Nú er að segja frá því að um daginn var Jón Gunnarsson valinn dómsmálaráðherra í ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur og kom þá á daginn að eitt af hans fyrstu verkum var að skipa Brynjar Níelsson aðstoðarmann sinn.
Brynjar er einn af þeim mörgu Sjálfstæðismönnum sem prédika ágæti einkaframtaksins umfram ríkisrekstur en naglfesta sig svo við fyrsta tækifæri á ríkisjötuna, svo þeir geti hömlulaust slafrað í sig töðuna á kostnað sjómanna á Raufarhöfn, hjúkrunarfræðinga á Vestfjörðum og kennara í Reykjavík, en allir þessir skattgreiðendur og fleiri hafa þann tilgang í lífinu helstan, mætti ætla, að halda uppi lífsstíl Brynjars og nóta hans.
Það var þó ekki sjálf tilvera Brynjars eða Jóns bónda hans sem varð til þess að margir fýldu grön við þessum frama þeirra tveggja, heldur hitt að þeir voru þar með komnir í oddaaðstöðu varðandi kynferðisbrotamál ýmisleg, en báðir höfðu látið ýmis orð falla gegnum tíðina þar sem þeir virtust gera lítið úr þeim vanda.
Og kannski lægi vandinn fyrst og fremst hjá þeim hópi sem sumum finnst sæma að kalla dólgafemínista af því þar eru ýmsir innandyra sem eru þeim hinum sömu ekki sammála um hin fínni blæbrigði málsins.
Verð ég fjármálaráðherra?
En altént þótti skipan Jóns og aðstoð Brynjars í þessum málaflokki bera einna mestan keim af því að minkar væru settir í að gæta hænsnabúsins. Brynjar Níelsson hefur til að mynda talað um fasisma í sömu andrá og baráttufólk í þeim málaflokki sem hann á nú að aðstoða við að stýra.
Þannig var nú það, og vitanlega er öllum heimilt að hafa hvaða skoðun sem þeir vilja á þessu efni – þar á meðal að Jón og Brynjar séu raunar einkar vel til þess sniðnir að setja lög og reglur um viðkvæm kynferðisbrotamál, nú, eða að altént sé sjálfsagt að leyfa þeim að njóta vafans og sanna sig í starfi úr því Bjarni Benediktsson og Katrín Jakobsdóttur töldu rétt að veita Jóni þennan framgang.
Þótt það sé svona álíka vel til fundið og ef ég yrði gerður fjármálaráðherra.
En það má sem sagt hafa þessa skoðun, að þetta sé allt í lagi, ég skal fúslega viðurkenna það, þótt ég sé á öðru máli. Á hinn bóginn verða stuðningsmenn þeirra Jóns og Brynjars líka að gútera skoðanir annars fólks.
En þar er nefnilega pottur brotinn.
Eftirlaunaþegi númer eitt
Bjarni Benediktsson var spurður um málið í sjónvarpsfréttum fyrir örfáum dögum og í stað þess að svara málefnalega og kurteislega, þá brást Bjarni við af þeim hroka og yfirlæti sem stundum skín í gegn hjá honum. Forveri hans í starfi formanns Sjálfstæðisflokksins, eftirlaunaþegi númer eitt, hefði verið fullsæmdur af því hvernig Bjarni sneri sig undan spurningum um þetta með því að ráðast á fréttamanninn:
„Ég bara átta mig ekki alveg á því sko hvert þú ert að fara [...] og mér er sömuleiðis ómögulegt að skilja hvað átt er við með því að Brynjar Níelsson sé ekki hæfur, ég bara, ég bara átta mig ekki á því, mér finnst þessi spurning þín algjörlega út í hött! [... É]g held að þú sért að tala hérna fyrir hönd svona lítils minnihlutahóps ...“
Bjarni tekur að vísu fram af sínu snotra hjartalagi að þessum „litla minnihlutahópi“ sé heimilt að hafa sínar skoðanir en afgreiðir þær skoðanir af fyrrnefndum hroka og það sem er skuggalegast, sýnir fréttamanninum Ölmu Ómarsdóttur hroka og gerir hana að talsmanni þessa „litla minnihlutahóps“ fyrir að spyrja sjálfsagðra spurninga.
Tilgangurinn er augljós – að segja Ölmu og öðrum fréttamönnum að þeir skuli gæta sín á því hverju þeir spyrji að.
Staðinn að lygi
Og úti undir vegg stóð svo Katrín Jakobsdóttir forsætisráðherra og svaraði spurningum um málið með sama brosinu og venjulega, og sömu innihaldslausu frösunum, eins og þetta kæmi henni lítið við, og allt var þetta þó í hennar boði.
Ég held það gleymist stundum hve lemstraðir Sjálfstæðisflokkurinn og einkum Bjarni voru árið 2017. Bjarni var ekki bara með alla sína misheppnuðu fjármálavafninga á öxlunum, heldur hafði líka verið staðinn tvívegis að blákaldri lygi í mikilvægum málum, og svo þarf ekki að orðlengja um ærumál barnaníðingsins.
Það var tækifæri til að setja Sjálfstæðisflokkinn út undir vegg og geyma hann lengi og hreinsa samfélagið af ýmissi for sem situr föst á því eftir langa valdatíð flokksins. En þá kom Katrín.
Katrín hafði þá öðlast gríðarlegar vinsældir og áhrifamátt – ég trúi að fólki hafi virst eitthvað hreinlegt og klárt við framgöngu hennar. Hún hefði getað gert það sem henni sýndist.
Hvað gerði hún við áhrifamátt sinn?
En hvað kaus hún að gera við þennan áhrifamátt sinn og það mikla vald sem hún hafði 2017?
Hún kaus að gefa áhrifamátt sinn, ekki þó þjóðinni, og ekki samfélaginu, og ekki hugsjónunum sem hún hefur væntanlega alið sér í brjósti.
Nei, hún gaf hann Bjarna Benediktssyni.
Og þarna stóð hann nú og belgdi sig og sýndi fréttamanni hroka og fyrirlitningu, en hún stóð undir vegg með brosið og plattítjúdurnar, flokkur hennar helsærður, Svandís og Guðmundur Ingi niðurlægð í hennar umboði, og hún nauðbeygð að lýsa sérstöku trausti á Jón Gunnarsson sem yfirmann baráttunnar gegn kynferðisglæpum.
Hugsið ykkur hve sorgleg reginmistök hún gerði 2017 og svo aftur núna.
„Hvílíkar lygar hvílík óheilindi hvílík söguleg stórslys!“
Alveg ótrúlegt.
Athugasemdir (10)