Við Þorsteinn mælum okkur mót fyrir framan Bónus í Hveragerði. „Ég verð á grænum Subaru, þú þekkir mig þannig,“ segir hann áður en hann lýkur símtalinu.

Ég er nýstigin út úr bílnum, rétt aðeins búin að teygja hendurnar upp í loft og geispa þegar ég sé hann, standandi fyrir framan græna Subaruinn. Hann er hávaxinn og grannur maður um sjötugt, með gleraugu og langt andlit, grátt hár í tagli, alvarlegur yfirlitum en vinalegur samt sem áður. Ég geng að honum. „Sæll, ert þú Þorsteinn?“ „Já,“ segir hann. Hann virðist feiminn eða jafnvel hálf klunnalegur í samskiptum við fyrstu kynni. Ég spyr hvort við eigum ekki að leggja í hann. „Jæja, eltu mig,“ segir hann svo áður en hann sest inn í græna Subaruinn og keyrir af stað.  

Hann keyrir hring í kringum bílastæði verslunarkjarnans, svona til að gefa til kynna að ég eigi að elta hann. Ég næ honum á …