„Kerfið verndar ofbeldismenn sem meiða börn með því að berja móður þeirra, verndara, öryggi, stoð og styttu. Eftir stendur einungis drottinn sjálfur til þess að koma barninu til bjargar. En hann er augljóslega ekki til.“
Þetta sagði Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir þingmaður Pírata í ræðu sinni undir liðnum störf þingsins á Alþingi í dag.
Hóf hún mál sitt á því að rifja upp persónulega reynslu: „Já, er hann óþolinmóður? spurði lögreglukona í Bjarkarhlíð þegar ég greindi henni frá því að maðurinn hefði hringt í mig 88 sinnum á fjögurra klukkustunda bili. Spurning mín laut að því hvort ég gæti kært ofsóknirnar til lögreglunnar hér á landi þrátt fyrir að gerandinn væri staddur erlendis. Er hann óþolinmóður?“
Brenglað viðhorf í kerfinu til heimilisofbeldis og þolenda þess
Arndís Anna benti á að árið 2016 hefði heimilisofbeldi verið gert refsivert hér á landi. „Það var síðan ekki fyrr en 2021 sem svokallað umsáturseinelti var gert refsivert samkvæmt íslenskum lögum. Fram að því giltu ákvæði um nálgunarbann og brottvísun af heimili sem sjaldan var beitt. Hvers vegna? Ég held að viðbrögð lögreglukonunnar, sem ég lýsti hér rétt áðan svari þeirri spurningu með hreinum ágætum; vegna brenglaðra viðhorfa í kerfinu til heimilisofbeldis og þolenda þess,“ sagði hún.
„Í löngu og sláandi viðtali í Heimildinni fyrir örfáum dögum birtist viðtal við móður sem reynt hefur að koma sjálfri sér og barni sínu undan ofbeldi og ofsóknum föður barnsins í fimm ár. Í fimm löng ár hefur daglegt líf þeirra mæðginanna einkennst af miklu og ítrekuðu áreiti, hótunum og annars konar ofbeldi af hálfu mannsins. Maðurinn hefur hlotið dóm fyrir ofbeldið, sem gerist nánast aldrei. Hann hefur ítrekað verið látinn sæta nálgunarbanni, sem gerist nánast aldrei.
Þrátt fyrir allt þetta er barnið þvingað. Það er borið skelfingu lostið í fang ofbeldismannsins, öskurgrátandi á hjálp, á stuðning, á vernd. Barnið hrópar á móður sína sem með lögum er í senn skylt og bannað að vernda það gegn ofbeldinu. Barnið hrópar á kerfið sem stendur alfarið með ofbeldismanninum. Kerfið verndar ofbeldismenn sem meiða börn með því að berja móður þeirra, verndara, öryggi, stoð og styttu. Eftir stendur einungis drottinn sjálfur til þess að koma barninu til bjargar. En hann er augljóslega ekki til,“ sagði hún að lokum og spurði: „Forseti. Hvað er að?“
Hefur barist fyrir því af hörku að vernda son sinn
Í viðtali Heimildarinnar sem Arndís Anna vísar til kemur fram að um margra ára skeið hafi Melkorka Þórhallsdóttir búið við hótanir og ógnanir, hún verið elt, setið hefur verið um heimili hennar og ruðst þangað inn. Hún hefur þurft að loka síma sínum vegna hundraða hringinga og skilaboða á öllum tímum sólarhrings, skilaboða sem einkennast af illmælgi, dónaskap, smánun og vanvirðingu, auk hreinna hótana. Hún lýsir stöðu sinni svo: „Í á fimmta ár hef ég aldrei verið fullkomlega örugg, ég er stanslaust kvíðin, hrædd og svefnvana.“
Á sama tíma hefur Melkorka óttast um, og barist fyrir, velferð ungs sonar síns. Maðurinn sem ber ábyrgð á því umsátri sem einkennt hefur líf Melkorku síðustu ár er barnsfaðir hennar og má rekja þessa hegðun hans til þess er Melkorka sleit sambandi þeirra haustið 2018. Raunar má fara lengra aftur í tímann segir hún, því stjórnun og andlegt ofbeldi af hálfu mannsins hófst enn fyrr. Af þessum sökum hefur Melkorka barist fyrir því af hörku að vernda son sinn en hún telur að öryggi drengsins sé ekki tryggt í umgengni við föður.
Athugasemdir