Það er eitt að elska, það er annað að sýna ást.

Það er líka annað að mega ekki sýna ást.

Sums staðar í þjóðfélaginu er bannað að sýna ást.

Þá snýst ástin á móti manni.

Til dæmis ef maður má ekki sýna hvað hægt er að gera með höndunum og þá snúast hendurnar á móti manni.

Þannig er ástin líka.

Hún verður að þráhyggju.

Hún verður veggur í huganum sem þú rekst á aftur og aftur.

Ástin grætur.

Ástin verður hrædd.

Þetta er ljóð um ástina.

Og ef maður fær ekki að sýna ást þá veit enginn hvað ástin er, þá lærir maður ekkert um ástina. Þá verður maður ástarheimskur en ekki ástargáfaður.

Ástargáfur. Ástarheimska.

Ástarstjórnun, það er nefnilega mín reynsla, ef ég fæ ekki að sýna ást, þá fer ég að reyna að stjórna með ástinni. Og það er hrikalegt. Það getur endað með ástargeðveiki. Hver vill lenda í ástargeðveiki? 

Þetta er ljóð um ástina.

Ljóð í anda Jim Morrison.

Ég veit ekki hvort ég má segja það eða hvernig en ég mátti ekki sýna pabba mínum ást þegar ég var lítil. Það var allt lokað. Eins var með mömmu mína. Þetta var ekki þeim að kenna, þetta var alkóhólisminn, Bakkus sem réði ríkjum á heimilinu. Þið haldið kannski að ég sé vitlaus að nefna Bakkus. En það var sú orka sem réði ríkjum, eldgömul forneskja sem ræður ríkjum og hans hugsunarháttur teygir sig inní öll stjórnmál og þar sem ójafnvægi ræður ríkjum. Bakkus eða djöfullinn tekur burt hugarró, en ef maður ætlar að taka á móti flæðinu og fjöru þá er hugarró nauðsynleg.

Einsog bandaríski geðlæknirinn sagði: The most creative moment is the relaxing one.

Mörgum finnst það ekki smart.

Og vilja hafa æsing þegar þeir skapa og eyða og allt á víxl.

En hvernig hefði ég viljað sýna pabba og mömmu ást mína; kúra, dansa, vera svöng, vilja fara í bað, teikna, vera með læti, rannsaka málið. Ég hefði líka viljað hafa svona sameiningu, að við mættum finna hvað við værum gömul, eldgömul fjölskylda sem ættum spesíal hefðir. Og fyndum upp nýjar, sérstaklega fyrir okkar fjölskyldu og þyrftum ekki að vera einsog hinar alltaf. Er ekki komið nóg núna? Ég átti að skrifa þrjú hundruð orð.

En ég skildi þetta með að ég mætti ekki sýna ást, þegar ég hélt erindi á 50 ára afmæli Landverndar um daginn. Líkaminn fór að þjást, mér varð flökurt, mér fannst ég vera með stein í brjóstinu, veggur undir bringspölunum,  höfuðverkur, ég hugsaði ég verð að tilkynna mig veika. Og ég spurði líkamann hvað er að. Og hann svaraði, manstu fyrir fimmtíu árum þegar þú sextán ára gömul fórst norður á Strandir, norður að Seljanesi við Ingólfsfjörð og bast náttúrunni böndum, æðarfugl flaut á sjónum, rekaviðardrumbur flaut að landi, skarfur breiddi úr vængjum sínum, selur stakk upp kollinum. Og svo má ég ekki tjá þessa ást eða sýna hana í skrifum mínum þegar ég skrifa á móti Hvalárvirkjun, ég á að vera skynsöm eða nota tungumál virkjunarsinna svo þeir skilji hvað ég tala um. En þá læra þeir aldrei neitt um ástina mína.

Ástargáfuna.

Ps. Komið öll á Ástarkvöldið í Tjarnarbíó 17. nóvember nk. Klukkan 20.

Við þjáumst ef við megum ekki sýna ást.