Blaðamenn Stundarinnar heimsóttu Almar S. Atlason, þar sem hann dvelur í glerkassa í húsnæði Listaháskólans við Sæbraut. Almar bar sig vel, og átti í einföldum bréfaskriftum við blaðamenn, þar sem þeir færðu honum pakka af sígarettum, síðasta tölublað Stundarinnar, og áfengi, sem hann reyndar afþakkaði, enda bindindismaður.
Almar er í einskonar þagnarbindindi og svarar að mestu með því að yppta öxlum, kinka kolli, eða hrista hausinn. Þegar hann var spurður að því hvort það væri einhver möguleiki að fá eitthvað meira upp úr honum skrifaði hann á miða orðin „ég ræð engu.“
Almar leit út fyrir að vera hress, hló og lét vel af sér. Hann sagði að sér liði betur í maganum, þrátt fyrir að hafa kastað upp stuttu áður, og afþakkaði boð um að fá imodium, lyf, sem oft er gefið við magaónotum eða hefta hægðir. Á einum tímapunkti teiknaði Almar merki anarkista og bar upp við glerið.
Innan í kassanum kennir ýmissa grasa. Þar er að finna: Fjölbreytt lesefni, snakkpoka, fjölda ávaxta á hinum ýmsu stigum rotnunar, nammi (m.a. Kinder egg sem Almar gæddi sér á á meðan blaðamenn spjölluðu við hann), fjöldi drykkja og drykkjaríláta, þvagflaska, og stórt, þykkt ullarteppi, sem Almar liggur á og hallar sér upp að á meðan hann les og hvílist.
Á kassanum eru tvær lúgur, önnur merkt INN og hin ÚT. Við INN lúguna stendur stútfull ruslatunna, og ofan á henni borðvifta, sem að vísu var ekki í gangi. Undir ÚT lúgunni er hvítur bakki, sem Almar meðal annars notar til að gubba í.
Það kemur kannski áhorfendum á óvart en kassinn hans Almars er í rauninni í miðjum skólagangi. Bak við hann eru verk annarra fyrstu árs nema, sem fá þó minni athygli.
Athugasemdir