Þegar gyðingunum var smalað í sturtu í útrýmingarbúðum nasista þá kom það fyrir að fólkið hló á leiðinni í sturturnar. Þau vissu ekki hvort þau væru að fara að baða sig eða deyja. Algjörlega valdalaus gagnvart aðstæðum sínum. Eitt af því fáa sem hægt er að gera þar er að hlæja.

Afkomendur eftirlifenda helfararinnar hafa stofnað sitt eigið ríki og í einni sorglegustu speglun sögunnar hafa þeir tekið upp nákvæmlega sömu hegðun og fyrrum kvalarar sínir. Í sjötíu og sjö ár hafa þeir rænt af Palestínufólki landi þeirra, þröngvað þeim inn í sífellt minna fangelsi og síðan sjöunda október 2023 stundað á þeim skipulagt þjóðarmorð. Læknar án landamæra lýsa hundruðum barna með byssukúlur innan í líkama þeirra úr vopnum leyniskyttna. Hvernig manneskja mætir í vinnuna til að skjóta barn? Hvað fór úrskeiðis í samfélaginu sem skóp hana? 

Við lesum um fjölda látinna en tölur um mannfall eru máttlausar. Hvað eru tölur? Þær eru ekki fólk sem hafði drauma, þrár og langanir. Þær smætta harmleikinn. Hvað eru sex milljónir gyðinga? Hvað er „rúmur helmingur fallinna konur og börn“? 

Nýjasta vopn ísraelska hersins er hungrið. Herinn hefur nefnilega algjört vald yfir öllum matarsendingum sem inn á svæðið koma. Þegar soltnir íbúar Gaza mæta til þess að reyna að ná í matarbita hefur ísraelski herinn svo skothríð á hópinn. Setur byssukúlur en ekki mat inn í líkama þeirra.

Hvað myndir þú gera ef þú værir að sækja mat handa sveltandi börnum þínum og þá væri skotið á þig? Og þegar þú kæmir tómhent til baka að tjaldinu þá væri búið að sprengja tjaldið með börnunum þínum inni í því? Myndir þú hlæja á leiðinni í skothríðina? Í gasklefann? Hvað ef andstaða þín við útrýmingu þjóðar þinnar væri kölluð hryðjuverk, en þjóðarmorðið væri kallað „rétturinn til að verja sig“? Ef viðbrögð þjóðarleiðtoga væru að biðja morðingja að myrða aðeins minna? Engar aðgerðir, bara gagnslaus orð. Væri það ekki pínulítið hlægilegt, ef það væri ekki svona ólýsanlega sorglegt?