Ég stend hérna í dag með þessum sterku konum sem eiga það allar sameiginlegt að hafa barist gegn ofbeldi á konum og börnum.  

Ég veit þú ert að hlusta.  Samt ætla ég að biðja þig að setja allt sem þú heldur að þú vitir um mig og hvað ég ætla að segja til hliðar.  Geymdu það í smá stund.  

Þegar ég greini frá því ofbeldi sem ég varð fyrir af hendi barnsföður míns, í þeim tilgangi að verja mig og barnið mitt, bregst hið opinbera við með því að saka mig um að beita barnið ranglæti með því að greina frá lífsreynslu okkar. 

Heimilisofbeldismálið sem er enn í rannsókn lögreglu kallar löglærður fulltrúi sýslumanns  „tilhæfulausar ásakanir“.  Sýslumaður telur að áhyggjur mínar af ofbeldi séu vanvirðandi háttsemi og hún hafi valdið vanlíðan barnsins.

Sýslumaður hafði áður sektað mig um milljón í dagsektir eftir gerðarbeiðni föður og tilkynnti mig þess vegna samdægurs til barnaverndar vegna gruns um ofbeldi og vanvirðandi háttsemi mína gagnvart barninu. Án þess að aðstæður væru kannaðar eða talað væri við barnið.

Sýslumannsfulltrúinn með umboð ríkisvaldsins er talsmaður þess að löggjafarvaldið ætti að heimila að setja konur eins og mig í fangelsi í allt að fimm ár og að forsjá færist sjálfkrafa til föður. Fimm ár eru langur tími í lífi barns. 

Á Íslandi árið 2018 er ekki litið á konur sem jafningja karla þegar á reynir. Móðir og barn eru svipt réttinum til að verjast ofbeldi, móðirin er skömmuð og réttarákvörðun um líf þeirra flækir þau fastar í ofbeldið. Eða hvar er réttlætið í því að föður er staðfastlega ætlað gerræði í lífi móður og barns á kostnað grundvallarmannréttinda þeirra?

Mæður og börn eru stödd í samfélagslegri martröð þar sem yfirvöld senda þolendum ofbeldis þau skilaboð að þeim sé ekki trúað. Þeirra sjónarmið og þeirra líf hafi ekki vægi til móts við kröfur yfirvalda.  Konur og börn fá þau skilaboð að kerfið, þetta ókunnuga fullorðna fólk, muni ekki koma þeim til hjálpar, muni ekki vernda þau, vilji þvinga þau aftur inn í ofbeldið. 

 „Til hvers vorum við eiginlega að segja frá?“ spyr kona sem fimm ára gömul sagði móður sinni frá því að faðir hennar hefði misnotað hana kynferðislega. Móðirin flúði á endanum með börnin úr landi, en sneri aftur stuttu síðar vegna hótana um að hún yrði beitt dagsektum.  Í þvingaðri umgengni braut faðirinn  kynferðislega á yngri systur þessarar konu.  

Árið 2018 situr móðir í húsi sýslumanns með lokaskýrslu úr Barnahúsi í höndunum sem staðfestir framburð barna hennar um að faðir hafi brotið gegn þeim báðum kynferðislega. Löglærður fulltrúi segir við hana: „Það er alltaf reynt að koma á umgengni alveg sama hvað“. 

Samkvæmt úrskurði á móðir að „gæta þess að börnin finni einungis fyrir jákvæðu viðhorfi til föður og fái hvatningu frá henni til að umgangast föður“ og dómsmálaráðuneytið telur þurfa „komast að því hver raunverulegur vilji barnanna sé og hvort það kunni að vera að hann sé litaður af neikvæðum viðhorfum móður í garð föður“.

Er þetta samfélagið sem okkur dreymir um?  Er þetta arfleifðin okkar? Erum við að gleyma einhverju?

Afneitun og þöggun á ofbeldi stríðir gegn lífinu sjálfu.  Mannveran komst ekki af vegna þess að hún hleypur hraðast dýra, er með beittustu tennurnar eða aflmesta skrokkinn.  Manneskjan lifir af vegna hæfni sinnar til samvinnu og samkenndar.  Forystu úlfynjan gengur aftast í úlfahópnum til að gæta þess að þeir smærri og veikbyggðari komist leiðar sinnar.  Það eru ekki þeir sem eru með stærsta egóið og eigingjörnustu genin sem lifa af og byggja farsælt samfélag.  Þeir lifa af sem standa vörð um lífið.  

Kynbundið ofbeldi er nær þér en þú heldur og kemur okkur öllum við. Þú þarft ekkert að gera, annað en bara það sem varst að gera núna.  Hlusta og kannski segja: mér þykir leitt að þú þurftir að ganga í gegnum þetta. Þetta er ekki í lagi. Við viljum ekki hafa þetta svona.