„Þótt ég gæti sagt eitt og annað um aðgerðir stjórnvalda á undanförnum dögum þá hafa þær í heildina verið ágætar. Það er alltaf hægt að segja að það þurfi að gera meira, en þess háttar gagnrýni er nákvæmlega sú skemmdarverkastjórnarandstöðufræði sem Davíð Oddsson stundaði.“ Þetta skrifar Björn Leví Gunnarsson, þingmaður Pírata, í grein í dag í Morgunblaðinu, sem Davíð ritstýrir.
Björn Leví segir „skemmdarverkapólitík“ grafa undan almennu trausti í samfélaginu og fría valdhafa frá ábyrgð í alvarlegum málum. Ekki sé skynsamlegt að stjórnarandstaðan, sem Björn Leví tilheyrir, reyni að gera öll mál tortryggileg í neyðarástandi. „Nú er því rétti tíminn til þess að segja að aðgerðir stjórnvalda hingað til hafa verið góðar og ég veit að það verður meira gert á næstunni,“ skrifar hann. „Ég skil þó óþolinmæði ýmissa hópa að hafa ekki fengið að vera með í ráðum þegar tilkynnt var um fyrstu aðgerðir stjórnvalda. Það þýðir ekki að þau hafi gleymst né séu neðar í forgangsröðuninni. Ég bið því fólk að fylgjast vel með valdhöfum, og líka með stjórnarandstöðu. Pössum upp á að pólitíkin geri slæmt skárra og gott betra. Ekki öfugt.“
Björn Leví útskýrir nánar hvað hann á við með „skemmdarverkapólitík“ og vísar í frægt viðtal við Davíð Oddsson, sem þá var forsætisráðherra. „Fræðin um stjórnarandstöðu segja: „Ég gerði öll mál tortryggileg og fylgdi þeirri reglu veiðimannsins að maður má ekki einungis kasta flugu sem manni finnst falleg því að maður veit aldrei hvaða flugu laxinn tekur. Ég tók því upp öll mál, jafnvel þó að ég væri í hjarta mínu samþykkur þeim, og hjólaði í þau því að ég leit á stjórnarandstöðu sem stjórnarandstöðu.“ Svo var vitnað í Davíð Oddsson í Morgunblaðinu hinn 3. janúar 2001,“ skrifar Björn Leví.
„Fræðin um stjórnarandstöðu eru rugl. Þessi stjórnarandstöðufræði sem núverandi ritstjóri Morgunblaðsins beitti eru ekkert annað en aðvörunin sem strákurinn fékk sem kallaði úlfur, úlfur. Það verður enginn munur á stjórnarandstöðu vegna máls sem er gott eða slæmt. Utan frá lítur út fyrir að galað sé úlfur, úlfur í öllum málum sem gerir það að verkum að lokum að enginn tekur mark á stjórnarandstöðu. Það er auðvitað heppilegast fyrir valdhafa þegar allt kemur til alls. Gagnrýnin verður að bakgrunnssuði og það verður alltaf að kalla hærra og hærra til þess að láta í sér heyra. Afleiðingin er að enginn heyrir og mál sem eru virkilega gagnrýniverð raungerast og kosta okkur formúu fjár eða brjóta á mannréttindum, eins og skipun dómara í Landsrétt og afturvirk skerðing lífeyris,“ bætir hann við.
„Mesta freistingin til þess að misnota vald er nefnilega í neyðarástandi“
Björn Leví segir eftirlitið með aðgerðum stjórnvalda hins vegar mikilvægara í neyðarástandi og stjórnarandstaða með þessum hætti enn alvarlegri. „Mesta freistingin til þess að misnota vald er nefnilega í neyðarástandi,“ skrifar hann. „Þá er mjög auðvelt að réttlæta allt, hvort sem réttlætingin stenst skoðun eða ekki. Neyðin gerir ábyrgð stjórnvalda vegna aðgerða mun meiri sem og gagnrýni stjórnarandstöðu. Að beita aðferðafræðinni „að hjóla í öll mál“, sama hvað, er því sérstaklega óheiðarleg pólitík þegar um neyðarástand er að ræða.“
Athugasemdir