Skál í gullglasi!

Fjórða þáttaröð Love is blind er mætt. Fyrir þau sem ekki vita eru þetta raunveruleikaþættir þar sem ólánsamir ástargullgrafarar fara á röð stefnumóta án þess að sjá framan í hinn aðilann. Stefnumótin fara þannig fram að karlmaður eða kvenmaður gengur inn í klefa, sest í þægilegan sófa með allt of mikið af púðum og flísteppum og starir á vegg. Hinum megin við vegginn situr önnur manneskja í sófa.

Áfengi flæðir úr gullglösum á meðan fólkið reynir að fræðast um nýja ósýnilega vin sinn og freistar þess að kveikja ástarbál. Sumir syngja óþægilega einlæg lög eða fara með ljóð sem dómnefnd Ljóðstafs Jóns úr Vör myndi hnussa yfir. Fólkið í klefunum er mis-tilfinningagreint og í gegnum tíðina hafa ótrúlegustu spurningar verið bornar upp í klefunum. Seint mun gleymast þegar óvenju grunnhygginn keppandi reyndi að komast að líkamsstærð konu með því að spyrja hvort hann gæti haft hana á háhesti ef þau færu saman á tónlistarhátíð. Þegar sá keppandi var gagnrýndur og tjáð að hann væri að vinna gegn markmiði þáttanna, bar hann fyrir sig hið sígilda viðkvæði vonda fólksins: Ég er bara hreinskilnari en hinir. Þess má geta að hann náði sér aldrei á strik sem samfélagsmiðlastjarna.

Annað á við um hin sívinsælu Lachey-hjón sem eru þáttastjórnendur þó að viðvera þeirra minnki með hverri þáttaröðinni. Þau stilla sér upp eins og vísindafólk sem stýrir tilrauninni: Er hægt að verða ástfangin/n/ð af innri manni? Spurningunni var gerð glæsileg skil í kvikmyndinni The Man with two Brains með Steve Martin. Fólkið í þáttunum er svo upptekið af brúðkaupum að það jaðrar við veikindi. Ógift fólk sem nálgast eða er komið yfir þrítugasta aldursárið fer á taugum og talar um sig eins og það sé jógúrt á síðasta söludegi.

Þátttakendur í Blindri ást eru flest með svo hvítar tennur að mig langar að endurlitastilla sjónvarpið þegar þau brosa. Að sama skapi langar mig að lækka í hljóðinu þegar fólkið talar með raddbandaraspi (e. vocal fry). Stundum eru báðar manneskjurnar með þennan einkennilega talanda og ropa eins og rjúpur. Eftir nokkur stefnumót þarf fólkið að ákveða hvort það vilji giftast og þá virðist það vera skylda karldýrsins að fleygja sér á skeljarnar.

Í brasilísku útgáfu þáttanna eru konurnar líka hvattar til að biðja karlanna en það er líklega of framúrstefnulegt fyrir kanana (afsakið fordóma mína). Pörin sem eru verst haldin af kofafárinu sem fylgir klefavistinni játa ást sína og svo mætast þau í ástargöngum og fallast í faðma. Því næst er brunað til Mexíkó þar sem hveitibrauðsdögunum er eytt á fylleríi í sundlaug og fólkið fær að sjá hina keppendurna sem í nokkrum tilvikum hafa hafnað eða verið hafnað af öðrum þátttakendum. Í hverri seríu eru illmenni og þeirri fjórðu heitir illmennið Irena. Hún þykir kaldlynd þegar hún leikur sér að sínu ástarviðfangi sem er blautmynnti og stórfurðulegi lögfræðingurinn Zach.

Ef fimmta sería lætur á sér kræla ætla ég að horfa á hana með lokuð augun og gera tilraunina: Minnkar dómharka við það að loka augunum?