„Mér finnst leiðinlegt að það sé ekki hægt að segja að það hafi verið gerð mistök og að þau ætli að skoða það,“ segir Hallgerður Guðlaugsdóttir, dóttir Guðlaugs Jóns Bjarnasonar, um viðbrögð stjórnenda Landspítalans. Hún segir að fjölskyldunni hafi verið boðið á fund með yfirmönnum á Landakoti. Skýringar sem þar voru gefnar hafi verið ófullnægjandi að mati fjölskyldunnar, sem veitti því síðan eftirtekt að önnur skýring hafi verið gefin í fréttunum. „Skýringin var sú að það hafi verið svo lágur þröskuldur á því hvort það væru tekin sýni hjá fólki sem er veikt og með einkenni sem gætu verið COVID-19. Því hafi svo oft verið tekin sýni sem reyndust neikvæð. Sem gæti alveg verið rétt. Ef það hefði alltaf verið að taka sýni og bíða eftir niðurstöðum þeirra þá hefði allt stoppað og aldrei verið hægt að útskrifa neinn. Við gátum skilið það, en ekki aðrar skýringar sem okkur voru gefnar.“

Faðir hennar fór því ekki í sýnatöku áður en hann var sendur á Stykkishólm. Annar maður á sömu deild var hins vegar sendur í sýnatöku og var fyrsti sjúklingurinn sem greindist með COVID-19 á Landakoti. Niðurstöður sýnatökunnar lágu fyrir þegar sjúkrabíllinn var að renna í hlað í Stykkishólmi og því var ákveðið að snúa bílnum við. „Allar upplýsingar sem við fengum voru að það hefði verið þessi sjúklingur sem greindist jákvæður sama dag og pabbi var útskrifaður og sendur af stað. Í fréttum sáum við svo að það var starfsmaður sem greindist fyrst með COVID-19. Þannig að ég veit ekki hvernig það var.“

Sjúklingar saman í mat

Faðir hennar var einn hinna heppnu og fékk aðeins væg einkenni, var rétt hrjúfur í röddinni og með hálsbólgu. Við komuna til Reykjavíkur var hann engu að síður sendur í sýnatöku og var greindur með COVID-19 á föstudeginum og sendur í einangrun sem hann losnaði úr fimmtudaginn 12. nóvember. 

Aðspurð segir hún að faðir hennar hafi ekki deilt herbergi með manninum sem greindist fyrstur með veiruna. Herbergi þeirra hafi ekki einu sinni verið samliggjandi, heldur hvort í sínum enda deildarinnar. „Á Landakoti er lagt upp með að dvölin sé heimilisleg, sem er auðvitað yndislegt, en þýðir það að fólk fer fram í matsal og borðar þar saman. Þá gildir einu hvar stofa mannsins sem veikist er. Fólk var alltaf hvatt til þess að fara fram í matsal. Þetta segi ég án þess að vita fyrir víst hvort hinn veiki hafi farið fram í matsal, því það eru auðvitað alltaf einhverjir sem treysta sér ekki þangað.“ 

Þá áréttar Hallgerður að Landspítalinn sé gamall spítali og húsnæðið bjóði ekki upp á mikla aðgreiningu. Til að mynda séu ekki salerni inni á hverju herbergi, heldur þrjú eða fjögur á hverri deild. „Mamma er hjúkrunarfræðingur og ég vinn sjálf við umönnun aldraðra. Okkur er mikið í mun að kerfinu sé haldið við. Það er mörgu ábótavant. Þess vegna erum við kannski tilbúnari en margir til að tala um hluti sem mættu vera í lagi. Margir notendur kerfisins taka bara við því sem að þeim er rétt. Margir myndu kannski vilja svör við spurningum, en vita ekki að þeir eiga rétt á þeim.“ 

Samstaða um að bæta kerfið 

Fjölskylda Guðlaugs var í viðtali hjá Vísi um atburðarásina tveimur dögum eftir að hópsmitið kom upp. „Mér fannst mjög leiðinlegt hvernig þessi umræða fór,“ segir Hallgerður sem sjálf vinnur á hjúkurnarheimili. „Ég upplifði að við værum vonda fólkið að gagnrýna allt æðislega starfsfólkið, sem margir eru samstarfsmenn okkar.“ Fyrir nokkrum árum síðan var hún sjálf að vinna á Landakoti og segir að sér sé hlýtt til starfsfólksins þar. Hún hafi verið ánægð að vita af föður sínum í þeirra höndum. Gagnrýnin hafi alls ekki beinst að starfsfólki sem ber enga ábyrgð á stöðu spítalans. „Okkar gagnrýni var beint að stjórnendum. Við viljum vita hvað gerðist á Landakoti. Auðvitað er þetta allt nýtt og það er enginn að segja að þetta sé allt einhverjum að kenna sem eigi að hengja fyrir þetta. En það má skoða hvað má betur fara. Í stærri samfélögum þykir sjálfsagt að skoða hvað fer úrskeiðis, hver ber ábyrgð og hvað hægt er að læra af því. Hér er eins og það megi ekki því við eigum öll að standa saman. Við getum samt staðið saman og bætt kerfið.“