekki undan síga þó að hann beiti öllum tiltækum vopnum sem finnast í vopnabúri hinnar eitruðu karlmennsku. Sérstaklega vil ég segja við Aldísi og Guðrúnu – þið eruð meiri hetjur en ég held þið gerið ykkur grein fyrir.“