Lítill drengur í sundlaugarferð verður fyrir skelfilegri reynslu. Um það er engum blöðum að fletta og samúð mín er öll með honum og aðstandendum hans.

Og það var rétt hjá lögreglunni að leggja mikla áherslu á að finna þann sem hafði áreitt drenginn.

En þegar lögreglan er komin með myndir af grunuðum einstaklingi úr eftirlitsmyndavél, þá hefðu allar viðvörunarbjöllur átt að hringja.

Hinn grunaði einstaklingur var augljóslega mjög ungur, alveg örugglega á táningsaldri og sennilega sjálfur barn.

Algjörlega borðliggjandi var fyrir lögregluna að spyrjast fyrir í hverfinu svo lítið bæri á hvort fólk kannast við þennan unga pilt, og jafn borðliggjandi var að tala við kennara og skólastjóra og gangaverði í skólunum í nágrenninu.

Einhver hlyti fljótlega að kannast við hann.

Þetta var ekki gert. Ekki kannast skólastjórar við það, alla vega.

Í staðinn auglýsti lögreglan myndirnar, sendi þær út í loftið og óskaði eftir upplýsingum um piltinn frá almenningi.

Og sagði hátt og skilmerkilega frá því að leitað væri að honum vegna áreitisins í sundlauginni.

Almenningur fékk sem sagt að vita að þessi piltur væri bendlaður við mjög alvarlegt mál rétt í upphafi rannsóknar. 

Auðvitað fannst hann strax. 

Og reyndist vera 15 ára.

Sem sagt barn.

Hann þarf auðvitað að standa skil á sínum gerðum í sundlauginni, hafi hann verið þar að verki.

Og hann þarf náttúrlega líka að fá hjálp eigi hann sjálfur við erfiðleika að stríða.

En sá einstaklingur innan lögreglunnar sem tók þá ákvörðun að senda mynd af 15 ára barni út á ljósvakann vegna þessa máls, sá einstaklingur verður að axla ábyrgð á gjörðum sínum.

Sá kúltúr ábyrgðarleysis yfirmanna sem hér tíðkast gengur ekki í þessu tilviki.