Hæ. Ég heiti Klāvs og við erum stödd hérna á fallega, Lækjartorgi? Allavega við erum á fallega torginu þar sem hjólabrettagaurarnir hanga. Það er sólskin og veðrið er dásamlegt. Já þetta eru jólaseríur sem ég er með í höndunum og nóg af þeim. 

Af hverju er ég með jólaseríur í höndunum? Það verður að koma í ljós. En það sem ég get þó sagt er að við erum að þjóna kvikmyndaiðnaðinum til þess að koma tveimur jólamyndum fyrir sjónir áhorfenda. Ég er í listræna teyminu sem sér um að búa til settin. Við erum að búa til lítinn jólamarkað. Jólin eru búin til úr fullt jólatrjám, jólaljósum, ást, hlýju, þú veist, öllum þeim djassi. Þetta er mjög falleg saga um jólasveina og, úpps, kannski má ég ekki segja um hvað hún er. 

Ég hef starfað við þetta í fjögur ár núna og það var eiginlega algjör tilviljun að ég endaði í þessu starfi. Mér var boðið að hjálpa til í einni bíómynd og ég varð eiginlega bara ástfanginn. Vá svo rómantískt, ég varð ástfanginn af starfinu, en það er svo kapítalískt. Nei ég varð ekki ástanginn en mér finnst þetta mjög gaman. 

Hvað finnst mér gaman við þetta? Hver einasti dagur er ólíkur. Þú færð að heimsækja staði sem þú hefur aldrei séð. Þú ert bara eitthvað að lifa lífinu og allt í einu ertu staddur upp á jökli eða inn í helli eða inn í húsi sem þig langaði alltaf að sjá hvernig væri að innan. Þú færð að ferðast á alla þessa staði og fólkið, þau eru svo skapandi og skemmtileg. Það er aldrei leiðinlegt augnablik í þessari vinnu. 

Það sem hefur verið mér efst á huga síðustu daga er tilvistarkreppa í tengslum bara við allt sem er í gangi. Við sem siðmenning manna erum algjörlega í ruglinu, sko í ruglinu. Þetta er bæði persónuleg tilvistarkreppa en líka samfélagsleg tilvistarkreppa og þær eru í gangi á sama tíma. Hvorug þeirra er eitthvað sem ég bjó til, báðar eru þær vegna þess hvað er að gerast og hvað þetta er allt ruglað. 

Augnablikið sem breytti lífi mínu var að flytja til Íslands. Ég hóf algjörlega nýtt líf. Veistu, hérna ólst ég upp sem manneskjan sem ég er núna. Ég fæddist í Lettlandi og kom hingað til þess að fara í nám í Listaháskólanum. Ég keypti miða aðra leið. Núna get ég sagt að ég er nákvæmlega manneskjan sem mig langaði að verða. 

Hvaða manneskja er það? Það er Klāvs sem er bara að rokka, eða, stundum er ég ekki að rokka og stundum er ég sorgmæddur en ég er sáttur við það.