Á dögunum var ég í útvarpsviðtali um erindi sem ég hafði haldið nokkru áður þar sem ég lýsti því meðal annars að fáir hópar sem ég þekki ritskoðuðu sig betur en femínistar. Þessi fullyrðing hljómar kannski einkennilega fyrir sumum enda er okkur alltaf lýst sem óhefluðum, óritskoðuðum og stjórnlausum. En hún á sér stoð í því að við þurfum alltaf að sjá fyrir öll neikvæðu viðbrögðin sem við mætum, því þau eru auðvitað endalaus, vegna þess að reynslan sem situr í taugakerfi okkar hefur kennt okkur að til að lifa af þurfum við að vera á varðbergi gagnvart öráreiti (e. micro-aggressions). Það að geta hvergi sagt skoðun okkar án þess að sett sé ofan í við okkur og reynt að gera lítið úr okkur er ekki bara pirrandi, það safnast saman í taugakerfinu, þaggar niður í okkur og styður beint við ríkjandi valdakerfi. Þannig hefur það til lengri tíma alvarlegar afleiðingar fyrir bæði einstaklinga og samfélög.  

Þessu tengt: Í dag er fárviðri í Reykjavík. Áðan fór ég út á svalir að reykja sígarettu (kæri fulltrúi feðraveldisins, áður en þú lætur undan sterkri löngun þinni til að benda mér á að reykingar séu slæmar fyrir mig mæli ég með því að þú lesir til enda) og mundi þá eftir því þegar ég læstist úti á svölum í svipuðu veðri í janúar í fyrra á náttfötum og inniskóm, berfætt og símalaus, í fjörutíu og fimm mínútur. Ég velti fyrir mér eitt augnablik hvort ég ætti að segja frá þessu ævintýri á Twitter til gamans. 

En umsvifalaust fór í gang vél í hausnum á mér sem virkjast í hvert skipti sem ég íhuga að tjá mig opinberlega um eitthvað. Spurningarnar sem ég þurfti að svara áður en ég tæki ákvörðun þutu um höfuðið á ógnarhraða með blikkandi neonljósum: „Var það örugglega fyrir ári síðan? Kom svona veður í janúar í fyrra? Getur verið að þetta hafi verið í febrúar? Er ég alveg viss um að þetta hafi ekki verið í hitteðfyrra? Ég hlýt að geta kannað þetta með einhverju móti; ég man að það var miðvikudagur, það hefur sennilega verið allt undirlagt í COVID því þetta var um miðjan dag og ég var að vinna heima. Samt hefur ekki verið svo mikið COVID að snyrtistofur hafi verið lokaðar, ég var einmitt á leiðinni í augabrúnir þennan dag. Eða var það kannski ekki þennan dag? Var það í hitt skipti sem ég læstist úti á svölum ein heima?“ Niðurstaðan varð, að þessu sinni eins og svo oft áður; andskotinn, þetta er vonlaust, einhver mun leiðrétta mig eða reka mína eigin reynslu ofan í mig á yfirlætisfullan hátt. Best að gleyma þessu tvíti.

Þessi hversdagslega sena er dæmigerður raunveruleiki mjög margra kvenna. Þetta hefur orðið til þess að við búum okkur til karllaus svæði á internetinu þar sem við getum deilt reynslu, miðlað þekkingu og sótt í ráðleggingar. Við höfum sérstakan hóp fyrir skutlarakonur, konur í hugleiðingum um fasteignir, óteljandi hópa um ofbeldismál, sérstakan (risastóran) hóp fyrir allt sem tengist tæknimálum, ýmiskonar uppeldishópa, fullt af grínhópum og svo mætti lengi telja. Nú síðast stofnuðu áhugakonur um skotveiði sérstakan hóp því þær voru að kafna úr hrútafýlu og testósterónstælum í skotveiðispjalli sem er opið öllum kynjum. Ég hef sjálf ekki borðað dýr síðan á þarsíðasta áratug en mikið óskaplega skil ég þessar konur vel.

Í staðinn fyrir að tvíta um sataníska dvöl mína á svölunum í einhverjum mánuði á einhverju ári sem rifjaðist upp fyrir mér áðan ákvað ég að skrifa þessa hugleiðingu. (Líka af því tilefni að KANARÍ er komið aftur í loftið, vei vei!) Kæru karlar, nenniði plís að hugsa ykkur um næst þegar þið finnið hjá ykkur óstjórnlega þörf fyrir að leiðrétta eða (hr)útskýra fyrir konu að hún hafi nú smá rangt fyrir sér um minnsta smáatriði sem enga sérstaka þýðingu hefur fyrir umræðuefnið. Og jafnvel þótt það sé stærra atriði sem þið teljið hafa þýðingu, bara ekki gera það. Vegna þess að þessi hegðun bókstaflega þaggar niður í okkur og viðheldur kúgun kvenna. Með mjög beinum og áþreifanlegum hætti. Og ef ykkur er alveg sama um þöggun kvenna og viðhald feðraveldisins, eða teljið það jafnvel ákjósanlegt, horfið þá á þennan skets og spyrjið ykkur í einlægni hvort þið viljið í alvöru vera þessi týpa: