Gunnar J. Geirsson, sem er rúmlega áttræður, byrjaði að hlaupa fyrir alvöru í kringum 1987. Hann hefur tekið þátt í um átján maraþonum, farið Laugaveginn átta sinnum og auk þess tekið þátt í fjölda götuhlaupa hérlendis og erlendis.

Í dag fer hann þrisvar í viku á æfingu með hlaupahópnum sínum, Laugaskokki, auk almennra göngutúra að heiman.

Á áttatíu ára afmælisdaginn sinn í fyrra fór Gunnar hálft maraþon, svokallað Loch Rannoch Half Marathon, í skosku hálöndunum.

Var of þungur

Gunnar hafði eitthvað skokkað í gegnum árin en í kringum 1987, kominn á fimmtugsaldur, ákvað hann að byrja að hlaupa fyrir alvöru. Honum fannst hann vera orðinn of þungur.

„Það var eiginlega aðalástæðan fyrir því að ég fór að hreyfa mig meira. Svo hef ég verið að hlaupa og hreyfa mig nokkuð reglulega síðan.
Ég byrjaði að hlaupa einn en var oft að leita í blöðunum að einhverjum skokkhópum sem tækju við byrjendum. Þannig hópar voru ekki eins algengir þá eins og núna. Svo var myndaður hópur hjá Mætti og hann var fyrsti skokkhópurinn sem ég fór í. Hann var í þrjá mánuði frá því á vorin og fram að Reykjavíkurmaraþoni og var meðal annars miðaður við skemmtiskokkið þar. Svo breyttist það og tveimur til þremur árum síðar var farið að bjóða upp á hlaupaæfingar allt árið. Þannig byrjaði þetta hjá mér.“ 

Gunnar hljóp síðan lengi með hlaupahópi á vegum Námsflokka Reykjavíkur. „Ég lærði heilmikið þar en þar var góður þjálfari og góð aðstaða. Félagslega hliðin var líka til fyrirmyndar. Það var hlaupið þrisvar í viku: Á mánudögum sprettir, á miðvikudögum millivegalengdir og svo á laugardögum voru löngu hlaupin; eða eins og hefðbundið er í dag hjá flestum skokkhópum. Námsflokkahópurinn varð síðan að Laugaskokki sem er minn núverandi hlaupahópur. Sammerkt með öllum þessum hópum eru frábæri þjálfarar og hlaupafélagar.“

Félagsskapurinn mikilvægur

Gunnar segir að í Laugaskokki sé fólk á öllum aldri og öllum getustigum.

„Við erum tveir félagar þar sem komnir erum yfir áttrætt, Ingólfur Sveinsson og ég, og við göngum og skokkum saman. Við reynum að mæta sem oftast og hitta félagana og taka þátt í æfingunum eins og við getum. Félagsskapurinn skiptir ekki minna máli en hraðinn hjá okkur núorðið. Það er mjög gott að hafa æfingarnar sem einn af föstu punktunum þegar maður er hættur að vinna,“ segir hann.

Hlaupum fylgir um leið ákveðin sjálfsþekking.

„Maður lærir heilmikið á sjálfan sig þegar maður fer með að hlaupa. Það kemur svo margt í ljós sem maður þarf að spekúlera í, finnst mér. Maður fer til dæmis að hugsa meira út í til dæmis stoðkerfið, hjarta og lungu og þetta hefur mér fundist áhugavert. Ég held að það hafi mjög góð áhrif á bæði líkamlega og andlega heilsu fólks að hreyfa sig svona og andlegi hlutinn tengist kannski ekki síður félagsskapnum. Ég hef líka trú á súrefni til heilans. Það er nú einfalda skýringin sem ég finn á þessu. Svo hef ég bara séð í gegnum tíðina hvað þetta hefur góð áhrif á marga hlaupara sem hafa átt í einhverjum andlegum erfiðleikum. Það er í seinni tíð farið að tala svo mikið um „heilaheilsu“ og þegar maður kynnir sé það þá reynist hreyfing vera mjög góð fyrir það líka sem viðbót við annað.“

Félagarnir skokkaÍ Laugaskokki er fólk á öllum aldri og öllum getustigum. Hér eru Gunnar og Ingólfur Sveinsson, ríflega áttræðir hlaupafélagar.

Um átján maraþon

Gunnar segir að fyrstu árin hafi ekkert verið talað um heilt maraþon.

„Þegar getan og reynslan batnaði vorum við byrjuð að tala um maraþon og heillaði það marga að hlaupa þessar lengri vegalengdir.“

Síðan þá hefur Gunnar hlaupið um 18 maraþon, mörg hálfmaraþon og hann hefur hlaupið Laugaveginn átta sinnum, um 55 kílómetra leið.

„Mér fannst þetta mjög gaman og ekki síst æfingaferlið á undan hlaupunum sem gat varað í nokkra mánuði auk þess sem við fórum í margar skemmtilegar ferðir í tengslum við þessi hlaup bæði innanlands og utan.“

Æfingar, gangur og hlaup

Nú orðið eru æfingar Gunnars orðnar blanda af göngu og skokki til skiptis.

„Maður hleypur kannski 200 metra og gengur 200 metra. Tíminn og hraðinn skipta minna máli. Það er jafnvel betra að fara hægar heldur en hraðar. Fólk er oft að hugsa um hraðann en það á ekki að hugsa of mikið um hann, sérstaklega ekki á þessum aldri.“

Síðastliðna vetur hefur Gunnar stundað leikfimi tvisvar í viku hjá Félagi eldri borgara í Garðabæ. „Það er líka mjög gott. Það þarf að halda vöðvamassanum, liðleikanum, úthaldinu og snerpunni við.“ 

Þakkar hreyfingunni lífsgæðin

Gunnar segir að það hafi góð áhrif á flesta að hreyfa sig reglulega og ekki síst eldra fólk. Oft er þörf en þá er nauðsyn, segir hann.

„Það hægir á manni eftir því sem maður eldist og þá eru hlaup, ganga eða önnur líkamsrækt sem viðheldur styrk, úthaldi og jafnvægi mjög mikilvæg. Það þarf að miða áreynslu við getu. Sumir geta hlaupið fram eftir öllum aldri en öðrum hentar gangan betur. Fólk þarf að finna áreynslu við sitt hæfi og ekki síður það sem því finnst gaman af. Ég þakka hlaupunum og annarri líkamsrækt að mér finnst ég í allgóðu formi miðað við aldur og sætti mig við það að það hefur hægt á mér. Ég hef góðan styrk í fótum og get farið í góða göngutúra og léttar fjallgöngur.“

Eftir því sem skrefunum og árunum fjölgar hefur Gunnar skipt út hlaupaferðum fyrir gönguferðir erlendis.

„Í staðinn fyrir hlaupaferðir höfum við hjónin undanfarið farið í nokkrar vikulangar gönguferðir með Bændaferðum til dæmis til Ítalíu, Spánar og Þýskalands. Þegar maður er að fara í þessar ferðir eða ákveðið hlaup þá er maður að undirbúa sig fyrir það í nokkra mánuði og þá er sjálft hlaupið eða gönguferðin gulrótin til að hreyfa sig.
Það að ég byrjaði að hlaupa hefur gefið mér mjög mikið í lífinu. Það er mikilvægt að halda áfram að hreyfa sig þegar maður eldist þó það hægi á manni. Maður lengir kannski ekki lífið, en bætir lífsgæðin, held ég.
Og það er aldrei of seint að byrja.“