„Stundum langar mig bara að eiga mömmu til að tala við og pabba til að hugga mig,“ segir í pistli frá Sveindísi Guðmundsdóttur, um það hvað jólin eru erfiður árstími fyrir fólk sem er ekki í tengslum við fjölskylduna. „Ég er reið, ég er pirruð og ég er sár. Ég er að ganga í gegnum tíma núna sem ég þyrfti virkilega á foreldri að halda, ég er orðin svo langþreytt á að treysta bara á sjálfa mig og standa alein á mínum fótum, ég hef verið að svo lengi og núna er ég þreytt.“

Sveindís fór að heiman sextán ára gömul og hefur ekki verið í neinu sambandi við móður sína síðan. Hún og systir hennar, Linda María Guðmundsdóttir, sögðu sögu sína í samtali við Stundina í janúar og lýstu þar ofbeldi af hálfu móður sinnar. Þar lýsti Sveindís því meðal annars þegar hún fór að heiman:  „Ég var komin út á götu þegar mamma uppgötvaði að ég væri farin. Hún kallaði á eftir mér en ég hélt áfram án þess að líta við. Ég gekk götuna á enda og burt, eins langt og ég komst. Ég kom aldrei heim aftur.“

Linda María sótti systur sína og bauð henni að búa hjá sér. Sjálf var hún aðeins barn að aldri þegar hún var farin að reyna að vernda yngri systkini sín. „Ég var ekki orðin tíu ára þegar ég var farin að fara út með systur mína á sleða seinni partinn og segja henni að horfa til stjarnanna, því við gætum alltaf óskað okkur betri tíðar.“

Móðir þeirra hafnaði ásökunum systranna og sagði þær ljúga. Hún sagðist ekki vita af hverju en sagði um Sveindísi: „Mér þótti virkilega vænt um hana. Þetta er sama manneskjan að sjá en innrætið er farið.“ Faðir þeirra vildi ekki tjá sig, en í pistlinum sem Sveindís skrifaði segist hún ekki heldur vera í neinu sambandi við hann lengur. Pistilinn má lesa í heild sinni hér að neðan.

Þið sem eigið foreldra, verið þakklát

„Það er eitt sem hefur legið á mínu hjarta síðustu daga og gerir það alltaf þegar jólin nálgast. Ég öfunda svo mikið fólk sem eðlilega fjölskyldu, sem á eðlilegt fjölskyldumynstur og eðlilega foreldra. Það er eitthvað við skammdegið sem fær mig til að hugsa meira um þetta núna en restina af árinu.

Ég lít á sjálfa mig sem foreldralausa, þó að foreldrar mínir séu báðir á lífi. Þetta samband á milli okkar er svo langt frá því að vera eðlilegt að það er bara fáránlegt. Ég hef þurft að standa á eigin fótum í langan tíma, þurfti að þroskast langt fyrir aldur fram því ég var á forræði foreldris sem gat engan vegin hugsað um mig. Eini lærdómurinn sem ég get tekið með mér inni í framtíðina frá þeim sex árum sem ég var ein með þessari konu er hvernig ég mun ALDREI koma fram við börnin mín. Ég mun alltaf koma fram við þau af kærleika og aldrei gera lítið úr þeim eða leggja mínar hendur á þau.

„Ég mun alltaf koma fram við þau af kærleika og aldrei gera lítið úr þeim eða leggja mínar hendur á þau“

Nú hef ég ekki heldur verið í sambandi við föður minn í rúmt eitt og hálft ár. Sumir kunna bara ekki að vera foreldrar. Það er enn lengra síðan systur mínar hafa talað við hann og hann þekkir ekki barnabörnin sín, hversu frábær þau eru og hversu ótrúlega skemmtilegir og flottir einstaklingar þeir eru. Þetta er allt sem telst „eðlilegt“ í minni fjölskyldu. Að tala ekki saman svo árum skiptir.

Ég er reið, ég er pirruð og ég er sár. Ég er að ganga í gegnum tíma núna þar sem ég þyrfti virkilega á foreldri að halda. Ég er orðin langþreytt á að treysta bara á sjálfa mig og standa alein á mínum fótum. Ég hef verið að svo lengi og núna er ég þreytt. Þetta hefur legið lengi djúpt á hjarta mínu og ég varð að koma þessu frá mér.

Ég er samt sem áður stolt af mér. Allt sem ég hef afrekað ein síðustu ár. Ég hef verið ótrúlega dugleg suma daga en aðra daga hef ég gefið skít í allt og vorkennt sjálfri mér og grátið í hljóði. En núna vil ég ekki eiga þessa slæmu daga lengur. Ég ætla að harka af mér og halda ótrauð áfram þó að ég hafi ekki bakland í foreldrum mínum. Þið sem eigið foreldra sem eru allt í lagi, verið þakklát því það eru ekki allir svo heppnir. Á svona tímum er ég þakklát fyrir systur mínar og ég er þakklát fyrir vini mína. Það sem er svo mikil synd varðandi þetta allt samana er að ég á foreldra sem eru á lífi, en samt líður mér eins og ég eigi enga foreldra. Stundum langar mig bara að eiga mömmu til að tala við og pabba til að hugga mig.

Ég hef oft sagt þetta í gegnum árin, maður fær ekki að velja fjölskylduna sína en maður fær að velja vini sína og því er eins gott að vanda valið.“

Sjá einnig: Systur lýsa ofbeldi móður sinnar