Umræðan um ofbeldi og femínisma sem nú er í gangi er skiljanleg þótt hún sé kannski ekki sanngjörn að öllu leyti. Ég hef reynt að greina ástandið og niðurstöður mínar í sem stystu máli snúa að ónýtum leikreglum sjálfskipaðra Riddara Réttlætisins sem vega að grunngildum mannréttinda og eyðileggja orðspor femínismans.

Leikreglur virðast vera þessar:

1.       Sem riddari réttlætisins ert þú handhafi sannleikans!

2.       Sem riddari réttlætisins trúir þú brotaþolum ofbeldis!

3.       Sem riddari réttlætisins máttu úrskurða um sekt meints ofbeldismanns!

4.       Sem riddari réttlætisins máttu opinberlega niðurlægja meintan ofbeldismann með myndbirtingum, skammaryrðum og niðurlægjandi athugasemdum!

Röng tegund brotaþola

En svo kemur hinn óskrifaði fyrirvari, allt ofangreint er leyfilegt að því gefnu að um sé að ræða rétta tegund ofbeldismanns eða ofbeldisverknaðar. Riddarar réttlætisins og aðrir nákomnir þeim virðast einhvern veginn aldrei getað fallið undir þennan flokk og teljir þú þig hafa orðið fyrir ofbeldi af þeirra hálfu ertu röng tegund brotaþola og þá gilda aðrar reglur.

Ef þú ert af rangri tegund brotaþola geta hinir sömu riddarar réttlætisins sagt opinberlega að þú sért að ljúga og ef það dugar ekki ganga þeir jafnvel svo langt að saka þig hreinlega um ofbeldi fyrir að dirfast að tala um óþægilegar staðreyndir.

Ef þeir verða svo fyrir aðkasti og aðdróttunum þegar almenningur bendir á hrópandi hræsnina sem í þessu felst bregða riddarar réttlætisins sér í kunnuglegt hlutverk fórnarlambs.

Ofbeldi ekki upprætt með ofbeldi

Og nú ætla ég ekki að gera lítið úr því að það aðkast, sem riddarar réttlætisins verða fyrir þegar þeir verða uppvísir að slíkri hræsni, er vissulega ofbeldi og það á aldrei að líðast. En ofbeldið sem þeir verða fyrir við þessar aðstæður er af sömu rót runnið og það ofbeldið sem þeir beita sjálfir með réttláta reiði sína að vopni. Ofbeldi þar sem tilgangurinn helgar meðalið og skilar líklegast svipuðum árangri og að berja barn til hlýðni. Barnið hlýðir kannski, en ég held að við getum öll verið sammála um að fórnarkostnaður þess er allt of hár.

„Ofbeldi þar sem tilgangurinn helgar meðalið og skilar líklegast svipuðum árangri og að berja barn til hlýðni“

Ég hef sjálf nokkrum sinnum orðið fyrir barðinu á fámennum en háværum hópi kvenna sem telja sig sig standa fyrir baráttu gegn ofbeldi en gera það sem Réttlátir Riddarar. Ég hef upplifað viðsnúninginn og hræsnina sem kemur upp þegar maður er röng tegund brotaþola eða segir frá rangri tegund af ofbeldi. Mínum lægstu hvötum dauðlangar mig að nafngreina, myndbirta og kalla þær öllum illum nöfnum. Mig langar að reka ofan í þær þeirra tvöfalda siðgæði og ég vil að þær skammist sín. En ef það er einhver tilfinning sem brotaþolar þekkja allt of vel, þá er það skömm. Það er ein alversta tilfinning sem hægt er að upplifa. Svo slæm að ég óska ekki einu sinni mínum versta óvini að sitja í henni. Hún er ekki uppbyggilegt afl eða á nokkurn hátt hjálpleg til að taka skref í þá átt að axla ábyrgð á eigin gjörðum.

Að berjast gegn ofbeldi er gott og göfugt markmið. Að gera það með réttláta reiði að vopni þar sem aðferðirnar snúast um að meiða annað fólk og láta það skammast sín er í besta falli vafasamt en í versta falli að eyðileggja mikilvæga baráttu gegn ofbeldi. Mikilvæga baráttu femínista fyrir mannréttindum. Ofbeldi verður aldrei upprætt með ofbeldi. Það er nauðsynlegt að setja mörk, en það er alveg jafn nauðsynlegt að halda í lágmarks virðingu fyrir mannlegri reisn annarra, sem er hið algjöra grunngildi allra mannréttinda sem aldrei má víkja frá. Í því felst meðal annars að hafa hemil á eigin hvötum þegar réttláta reiðin ætlar að taka völdin í samskiptum við annað fólk, sem er manni ósammála eða óþægilegt. Því einhvers staðar verður að rjúfa þennan vítahring og taka afstöðu gegn ofbeldi, öllu ofbeldi, sama hver beitir því eða af hvaða tilefni.