Egill Helgason hefur háð glímu við kvíða og þunglyndi, og finnst mikilvægt að ræða geðrænan vanda jafn opinskátt og annars konar þrautir. „Ég hef tekið dýfur. Síðustu tvö, þrjú árin hef ég reyndar verið mjög góður. En á tímanum fyrir Covid tók ég slíka dýfu að ég var eiginlega ekki mönnum sinnandi. Ég vaknaði á morgnana og mín fyrsta hugsun var að heimurinn væri að farast. Mér fannst ég vakna í einhverri klemmu, í einhverju skrúfstykki. Það er mjög andstyggileg tilfinning. Ég hef notað lyf gegn þessu. Stundum er verið að segja að maður eigi ekki að nota þessi lyf en þau hafa hjálpað mér. Kvíði, þunglyndi, eftirsjá. Þetta losar mig pínulítið undan þeirri áþján.“

Þetta er meðal þess sem fram kemur í forsíðuviðtali Heimildarinnar við Egil. 

Hans alversta tímabil var í kring um 2016–2017. En hvað gerðist þá?  „Trump var kosinn. Þetta byrjaði um það leyti sem Trump var kosinn. Ég veit ekki hvort það triggeraði það en ég var sjálfsagt ekki í góðu formi þegar það gerðist. Þá fór ég að hafa svo miklar áhyggjur af sjálfum mér og fjölskyldunni minni. Ég hafði peningaáhyggjur, heilsufarsáhyggjur, og þetta varð að einhvers konar þráhyggju. Í rauninni var ég ekki að hafa áhyggjur af neinu sérstöku, þetta varð einhvern veginn einn stór vöndull sem maður heldur áfram að vefja upp á sig. Það er síðan mjög merkilegt hvernig þetta fer að hafa áhrif á líkamann, hvað maður getur orðið líkamlega veikur af því að vera þunglyndur. Ég hefði aldrei trúað því.“

Hjá Agli lýsti þetta sér í verkjum. „Ég var allur í verkjum. Líkaminn verður svo strekktur, hugsunin er svo sterk að hún getur búið til verki. Þessi períóða, 2016–17, var langerfiðasti kaflinn sem ég hef nokkurn tímann upplifað. Ég vona að ég eigi aldrei eftir að sökkva svo djúpt aftur. Ég var eiginlega ófær til allra hluta um tíma.“

Eins og hjá svo mörgum þá er þessi vandi þekktur í fjölskyldu hans. „Ég er ekki einn. Þetta er alveg þekkt fenómen. Þetta liggur dálítið í fjölskyldunni, einhver viðkvæmni. Það hefur enginn farist úr þessu en við höfum sum átt í erfiðleikum með svona.“ Hann segist hafa leitað sér sálfræðiaðstoðar en fannst það ekki hjálpa sér mikið, að tala. „Fjölskyldan mín er það sem hefur reynst mér best, ástúð þeirra. Og svo göngutúrar, góðir göngutúrar. Ég geng með sjónum, úti á Gróttu, úti á Nesi. Það er heilnæmast.“

Áskrifendur geta lesið viðtalið við Egil í heild sinni hér.