Sólveig Ágústsdóttir er við vinnu í einu af litlu svörtu húsunum í Austurstræti á sólríkum fimmtudagsmorgni þegar blaðamaður stoppar hana og spyr hvort hún geti sagt frá því sem gerði hana að manneskjunni sem hún er í dag. Það var þrautargangan, pyttir helvítis og drykkju sem hún óskar engum að lenda í. Og svo er það sonurinn sem breytti öllu fyrir Sólveigu, sem var orðin 36 ára gömul þegar hann kom í heiminn, enda hafði hún alls ekki ætlað sér að eignast börn. En fyrir það er hún þakklát í dag. Gefum Sólveigu orðið.
„Ég er í litla fyrirtækinu hennar frænku minnar. Ég er að vinna fyrir frænku mína sem er skartgripahönnuður og er að búa til allt þetta smádót sem er á borðinu hjá mér. Ég er búin að vera að hjálpa til af og til í nokkur ár,“ segir Sólveig þar sem hún stendur við svart borð drekkhlaðið skartgripum úr hraunmolum og perlum.
Við spyrjum stórrar spurningar þegar við tölum við fólkið í borginni. Hvað gerði þig að þeirri manneskju sem þú ert í dag?
Sólveig þarf ekki að hugsa sig lengi um áður en hún svarar.
„Ég er ekki búin að fara auðveldu leiðina í lífinu en ég er á góðum stað og vildi ekki að ég hefði farið aðra leið í dag því þá væri ég á öðrum stað í dag og ætti ekki þennan dreng sem ég á. Hann er sautján. Hann er núna að skakklappast eins og ég gerði en ég veit að hann mun ná sér út úr þessu. Hann er með öll tromp með sér því það eru allir að reyna að hjálpa honum. Þetta var einhvern veginn sjálfsagt þegar ég var ung, að vera eins og hálfviti.“
Var þín þrautarganga löng?
„Já, hún var svona tíu ár. Þetta var svona, drekkum í dag og sofum á morgun. Þetta var bara mjög erfitt. Ef ég hefði orðið ófrísk deginum fyrr hefði ég sennilega ekki átt barnið. Ég varð edrú og varð bara strax ófrísk og hann bjargaði mér. Hann varð ljósið í lífinu mínu, bjargaði mér þannig að nú trúi ég að ég geti bjargað honum.“
Hvað varstu gömul þegar þú eignaðist son þinn?
„Ég ætlaði aldrei að eignast börn þannig að ég var 36 ára þegar ég átti hann. Ég hef verið edrú síðan.“
Er lífið betra þannig?
„Við skulum ekkert ræða það neitt,“ segir Sólveig og hlær aðeins. „Að vita hvar þú getir sofið og þú fáir að borða. Lífið er yndislegt ef þú leyfir því að vera það. Það er bara rosalega erfitt að detta í þessa pytti helvítis.“
Þú mælir ekki með því fyrir neinn?
„Nei, ekki mínum versta óvini einu sinni myndi ég óska að vera á þessum stað.“
Hvað ertu gömul í dag?
„53 ára.“
Þannig að allt lífið er fram undan?
„Eigum við ekki bara að segja það? Betri helmingurinn alla vega.“
Athugasemdir