„Aðgerðin sjálf, þegar skorið er í einn viðkvæmasta hluta líkamans, er ekki það versta, heldur eru það dagarnir á eftir. Svefnleysið, það hvernig þarf að liggja í sérstökum stellingum til að lina kvalirnar. Sviðinn þegar sárið er sótthreinsað. Allt þetta, þetta gleymist aldrei,“ segir Gísli Gissurarson, 63 ára gamall maður sem var umskorinn í æsku.
Hann segir að kvalirnar sem hann upplifði séu honum enn minnisstæðar. Hann deildi reynslu sinni með Stundinni, enda segist hann vilja leggja sitt af mörkum til að „vernda börn frá þessum ófögnuði“.
„Varanlegt inngrip í líkama barns“
Fyrir Alþingi liggur nú frumvarp níu þingmanna þar sem lagt er til að bannað verði að umskera unga drengi með breytingu á 218. gr. almennra hegningarlaga.
„Umskurður felur í sér varanlegt inngrip í líkama barns sem getur haft í för með sér mikinn sársauka, auk þess sem slíkri aðgerð fylgir hætta á sýkingum og öðrum vandamálum. Það er mat flutningsmanna að drengir sem vilja láta umskera sig af trúarlegum eða menningarlegum ástæðum taki ákvörðun um slíkt þegar þeir hafa sjálfir náð aldri og þroska til þess að skilja hvað felst í slíkri aðgerð,“ segir í greinargerð frumvarpsins sem vakið hefur athygli utan landsteina.
Skömm í skólasundi
„Maður tapar tilfinningu í kynfærum og þetta hefur áhrif á alla kynferðislega reynslu. Aðgerðin og eftirköst hennar eru reynsla sem læsist inn í undirmeðvitund barnsins,“ segir Gísli um afleiðingar umskurðarins.
„Það að vera eini strákurinn sem var með afskræmd kynfæri í leikfimi og skólasundi olli því að maður forðaðist þessar greinar. Auk þess upplifir maður skömm. Ég hef alltaf haft á tilfinningunni að það sé hreinlega eitthvað að mér, ekki sagt frá þessu og reynt að fela þetta.“
„Ég hef alltaf haft á tilfinningunni að
það sé hreinlega eitthvað að mér, ekki
sagt frá þessu og reynt að fela þetta“
Gísla hefur verið tjáð að umskurðurinn hafi verið framkvæmdur af læknisfræðilegum ástæðum. Engu að síður telur hann aðgerðina hafa haft neikvæð áhrif á líf sitt. Trúarleg rök geti ekki réttlætt að aðrir séu látnir ganga í gegnum það sama og hann. Nú sé honum efst í huga að öðrum sé hlíft við slíkum örlögum.
„Mannafórnir, limlestingar, pyntingar eiga sér enga réttlætingu og allra síst trúarlega. Trúarbrögð ættu að vera kærleikshvetjandi en ekki öfugt. Kvalarfullar aðgerðir á börnum eru óviðunandi, sérstaklega þegar varanlegur skaði hlýst af.“
Athugasemdir