Það er ekki hlaupið að því að ná í skottið á Ólafíu Þórunni. Það er ekki svo að hún vilji forðast viðtal, heldur hefur hún í meira en nógu að snúast þá fáu daga sem hún staldrar við á landinu. Hún þarf að svara spurningum fjölmiðla, sitja fundi með styrktaraðilum og halda fyrirlestur, svona fyrir utan að hitta fjölskylduna sem stendur henni nærri og hún hittir allt of sjaldan. Svo þarf hún auðvitað að hitta tannlækninn sinn, enda enn að jafna sig eftir stóra skurðaðgerð á kjálka sem hún gekkst undir í desember. Við hittumst einmitt eftir viðtal hennar við tannlækninn og samtalið hefst því á lýsingum á því hvernig efri kjálkinn var skorinn frá og færður til. „Það var allt losað,“ segir hún og bendir á efri hluta andlits síns. „Nefið á mér var meira að segja losað frá og læknirinn þurfti að sauma nasavænginn aftur niður. Sem betur fer sagði hann mér ekki frá þessu fyrir fram. Nefið á mér er ennþá dálítið skrýtið, ég er enn þá dálítið aum en þetta er allt að koma. Núna mætast tennurnar á réttan hátt og svo fæ ég þessi fínu kinnbein í bónus líka, þar sem efri kjálkinn var tekinn fram. Ég er samt ennþá dálítil bolla í andlitinu, því maður verður dálítið þrútinn og bólginn í 4–5 mánuði eftir aðgerð, en eftir svona tvo mánuði verð ég orðin venjuleg aftur!“

Hún segir frá þessu brosandi, eiginlega hálfhlæjandi, og sú tilfinning vaknar að þarna fari manneskja sem taki áskorunum með jafnaðargeði og brosi á vör. Það er einmitt þannig sem hún birtist á golfvellinum og í viðtölum. Úr því að hún lýsir því brosandi hvernig tannlæknirinn fletti upp á henni andlitinu má leiða að því líkum að svona sé hún raunverulega innréttuð. „Já, ætli ég sé ekki frekar jákvæð. Ég reyni líka að vera í kringum jákvætt fólk sem mér finnst gaman að vera með. Þeir sem eru í einhverri fýlu mega bara eiga sig. Ég er mjög tjilluð, kannski stundum aðeins of tjilluð. Thomas, kærastinn minn, er frá Þýskalandi og hann getur verið mjög agaður og skipulagður. Hann hefur reyndar kennt mér að skipuleggja líf mitt aðeins betur.“