Árið 1970 var 21s Nikaragva-maður drepinn í skotbardaga við hersveitir Antonio Somoza forseta landsins. Somoza var hinn versti kúgari og arðræningi sem stýrði landinu undir verndarvæng Bandaríkjamanna en í óþökk alþýðufólks. 

Ungi maðurinn hét Leonel Rugama og tilheyrði uppreisnarsveitum sem kenndar voru við uppreisnarforingjann Sandino sem yfirvöld höfðu drepið 1934.

Rugama var ekki aðeins uppreisnarmaður heldur líka skáld. Hann orti ljóð sem varð frægt í kjölfar dauða hans.

Árið 1982 stóð yfir barátta alþýðunnar í El Salvador gegn spilltum og grimmum yfirvöldum þar í landi sem stýrðu í skjóli Bandaríkjamanna, líkt og Somoza-stjórnin hafði gert, en henni hafði verið steypt af Sandinistum árið 1979. 

Þann 5. febrúar 1982 var haldinn útifundur við bandaríska sendiráðið í Reykjavík til að mótmæla framferði Bandaríkjanna í El Salvador og meðal þeirra sem þar héldu ávörp var Tómas R. Einarsson tónlistarmaður og þýðandi. Hann flutti þar ljóðið hans Rugama, vafalaust í eigin þýðingu.

Ég rakst á það í Neista, málgagni Fylkingarinnar sem var fámenn en fyrirferðarmikil byltingarhreyfing kommúnista á Íslandi um þær mundir. Í ræðu Tómasar eru rakin hræðileg dæmi um pyntingar stjórnarinnar á andstæðingum sínum og stuðningur Bandaríkjanna fordæmdur harðlega, sem og stuðningur hins íslenska Sjálfstæðisflokks við stjórnvöld Bandaríkjanna. Sjá hér.