Þar til fyrir örfáum dægrum síðan studdi ég eindregið þá hugmynd að Katrín Jakobsdóttir byði sig fram til forseta og sagði það hverjum sem heyra vildi.

Ástæðan var ekki sú að mér þætti sérstök ástæða til að verðlauna hana fyrir að hafa haldið Sjálfstæðisflokknum við völd síðustu sjö ár, né heldur ömurleg frammistaða ríkisstjórnar hennar í velferðarmálum örykja og eldra fólks eða heilbrigðismálum, og mér fannst ekkert endilega að hún ætti skilið þægilega innivinnu á góðum launum fyrir að hafa látið líðast spillingu og vanhæfni og fúsk og sívaxandi auðsöfnun sægreifanna og hvað þá hrottalega meðferð stjórnarinnar á nauðstöddu fólki í leit að betra lífi.

Nei, ástæðan fyrir því að ég vildi endilega að hún byði sig fram var sú að ég taldi fullvíst að þar með væri þessi ömurlega ríkisstjórn sjálfdauð um leið.

Sjálfstæðismenn gætu undir engum kringumstæðum sætt sig við að sitja í stjórn undir forsæti annars en þeirra einkavinkonu og mundu gera kröfu um forsætisráðherrastólinn fyrir Bjarna Benediktsson.

En þótt kok Katrínar og VG hafi reynst vera afar vítt og sleipt síðustu sjö árin, þá væru samt til takmörk.

Og þann stóra skít gætu þau ekki með nokkru móti gleypt.

Eftir allt sem á undan er gengið og Bjarni hefur „afrekað“.

Því hlyti stjórnin að víkja og þó fyrr hefði verið.

Og mér fannst alveg tilvinnandi að kannski kostaði það að Katrín yrði forseti.

Þrátt fyrir allt og með fullri virðingu fyrir því góða fólki sem hefur haft húsbóndavöld á Bessastöðum, þá læt ég mig raunar litlu varða hver situr þar á forsetastóli.

Hvað sem hver segir, þá verður forsetinn aldrei „leiðtogi Íslands á alþjóðavettvangi“ og það er mér alveg að meinalausu hver nælir fálkaorður í jakkaboðunga á 17. júní eða fer í sund á Seltjarnarnesi.

Það skiptir alla vega minna máli, masaði ég við gesti og gangandi, en að við losnum við ríkisstjórnina.

En gestir og gangandi ættu aldrei að taka minnsta mark á mér framar.

Því viti menn!

Nú er Katrín komin í framboð til forseta en þvert oní það sem ég trúði staðfastlega, þá ætla hún og VG að kyngja því að spilltasti stjórnmálamaður seinni tíma verði forsætisráðherra — sigri hrósandi!

Detti mér nú allar dauðar lýs úr höfði.

Enda veit ég greinilega ekkert í þann haus.

Persónulegur metnaður Katrínar yfirskyggir greinilega allan hennar pólitíska sóma.

Og vináttan við Bjarna Benediktsson.

Ekki er að undra þótt Davíð Oddsson og Hannes Hólmsteinn séu umsvifalaust búnir að skipa sér innst í búr stuðningsmanna Katrínar Jakobsdóttur.

Segðu mér hverjir eru vinir þínir og ég skal segja þér hver þú ert ... orðin.