Ég er á leiðinni frá Kraká til Poznan. Ég ligg í koju sem er lítið stærri en líkkista á efri hæð í hljómsveitarrútunni. Niðri eru nokkrar eftirlegukindur, þeir sem náðu að safna saman einhverri orku eftir skrall gærdagsins og skyldur dagsins í dag, þar með talið að spila á tónleikunum í Kraká. Við erum rétt rúmlega 20 á ferðinni í rútunni, ég held að ég fari rétt með að efri hæðin telji 24 kojur. Þær gætu svo sem verið fleiri, en í það minnsta verma þær þrjár hljómsveitir, Skálmöld, Ominum Gatherum og Stam1na sem og fylgdarlið, tæknifólk og tilheyrandi. OG og Stam1na eru báðar finnskar og höfum við nú þrætt þjóðvegi Evrópu í að verða mánuð. Ég kemst heim eftir fimm daga.

Þessi túr er á margan hátt frábrugðinn því sem Skálmöld hefur áður gert. Fram að þessu höfum við alltaf hangið í skottinu á okkur stærri hljómsveitum, hitað upp eða þvíumlíkt. En í þetta sinn erum við á okkar vegum. Við borgum fyrir rútuna, fólkinu launin og útkoman er á allan hátt á okkar ábyrgð. Nei, svo sem ekki alveg á allan hátt þar sem Omnium Gatherum og við deilum ábyrgðinni. Þetta er svokallaður co-headline tour sem felur í sér að bæði böndin eiga að heita jafnstór. Hérna ónettengdur í kojunni minnir mig að tónleikarnir séu 25 allt í allt, á 26 dögum. Skálmöld spilar síðast á helming þeirra, Omnium Gatherum á þeim sem eftir eru. Stam1na er litla bandið, þeir opna öll kvöld, spila því oft fyrir fæsta, fá ekkert borgað og horfa í eintóm útgjöld. Sama uppskrift og við Skálmeldingar höfum farið eftir síðustu árin, ósanngjarnt en þó flestum nauðsynlegt sem ætla að hella sér út í hyldýpið sem túrlífið er. Þetta er stórt skref. Okkur þykir við loksins vera eigin herrar, allt hefur gengið að óskum og við göngum stoltir frá borði.

„Í þetta sinn erum við á okkar vegum. Við borgum fyrir rútuna, fólkinu launin og útkoman er á allan hátt á okkar ábyrgð“

En samt er þetta svolítið eins og að byrja upp á nýtt. Við höfum verið lukkulegir á þann hátt síðustu ár að hanga í skottinu á ansi vinsælum böndum sem spila fyrir góðan slurk af fólki hvert kvöld. Það hefur vitanlega unnið með okkur, þannig hefur okkur gefist tækifæri á að spila fyrir stærri hóp af fólki en ef við hefðum slarkað þetta einir. Við höfum sum sé notað tímann til að sanna okkur fyrir ókunnugum en erum nú á þeim tímapunkti að keyra á þann markað sem við höfum búið til með þeim aðgerðum. Þannig eru hverjir tónleikar aðeins minni en við eigum að venjast, en að sama skapi spilum við fyrir fólk sem komið er til að sjá okkur, ekki bara stóra bandið sem sjá mátti á plakatinu. Nú er mynd af okkur þar og gestirnir fagna okkur sem hápunktinum þegar við stígum á sviðið.

Þetta er góð tilfinning. Velgengni Skálmaldar á Íslandi var alltaf framar vonum en þar fyrir utan erum við bara enn eitt bandið sem reynir að koma undir sig fótunum. Nákvæmlega núna eru sex ár síðan við fórum fyrsta túrinn, fórum þá í stórt ferðalag þar sem við spiluðum fyrstir sex banda. Síðan höfum við hnoðað kerfisbundið og afar hægt utan á snjóboltann og getum því loksins núna leyft okkur að fara einir og óstuddir. Ojæja, ég fer auðvitað fram úr mér því Omnium Gatherum eiga að toga helst eins og helminginn á móti okkur. Ég hef þó á tilfinningunni að við hefðum getað tekið slaginn einir. Sem er auðvitað frábært og við eigum eftir að gera það næst.

Það fyndna er að Stam1na er sennilega stærsta bandið hér í rútunni. Þótt þeir séu minnstir í þessu samhengi eru þeir ekkert minna en súperstjörnur í Finnlandi, lifa þar á listinni, eiga sína eigin rútu og hafa það drullugott. Á sama hátt og við gerðum á undanförnum árum eru þeir nú að vinna að því að stækka mengið og gera það sem þarf að gera. Vanþakklátt starf, en vitanlega framandi og skemmtilegt. Okkur varð strax vel til vina og nú er orðið ljóst að við hitum upp fyrir þá í Finnlandi á næsta ári, á einum tónleikum á risastórum íshokkíleikvangi. Já, þeir eru nefnilega alvöru rokkstjörnur.

Það sem litar túrinn einna mest fyrir mig persónulega eru samt einkahagirnir. Ég eignaðist son fyrir of stuttu síðan, svo stuttu að hann verður hartnær tvöfalt eldri þegar ég kemst heim en þegar ég fór. Það er súrt í brotið og þótt samskiptamiðlarnir auðveldi margt get ég ekki varist því að finnast ég vera að missa harkalega af. Ég sé líka tveggja og hálfs árs dóttur mína þroskast miklu hraðar en ég hefði tekið eftir ef ég hefði verið heima. Já, þetta er erfitt. En svona er þetta og ég sé ekki eftir neinu. Það auðveldar mikið að eiga góða að heima og sér í lagi að eiga bestu konu í heimi. Og mikið óskaplega hlakka ég til að fá hana í fangið á mér.

Við erum ekki að verða ríkir. Við sofum ekki jafn vel og í rúminu heima. Við einföldum okkar nánustu ekki neitt með þessu flakki og við vitum ekki einu sinni hvort hlutirnir halda áfram að virka okkur í hag. En það sem við vitum allir er að við erum perluvinir, við trúum 100% á það sem við erum að gera og erum afar stoltir. Skálmöld er okkar og við ætlum að taka ævintýrið eins langt og það mögulega nær.

Takið draumana ykkar alla leið. Þá sofið þið vel í kojunni á leið til Proznan.