Daniil - 600
★★★
Þrjár og hálf stjarna
Það er enginn skortur á nýliðun í íslensku tónlistarsenunni. Nokkrar nýjar stórstjörnur verða til árlega og hellingur af nýstirnum skjótast upp á himinhvolfið og kalla á athygli. Daniil hlaut nýlega titilinn Nýliði ársins á Hlustendaverðlaunum útvarpsstöðva Sýnar. Það var verðskuldað, enda hið drullunetta lag hans og Joey Christ, Ef þeir vilja beef, eitt af flottustu lögum síðasta árs. Það er ekta strákalag sem maður sér fyrir sér gutta á hvítum hlýrabolum með útbelgda brjóstkassa iðka hanaslag við. Beefið er á nýju plötunni auk sjö annarra misáheyrilegra laga. Verkið er nýlega komið á streymi en vínylplata ku væntanleg í sumar.
Daniil – Daníel Moroshkin – rúmlega tvítugur rappari, hefur alið manninn í Árbæ og þakkaði rapp-unglingastarfi í félagsmiðstöðinni í þakkarræðunni. Hann er mjög vinsæll með góða tölfræði á Spotify. Hann er þó tiltölulega nýbyrjaður, þótt platan 600 sé reyndar hans önnur. Fyrsta, 300, kom út 2019.
Það er fín framþróun í gangi og 600 mun betri en 300. Daniil er öruggur rappari, flæðir vel og hefur áheyrilega rödd, hvort sem hún er þurr eða mölluð með autotjúni eða öðrum effektum. Hann er með trausta samstarfsmenn, pródúserana Tómas Gauta Óttarsson (eþs Tommy on the tracks) og Matthías Eyfjörð þar fremsta í flokki. Gestagangur er í lögunum, áðurnefndur Joey Christ gerir stórgóða hluti í Beefinu, danski rapparinn Ussel á gott innslag í Ástin mín og sjálfur Friðrik Dór á væna innkomu í Aleinn.
600 er stutt plata, ekki nema 22 mínútur. Fast á hæla Ef þeir vilja Beef, koma fín lög eins og opnunarlagið 10 af 10, Svört nótt, þar sem sótt er í sarp Lay Low, safaríki poppslagarinn Aleinn og Bakvið grímuna, sem er meira popp en hipphopp og nettur Áttu-fílingur í gangi. Önnur lög eru síðri en platan er fín sem heild. Maður hefur samt á tilfinningunni að enn betri hlutir séu á leiðinni og vonandi verður styttra í 900 en á milli 600 og 300.
Lúpína - Ringluð
★★★
Þrjár og hálf stjarna
Líkt og Daniil er Nína Solveig Andersen nýskriðin yfir tvítugt. Hún notar listamannsnafnið Lúpína og Ringluð er hennar fyrsta sólóplata, 9 lög á tæplega 25 mínútum. Nína býr í Noregi og tónlistin er samin og pródúseruð af henni og skólafélögum hennar í tónlistarskólanum LIMPI í Lillehammer, þar sem boðið er upp á ársnám í tónlistarsköpun.
Tónlist Nínu er rafmagnað og dreymandi popp og hún hefur nefnt Emilíönu Torrini sem innblástur. Ekki heyri ég þó bein áhrif þaðan, heldur minna sum lög mig á Spilverkið, á einhvern einkennilegan hátt. Nína er þó auðvitað engin Diddú. Hún er með fína rödd en ekki eins glaðlega, enda hvílir súrsæt depurð yfir plötunni, sem sýnir sig í fínum íslenskum textum – melankólískum hugleiðingum um ástina og það kjaftæði allt og einmanaleika. Heildarsvipur og hljóðheimur plötunnar er virkilega vel heppnaður. Alls konar óvænt aukahljóð og taktar koma manni skemmtilega á óvart, eins og til dæmis mjög frumlegt „breakdown“ í laginu Ástarbréf, lag sem hefur verið að gera það gott á Tiktok og á streymisveitum (platan er líka til á CD). Ástarbréf er besta lagið á plötunni en önnur stórgóð eru Tveir mismunandi heimar, Ég veit ég vona og Alein. Lagið Lúpínu bossa nova er svo næstum því glaðlegt enda í suðrænum fílingi. Ekki alveg samt því „þrátt fyrir sól og blóm, vantar eitthvað, ég er svo tóm“, eins og hún syngur.
Lúpína er nafn sem fólk ætti að leggja á minnið, ekki bara sem jurt sem flæðir yfir landið, heldur sem mjög efnilegt poppverkefni. Nína Solveig er svo vonandi bara rétt nýbyrjuð, enda ótvíræðir hæfileikar hér á ferð, hæfileikar sem geta ekki annað en að slípast til og eflst í framtíðinni.
Athugasemdir