Í dag fara fram mikilvægir fundir flokksstofnanna þeirra þriggja flokka sem hyggjast mynda saman ríkisstjórn. Þessar stofnanir hafa það hlutverk að kjósa um stjórnarsáttmála sem Katrín Jakobsdóttir, Bjarni Benediktsson og Sigurður Ingi Jóhannsson hafa komið sér saman um. Í þessum sáttmála er eflaust margt ágætt að finna þótt stærstu ágreiningsmál flokkanna virðist leyst með fyrirheitum um nefndir eða starfshópa sem einungis fá umboð til þess að skoða en ekki framkvæma. Hér má nefna stjórnarskrána, útlendingamálin, fjármálakerfið og heilbrigðisþjónustuna okkar. 

Stjórnarsáttmálinn mun að öllum líkindum heldur ekki taka á ábyrgð, siðferði og spillingarmálum Sjálfstæðisflokksins undanfarin misseri, en sá flokkur hefur verið duglegastur allra flokka að tengjast hverju hneykslismálinu á fætur öðru án þess að gangast nokkru sinni við því að hafa gert eitthvað rangt. Í þessu samhengi er vert að hafa í huga að þó svo að málefnasamningur milli flokkanna þriggja kunni að virðast ágætis plagg felst í honum mjög takmörkuð innihaldslýsing á verklagi verðandi ríkisstjórnar. Sér í lagi vegna þess að ráðherraskipan flokkanna þriggja er enn á huldu.

Málefnasamningur flokkanna þriggja er jú einungis ein hlið fyrirhugaðs ríkisstjórnarsamstarfs og segir ekki alla söguna. Flokksstofnunum flokkanna er þó gert að samþykkja samstarfið blint á það hverjir halda á hinu endanlega valdi til þess að túlka sáttmálann þeirra á milli. Ráðherrar verðandi ríkisstjórnar eru æðstu valdhafar og túlkunaraðilar sáttmálans, og óljóst er með öllu hverjir þeir verða. Þessi óvissa er sérstaklega bagaleg þegar helstu ágreiningsmál flokkanna eru ekki leyst í samningnum. Þannig er ráðherrum viðkomandi málaflokka eftirlátið að halda alfarið utan um þá, óbundnir af orðalagi stjórnarsáttmálans.

Er eitthvað að marka stjórnarsáttmála Sjálfstæðisflokksins? Blekið var ekki þornað á síðasta stjórnarsáttmála Sjálfstæðisflokksins við Bjarta Framtíð og Viðreisn þegar ráðherrar Sjálfstæðisflokksins fóru að vinna gegn honum í orði og gjörðum. Við tók átta mánaða niðurlæging Bjartrar Framtíðar og Viðreisnar sem nú þurfa að vinna úr afleiðingum samstarfsins við Sjálfstæðisflokkinn.

Stjórnarsáttmáli fráfarandi ríkisstjórnar hafði það meðal annars að markmiði að efla traust almennings á dómstólum. Þó liðu ekki nema nokkrir mánuðir þar til dómsmálaráðherra tókst að eyðileggja traust almennings á heilu nýju dómsstigi með ólöglegri og ófaglegri skipan sinni á dómurum við landsrétt. Ekki er að heyra á Sigríði nokkra eftirsjá vegna þessara athafna sinna. 

Fráfarandi ríkisstjórn hafði einnig fögur fyrirheit um mannúðlega framkomu við flóttamenn og hælisleitendur. Sjálfstæðisflokkurinn var ekki lengi að því að taka af allan vafa um að ekkert slíkt stæði til. Skemmst er að minnast að málsmeðferðarréttindi hælisleitenda voru skert verulega, margir sviptir framfærslu sinni og loks greiddu Sjálfstæðismenn allir með tölu atkvæði gegn því að nokkrir tugir barna og fjölskyldur þeirra fengju hér skjól um sinn. 

Það þýðir lítið að gera samning við fólk sem telur sig aldrei bundið af orðum sínum. 

Það er ekki að sjá af orðum verðandi forsætisráðherra, Katrínar Jakobsdóttur, að hún muni gera kröfu um að Sigríður verði látin víkja úr stöðu sinni sem dómsmálaráðherra. Þrátt fyrir að leyndarhyggja Sigríðar og Bjarna Benediktssonar gagnvart konunum fjórum sem höfðu hátt hafi fellt síðustu ríkisstjórn hefur Katrín látið hafa það eftir sér að það hafi ekki tíðkast fram að þessu að samstarfsflokkar í ríkisstjórn skipti sér af ráðherravali samstarfsflokkanna. 

Mögulega er hér að finna íhaldssemi Vinstri grænna, sem þau vilja nú síður kannast við. Margt er sagt um ný vinnubrögð í stjórnmálum en þegar á reynir má engu breyta. Því má teljast líklegt, ef ekki næsta öruggt, að Sigríður Andersen verði áfram dómsmálaráðherra. 

Að færa útlendingamálin í nefnd en halda opið fyrir að leiða Sigríði Á Andersen aftur í stól dómsmálaráðherra er stórhættulegt veðmál með líf og heilsu flóttamanna á Íslandi. Það er vert að hafa í huga við mat á málefnasamningi við Sjálfstæðisflokkinn.