„Þetta er nýja bókin mín, hún heitir Borg bróður míns,“ segir Kristín Ómarsdóttir rithöfundur. „Nafnið fékk ég af mynd sem heitir sama nafni. Og flestar sögurnar gerast í borg, ekki í sveit. Ég tók þá sögu út sem gerðist í sveit. Þær eiga það sameiginlegt, en ég vildi samt ekki kalla þetta borgarsögur. Þetta eru líka nokkrar sögur sem eru svolítið eins og Senur úr hjónabandi eftir Ingmar Bergman. Nokkrar sögur eru eins og senur. Aðrar eru eins og við álítum að sögur séu. En flestar eru þær stuttar, þær eru allar stuttar, þetta eru ekki langar smásögur, þetta eru stuttar smásögur.“
Sögurnar tengjast teikningum
Hún byrjaði að skrifa þessar sögur stuttu eftir að skáldsaga kom út fyrir tveimur árum og heimsfaraldurinn fór af stað. „Þær tengjast líka mjög mikið teikningunum sem ég var að teikna á sama tíma. Ég var eins og að búa til borg. Eins og ég væri að leika mér í einhverjum tölvuleik. Að búa til borg og skrifa svo inn sögur fyrir þessa borg. Sögur sem eru sagðar með orðum.“
Henni finnst skemmtilegt að skrifa heima við skrifborðið sitt, „eða ég veit ekki hvort ég eigi það. Og mér finnst best að skrifa í höndunum en ég geri það ekki alltaf. Sumar sögurnar eru skrifaðar fyrst í höndunum. Hugmyndirnar koma ekkert endilega þegar ég sit við skrifborðið. Oft í göngutúr eða hjólatúr þá koma persónurnar. Og einhverjar kannski persónur eða þessi persóna og ég veit hvað hún vill og svo fer ég heim og skrifa um hana.“
Verður vör við óraunveruleika
„Mér finnst ég taka betur eftir því núna hvernig mér líður þegar þessi bók kemur út heldur en áður. Mér fannst ég verða vör við einhvers konar óraunveruleika. Það er líka náttúrlega það að ég er búin að vera með þessar sögur heima hjá mér bara í hausnum á mér. Og á tölvunni og í pappírum og handritum. Og það er dálítið plat. Það er svona ímyndaður heimur. Þetta er eins og kannski ef að dúkkuhúsið manns myndi vera allt í einu gefið út. Þegar þetta er orðið allt í einu að hlut, að fyrirbæri, að bók. Þá er allt í einu hægt að koma við hana og aðrir geta lesið. Þá þarf maður einhvern veginn að brúa þennan óraunveruleika og raunveruleika saman eða sauma það saman og ég hef verið að labba yfir þessa brú. Og ég fékk smá svimaköst á leiðinni. Ég held að ég sé alveg að koma yfir inn í raunveruleikann. Átta mig á að hún er til í alvörunni, bókin.“
Athugasemdir