Ínýjustu kvikmynd Ridley Scotts, Gladiator II, er fjallað um atburði í Rómaveldi meðan bræðurnir Caracalla og Geta voru þar keisarar. Bæði hér og hér hef ég fjallað um sagnfræðina að baki bíómyndinni og þar var komið sögunni í upprifjun minni á sögu þeirra Caracalla og Geta að þeir voru komnir til Rómar frá Bretlandi þar sem faðir þeirra, Septimus Severus keisari, andaðist í febrúar árið 211 ET.

Hann hafði ákveðið að þeir skyldu erfa keisaratignina sameiginlega og hvatt þá á dánarbeðinu til þess að vera vinir. Sú hvatning var ekki ófyrirsynju því fullkomið hatur mun hafa ríkt millum þeirra allt frá blautu barnsbeini.

Skýringar hafa engar gefist á því hatri og nú þegar þeir voru orðnir fullorðnir menn — 22 og 23 ára — kom í ljós að of seint var að hvetja þá til að leggja fjandskapinn á hilluna.

Raunar virðist heift og skapofsi mjög hafa einkennt þessa fjölskyldu.

Árið 202 var Caracalla fjórtán ára gamall. Hann hafði þá verið að nafninu til keisari ásamt föður sínum síðan hann var ellefu ára, þótt „völdin“ væru að sjálfsögðu engin. En nú fannst Severusi kominn tími til að Caracalla gengi í hjónaband og lét hann giftast dóttur gamals félaga síns og vopnabróður frá Leptis Magna í Líbýu, en þaðan var Severus sjálfur upprunninn.

Stúlkan hefur vísast verið á sama aldri og Caracalla og hét hún Fulvia Plautilla. Hermt er að hinn fjórtán ára brúðgumi hafi verið afar ósáttur við þessa ráðstöfun föður síns enda hafi hann fyrirlitið brúði sína innilega og aldrei sýnt henni annað en heiftúðugan dónaskap.

Hér væri freistandi að skrifa „Caracalla, Julia Domna og Geta meðan allt lék í lyndi,“En sannleikurinn var sá að þó mæðginin prýddu saman þenna peninga, þá lék aldrei allt í lyndi.

Þremur árum seinna sinnaðist Severusi við sinn gamla vopnabróður, tengdaföður Caracalla, og var hann tekinn af lífi fyrir svik við keisara sinn. Þá var Fulvilla Plautilla send í útlegð til smáeyju í Miðjarðarhafinu og sáu þeir feðgar, Severus og Caracalla, til þess að hún sætti hinni verstu meðferð.

Og nú þegar Caracalla var orðinn keisari var eitt af hans fyrstu verkum að senda morðingja út í eyju og láta þá drepa veslings stúlkuna sem ekkert hafði til saka unnið nema hugnast ekki ofstopamanninum eiginmanni sínum.

Þetta grimmdarverk dugði ekki til að lægja öldurnar í huga Caracalla. Hatur hans í garð bróður síns óx bara hröðum skrefum eftir því sem þeir þurftu að sitja sameiginlega í hásæti Rómar — og var það raunar gagnkvæmt. Um tíma var fyrirhugað að skipta ríkinu upp á milli þeirra en frá því var horfið að ráði skörungsins móður þeirra, Juliu Domnu.

Hún reyndi mjög að bera klæði á vopnin millum bræðranna en það dugði lítt og brátt fóru þeir að brugga hvor öðrum banaráð. Þeir bjuggu reyndar í sömu höllinni í Rómaborg en héldu til hvor í sínum enda hallarinnar en höfðu reist víggirðingar í miðju húsinu af ótta við morðárásir hver annars.

Caracalla orðinn einn eftir ...

Sagnfræðingurinn Cassius Dio skýrði frá því sem næst gerðist. Í desember 211, eftir að þeir höfðu ríkt sameiginlega í tæp ár, „þá þóttist [Caracalla] vilja sættast við bróður sinn og bauð honum að hitta sig í herbergjum Juliu móður þeirra í höllinni. [Hvorugur skyldi hafa með sér vopnað fylgdarlið.] En þegar Geta birtist og var að faðma móður sína, þá ruddist Caracalla inn með nokkra hundarðshöfðingja sér til fylgdar og hjuggu þeir til Geta. Yngri bróðirinn reyndi að halda sér fast í móður sína og grét en var drepinn í örmum hennar og hún sjálf særðist.“

Þessari hörmungarsögu um bræðurna var þó ekki lokið. Kannski segi ég þá sögu seinna.