„Ég er með hugann við það að reyna að byggja upp kvennaboltann og hef alltaf haft mikinn áhuga á að reyna að gera hann sem bestan og hafa sem besta umgjörð í kringum þær,“ segir Helena Sverrisdóttir, besta körfuknattleikskona Íslands, sem lagði nýverið skóna á hilluna eftir 30 ára farsælan feril. Hún hefur nú snúið sér að þjálfun, samhliða því að kenna á unglingastigi í grunnskóla. „Á meðan ég er að þjálfa finnst mér mjög líklegt að ég verði bara kvenna megin.“

Lífið hefur alltaf snúist um körfubolta og mun líklega halda áfram að gera það. Helena var fimm ára gömul þegar hún byrjaði að æfa. „Foreldrar mínir voru í stjórn í körfunni í Haukum. Þetta hefur alltaf verið hluti af fjölskyldunni, við erum fjögur systkini og við vorum öll að æfa. Karfa hefur alltaf verið hluti af okkur.“

Leikjahæsti leikmaður landsliðsins

Helena spilaði með uppeldisfélaginu, Haukum, til 19 ára aldurs þegar hún fór í nám til Bandaríkjanna og spilaði í háskólaboltanum þar. Á atvinnumannaferlinum spilaði hún einnig í Ungverjalandi, Póllandi og Slóvakíu. Hún sneri heim fyrir fimm árum og spilaði með Val í þrjú tímabil áður en hún fór aftur heim í Hafnarfjörðinn. Helena er leikjahæsti leikmaður í sögu íslenska landsliðsins og hefur tólf sinnum verið kjörin körfuboltakona ársins. Ástríðan fyrir körfuboltanum leynir sér ekki. „Þetta er ótrúlega skemmtileg íþrótt. Mér finnst enn þá í dag gaman að spila körfubolta. Þú þarft bæði að vera góð líkamlega og andlega, í hausnum, þú þarft að vera svolítið klár. Körfubolti er áskorun á mismunandi hátt. Þetta er bara langskemmtilegasta íþróttin.“ 

Líkaminn sagði stopp

Síðustu tvö ár hefur Helena verið að glíma við meiðsli í hné og ákvörðunin um að leggja skóna á hilluna hefur legið í loftinu. „Ég hef alltaf sagt að mig langaði að spila þangað til að líkaminn myndi segja stopp.“ Nú hefur það raungerst. Brjóskskemmdir í hné. Ákvörðunin var ekki erfið, en hún var leiðinleg, að sögn Helenu. „Þetta var svolítið sjálfgefið. Ég er ekki að fara að fá gervihné 36 ára og fá nýtt á 10–15 ára fresti þar til ég dey. Ákvörðunin var eiginlega bara tekin fyrir mig.“ 

Helena hlakkar til að verja meiri tíma með fjölskyldunni, að geta sest niður með manninum sínum og stelpunum þeirra, sem eru sjö og (bráðum) þriggja ára, og borðað saman kvöldmat. Rútínulífið heillar. „Ég er samt enn að þjálfa og verð alveg með liðinu mínu í leikjum. Þó að ég sé ekki að mæta á allar æfingar þá verð ég samt helling uppi í íþróttahúsi.“

Setur fókus á stelpur

Helena er að þjálfa stelpur í yngri flokkum hjá Haukum. „Ég hef alltaf sett fókusinn á stelpur. Það vantar mjög oft þjálfara kvenna megin, það er eins og flestir þjálfarar sæki alltaf í að þjálfa frekar stráka.“ Helena lauk námi í kennsluréttindum í sumar og námskeið í kynjajafnrétti sem var hluti af náminu opnaði augu hennar. „Ég hef lengi vel barist fyrir því að konur fái jöfn tækifæri og karlar. Það er enn þá mjög langt í land, sérstaklega í íþróttaheiminum, þetta er mjög karllægt umhverfi. Um leið og ég sé eitthvað sem er ekki eins og það á að vera hef ég alltaf verið tilbúin að stíga inn í og mun pottþétt gera enn þá meira af því núna.“

Það mun hún ekki aðeins gera í körfuboltanum. Helena er að kenna á unglingastigi og kann vel við sig í því umhverfi. Samfélagsfræði, kynjafræði og enska eru hennar greinar. „Ég hef aldrei verið í hefðbundinni vinnu, körfuboltinn hefur verið mitt starf. Þetta er gefandi og skemmtilegt starf og ég sé fyrir mér að geta gert þetta í langan tíma.“