Það hefur heldur betur lifnað yfir Alþingi síðustu daga. Margir voru farnir að hafa af því áhyggjur að þetta yrði heldur dauflegt þing. En það er ekki að sökum að spyrja að þegar hugsjónirnar kalla vakna menn til lífsins. Og nú loga hugsjónaeldar við Austurvöll. Tekið skal fram til að fyrirbyggja óraunhæfar væntingar að seint verður sagt að þessir eldar brenni fyrir háleitar hugsjónir.

Það eru ungir sjálfstæðismenn sem halda á eldfærunum, orðnir aðeins eldri, ekki mikið þó, en komnir á þing og rembast nú við að koma báráttumálum bernsku sinnar frá orðum til athafna.
Tvö mál hafa sérstaklega verið borin uppi af ungliðunum undanfarin ár, annars vegar að loka skattskrám fyrir fjölmiðlum svo hver og einn geti fengið að hafa „sín mál í friði“ eins og það stundum hefur verið kallað og síðan er það náttúrlega brennivín í búðir sem nú er orðið mál málanna.

Rök aukaatriði

Og eins og títt er um fólk sem lætur stjórnast af hugmyndafræði um málefni á borð við að heimila sölu áfengis í matvöruverslunum, þá skipta rök engu máli. Þótt heilbrigðisyfirvöld mæli gegn málinu svo og læknar og hjúkrunarfólk og allir fagaðilar sem sinna afleiðingum mikillar áfengisneyslu, þótt foreldrasamtök, æskulýðssamtök og forvarnaraðilar mæli gegn umræddu frumvarpi um að banna Áfengisverslun ríkisins með lögum og þótt fyrirsjáanlegt sé að ríkissjóður verði af tekjum, neytendur fái minna úrval og lakari þjónustu og áfengi verði dýrara í innkaupum og síðan dreifingu, þá hrín ekkert á handhafa hins hugmyndafræðilega réttrúnaðar.
Ekki nóg með þetta, margítrekaðar skoðanakannanir gefa eindregna vísbendingu um að yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar sé andvígur því að heimila áfengisverslun í almennum matvörubúðum.

Heimdallur og Hagar

Allt þetta skal að engu haft! Ályktanir Heimdallar einar skipta máli og svo náttúrlega að sjálfsögðu hvatningin frá Högum og Costco sem hugsa gott til glóðarinnar.
Tekur þó fyrst út yfir allan þjófabálk þegar í ljós kemur að í Stjórnarráðinu er hrokinn og forræðishyggjan komin á það stig að ráðherrar skirrast ekki við að lýsa því opinberlega yfir að þeir telji réttlætanlegt – og meira en það - eftirsóknarvert að hafa lýðræðið að engu!

Að taka slaginn gegn þjóðinni

Þórdís Kolbrún Gylfadóttir, ráðherra ferðamála-, iðnaðar- og nýsköpunarmála,  bregst þannig við hugmyndum um þjóðaratkvæðagreiðslu um áfengismálið að stundum verði kjörnir fulltrúar að hunsa lýðræðið: „Stundum þarf bara að taka pólitíska slagi sem kjörinn fulltrúi. Frjálst útvarp, Göngin & sala Landssímans hefði verið fellt í þjóðaratkvæði.“
Stjórnmálamenn eiga að sjálfsögðu að berjast fyrir hugmyndum sínum og hugsjónum jafnvel þótt þær stríði gegn meirihlutavilja. Vissulega eiga þeir að standa með sjálfum sér. En sömuleiðis verða þeir að sætta sig við að falla með skoðunum sínum fái þær ekki brautargengi. Út á það gengur lýðræðið!

„Þetta fólk er að sjálfsögðu frjálst til að halda þessum sjónarmiðum fram. En vesælt er þegar svona er talað til almennings í landinu“

Ekki stödd á góðum stað

Á hvaða blaðsíðu erum við eiginlega komin á Alþingi Íslendinga?
Fyrrnefndur ráðherra er bakkaður upp af pólitískum skoðanasystkinum. Á Kristni Inga Jónssyni, blaðamanni er þannig að skilja, að frelsi til að kaupa áfengi í matvöruverslun eða selja áfengi þar, því spurningin um frelsið snýr ekki síður að verslunareigendum, fjalli um slík grundvallarmannréttindi, að meirihlutavilji skipti hreinlega engu máli: „Frelsisréttindi borgaranna eru algild og eiga ekki að vera háð vilja meirihluta þjóðar hverju sinni,“ skrifar hann. 

Hefði þurft að segjast fyrir kosningar

Þetta fólk er að sjálfsögðu frjálst til að halda þessum sjónarmiðum fram. En vesælt er þegar svona er talað til almennings í landinu – hins háttvirta kjósanda – í upphafi kjörtímabils. Þetta áttum við að heyra í aðdraganda kosninga svo kjósendum gæfist kostur á að segja álit sitt með útstrikunarpenna í kjörklefanum.
Að lokum þetta. Ekki ætla ég með orðum mínum að leggja stein í götu þjóðaratkvæðagreiðslu um þetta mál.
En þegar gefið er í skyn að það sé svo smátt í sniðum að það megi ekki trufla hin stærri mál, svo sem málefni öryrkja, þá langar mig að segja tvennt.

Þjóðaratkvæðagreiðslu um kjör öryrkja?

Í fyrsta lagi, þá er þetta ekki smámál. Þetta er mjög stórt mál sem varðar stefnu í heilbrigðis- og forvarnarmálum og það varðar líka gríðarlega peningahagsmuni, sem ýmsir horfa nú vonarauga til.
Í öðru lagi leyfi ég mér að spyrja hvort ekki sé rétt að forgangsraða á hinn veginn. Setja þetta mál í salt og pækil en efna til þjóðaratkvæðagreiðslu um kjör öryrkja. Ég legg til að spurt verði: „Ert þú samþykk(ur) eða ósamþykk(ur) því að lægst launaða öryrkja á fullum bótum verði aldrei úrskurðuð lakari kjör en nemur þriðjungi af launakjörum hæst launaða ríkisstarfsmanninum?“
Með þessu móti myndum við ekki fara að dæmi núverandi valdhafa sem stilla sér upp gegn lýðræðinu og kjarajafnréttinu. Við myndum sýna lýðræðinu tilhlýðilega virðingu og réttlætinu vonandi einnig.