Ég hlýt að hafa gert eitthvað af mér í fyrra lífi. 

Eitthvað mikið, eitthvað voðalegt.

Það er eina skýringin á því að þótt ég eigi ekki nema fáein ár í sextugt þá hafa niðurstöður svo til allra kosninga á Íslandi, sem fram hafa farið á minni ævi, gengið mér í mót.

Ég vona að ég sé svona tiltölulega skikkanlegur maður en samt hef ég semsagt eiginlega aldrei getað gengið mínar óskir um stjórnvöld í þessu landi uppfylltar.

Og fyrir þvílíkri dómadags „óheppni“ hlýtur að vera einhver ástæða.

Ég man hvenær ég var einna vonbestur.

Það var eftir kosningarnar 2007.

Loksins, loksins var útlit fyrir að það yrði hægt að snúa við blaðinu í þessu landi.

Koma Sjálfstæðisflokknum frá, sem er höfuðnauðsyn íslenskra stjórnmála.

(Það snýst ekki fyrst og fremst um stefnu hans, heldur þá VALDASTÖÐU sem hann hefur komið sér, og þá SPILLINGU sem fylgir honum.)

En einmitt þegar tækifærið gafst, þá urðu vonbrigðin stærst.

Samfylkingin rauk í ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum.

Þvílíkur bömmer var það!

Ég hringdi í alla þingmenn Samfylkingarinnar sem ég þekkti persónulega og nánast grátbað þá að gera ekki þennan óskunda, en það kom fyrir ekki.

Við vitum öll hvernig það fór.

Árið 2009 var ég að sönnu ánægður með að Jóhanna Sigurðardóttir skyldi mynda ríkisstjórn, en það var líka hér um bil í eina skiptið sem ég hef stutt ríkisstjórn frá byrjun.

Og er sáttur við þann stuðning, þrátt fyrir allt - en aftur náði Sjálfstæðisflokkurinn  völdum.

Og aldrei - aldrei nokkurn tíma - hafa valdaklíkupot hans og spilling legið betur í augum uppi en einmitt síðustu misseri.

Aldrei hefur verið mikilvægara að koma honum frá.

Og þá eru það VG sem sjá um að losa hann úr úlfakreppunni og koma honum aftur til valda.

Gera honum kleift að viðhalda völdunum og spillingu, þótt hann muni sjálfsagt reyna að láta lítið á sér bera næstu tvö árin eða svo.

VG!

Meira að segja þeir tveir forystumenn VG sem ég hef haft mest álit á og treyst best til að taka þátt í að hreinsa samfélagið af óværunni: Svandís Svavarsdóttir og Katrín Jakobsdóttir, einmitt þær róa greinilega að því öllum árum að koma þessari ríkisstjórn á.

Og munu í fyrramálið standa skælbrosandi á tröppum Bessastaða með Bjarna Benediktssyni og Sigríði Andersen.

Hvílíkur bömmer er það!

Ekki koma með þvaður um að þessi ríkisstjórn „hafi komið upp úr kjörkössunum“. Það gerði hún alls ekki. Og það var alls ekki fullreynt hvort ekki hefði verið hægt að mynda aðra - og betri! - stjórn án Sjálfstæðisflokksins.

Svo ekki bjóða mér upp á það þvaður, geriði það; ég er eldri en tvævetur, takk fyrir.

Ég get svo sem alveg beðið lengur eftir almennilegri ríkisstjórn sem hefur meiri áhuga á að hreinsa til í samfélaginu en „viðhalda stöðugleika“ eða „efla sátt“ við spillingaröflin.

Ég get beðið mjög lengi.

En af hverju?

Það mun ég aldrei skilja, Svandís og Katrín.