Mér finnst áhugavert, vægast sagt, að sjá hvernig meintum ofbeldismönnum tekst að verða að þolendum í orðræðunni. Það geta einungis menn gert sem eru í raunverulegri valdastöðu. Menn í félagslegri, þekkingarlegri og fjárhagslegri valdastöðu. Til dæmis menn eins og klausturþingmennirnir eða Jón Baldvin.

Jón Baldvin virðist ennþá umkringdur einhvers konar dýrðarljóma ákveðins hóps. Hóps sem hann markvisst sækir og talar til í vonlausri stöðu sinni við að reyna að sanna sakleysi sitt. Notfærir sér mýtuna um að „góður“ maður eins og hann geti ekki verið fær um að fremja ofbeldi. „Fanney Birna, FANNEY BIRNA … horfðu á mig. Lít ég út fyrir að …“. Já, Jón Baldvin, það lítur út fyrir að þú hafir beitt ansi margar konur kynferðislegri áreitni yfir ansi langt tímabil. Þótt ég trúi frásögnunum, þá veit ég svosum ekkert fyrir víst, nema kannski það að ofbeldismenn bera engin sérstök útlitseinkenni. En Jón Baldvin vill sennilega næra mýtuna sem kynslóðirnar sem dýrka hann lærðu að trúa. Að ofbeldismenn sé hægt að þekkja á útlitinu.

Þannig reynir Jón Baldvin að stýra orðræðunni, með félagslegu valdi sínu, að færa fókusinn á eitthvað sem hann getur rökrætt. Færa til umræðuna svo hann geti stýrt henni. Það er reyndar að reynast honum töluvert erfiðara núna en í kringum 2013, þegar fleiri stórir áhrifavaldar stýrðu orðræðunni með honum. Nú heyrist ekkert í Agli Helgasyni eða Ögmundi Jónassyni, enda virðist Jón Baldvin vera orðinn mjög reiður og örvæntingarfullur. Sérstaklega þegar hann er farinn að reyna að telja okkur trú um að honum sé annt um femínisma.

Femínistunum Gunnari Braga og Sigmundi Davíð er kannski jafn mikið niðri fyrir og Jóni Baldvini um öfgafemínistana sem eru „að koma óorði á femínismann“. He for she-hetjurnar sem féllu harkalega af hvíta hestinum. Ætli Sigurður Páll Jónsson, þingmaður Miðflokksins, hafi verið að verja femínismann þegar hann kallaði: „smekklegt!“, þegar tveir þingmenn stóðu við hlið Bergþórs Ólasonar með FO-húfur á Alþingi? Minntu húfurnar kannski of mikið á orðfæri Bergþórs á Klausturbarnum? Var upphrópunin því kannski  tilraun til að gera lítið úr gjörningi Bergþórs á barnum? Gera hann að þolanda, færa fókusinn af hans eigin orðum og þagga niður umræðuna?

Valdhafar þekkingarinnar vita hvernig best er að byggja málsvörn sína til að njóta meðaumkunar. Hvernig þeir geta gert sig að þolendum og okkur að gerendunum. Okkur sem bendum á og tölum um gjörðir þeirra eða ásakanir gegn þeim. Númer eitt er að þykjast hafa tekið ábyrgð, þykjast skammast sín, þykjast miður sín, biðjast loðinnar afsökunar  eða afneita öllu algjörlega. Númer tvö er að telja okkur trú um að þeirra málstaður byggi á góðum gildum sem við getum ekki verið ósammála; friðhelgi einkalífsins, stjórnarskrárvörðum réttindum eða lýðræðislegum grunnstoðum. Þriðja er svo að hamra á því hvernig það eru í raun og veru við sem erum að beita þá ofbeldi, kúgun eða mismunun.

Ef við höldum ekki kjafti og leyfum þeim ekki að halda sínar ræður á Alþingi og kenna sína kúrsa í háskólanum í friði þá fáum við að finna fyrir því. Þekkingarvaldinu verður beitt gegn okkur, okkur verður hótað réttu hlutunum á réttu gildunum með tæknilega réttu aðferðunum. Vinir í valdastöðum, áhrifavaldar af gamla skólanum, munu standa vörð um völdin #kallasamstaðan. Ef allt þrýtur og vörnin veikist munu ætlaðir ofbeldismenn beita fjárhagslegu valdi sínu og lögsækja þau sem ekki þegja. Í stað þess að taka raunverulega ábyrgð verður allt reynt til að halda valdastöðunni. Smekklegt!