Á dauða mínum átti ég von en ekki því að vistarbandið skyti upp kollinum í ræðu á opinberum vettvangi á Íslandi – og þá í samhengi við hættu sem stafaði af innflutningi múslima til Íslands.
Nú er að sönnu engin sérstök ástæða til að hlaupa upp til handa og fóta þótt einhver skripli á skötunni í Íslandssögunni. Það kemur fyrir besta fólk þótt skriplið hafi að vísu verið alveg óvenju vandræðalegt í því tilfelli sem hér er vísað til.
Ekki sjálfs sín ráðandi
En af því tilefni varð mér hugsað til þess að líklega er full ástæða til að rifja reglulega upp merkingu ýmissa lykilhugtaka í íslenskri sögu og hugmyndaheimi. Fólk sem telur sig með réttu eða röngu hafa Íslandssöguna meira og minna á hreinu síðan í skóla – eða altént staðreyndir hennar – heldur líklega oft að aðrir hafi það líka.
En það getur snjóað yfir skólalærdóm ekki síður …
Í raun má segja að áhrif vistabandsins hafi ekki horfið fyrr en með lögunum um atvinnuleysis
tryggingar 1956