„Ég er komin hingað til að takast á við þau áföll sem hafa átt sér stað í lífi mínu,“ sagði ég við lækninn sem tók á móti mér. „Hvernig ætlar þú að gera það?,“ spurði hann mig á móti. „Ég veit það ekki. Ég veit bara að ég get ekki haldið áfram að gráta svona mikið,“ var eina svarið sem ég átti. Hann svaraði mér um hæl og benti mér á að ég ætti ekki roð í að vinna úr áföllunum á meðan ég væri enn í áfalli. Ekki beint svarið sem ég vildi heyra en í leiðinni svar sem átti eftir að hafa mikil áhrif á lífsviðhorf mitt.

Í síðasta pistli fjallaði ég um þá erfiðleika sem steðja að foreldrum fatlaðra barna þegar greiningarferli er í gangi. Þetta flókna ferli hefur mikil áhrif á geðheilsuna og erfitt er að vinna úr öllum þeim tilfinningum sem rótast um. Ég benti á að það vanti heildstætt teymi til að halda utan um foreldra í þessum aðstæðum. Bjóða þarf sálræna aðstoð frá upphafi.

Sorgin í hjartanu virtist óyfirstíganleg

Í marga mánuði áður en dóttir mín var greind með Williams heilkenni upplifði ég að henni liði ekki vel, það væri eitthvað að og eitthvað meira en bara ungbarnakveisa eða almenn óværð. Ég reyndi ítrekað að ræða þetta við fagfólk en mér var bent á að sennilega væri ég bara þreytt, kvíðin eða jafnvel með fæðingarþunglyndi. Vegna alls álagsins, sem fylgdi þessum fyrstu mánuðum dóttur minnar, endaði ég á því að fá taugaáfall. Það lýsti sér þannig að ég gat ekki hætt að gráta. Ég réð ekki við líkama minn og skalf og titraði í marga daga. Ég festist á þessum stað. Andleg vanlíðan var orðin svo slæm að hún braust fram sem líkamleg vanlíðan líka. Verkir og hjartsláttatruflanir voru jafn sjálfsagður partur af tilverunni og að anda. Ég leitaði til lækna og fór í allskonar rannsóknir. Ekkert fannst, hjartað fínt, lungun góð, þetta var ekki gigt en verkir og vanlíðan voru alltaf til staðar. Hver dagur var á við heila orrustu sem engin leið var að sigra.

„Hann sagði mér að einmitt núna í lífinu væri ég stödd mitt á vígvelli en ég gæti valið hvernig orrustan færi.“

Í ringulreiðinni við að reyna að hjálpa dóttur minni þurfti ég líka að huga að minni eigin geðheilsu og sækja hjálp í geðheilbrigðiskerfið. Þeir sem til þess þekkja vita að þar er ekki um auðugan garð að gresja. Kvíði var ekki nýr í mínu lífi og ég hafði áður reynt að leita á geðdeild. Það olli mér kvíða að þurfa að reyna það aftur. Þar upplifði ég að lausnin væru lyf. Þau eru oft á tíðum góð lausn og aðstoð við að komast yfir erfiða hjalla, en af því að ég kaus þau ekki þá vísaði ég í raun sjálfri mér út.

Eins og dýrin í skóginum

Ég gekk því á milli sérfræðinga sem hver og einn hjálpuðu mér. Einn gaf mér ráð til þess að takast á við að eiga fatlað barn, hvernig ég gæti mætt aftur út í samfélagið og hætt að láta álit annarra og hræðslu stjórna mér. Annar hjálpaði mér að þekkja tilfinningar mínar og viðurkenna þær þar til ég áttaði mig á að þær ættu allar rétt á sér.

Mynd: Úr einkasafni

En bestu ráðin fékk ég frá lækninum sem ég vitnaði til í upphafi þessa pistils. Hann sagði mér að einmitt núna í lífinu væri ég stödd mitt á vígvelli en ég gæti valið hvernig orrustan færi. Hann benti mér á að viðhorf mitt skiptir miklu máli. Hefji ég orrustuna með sorg í hjarta og brostnum draumum þá er það framtíðin, en hefji ég hana hinsvegar með von, sleppi tökunum og tek því sem að höndum ber þá á ég möguleika á sigri. Hann benti mér samt fyrst og fremst á að ég ætti að hætta að einblína á andlegu heilsuna og fara að hreyfa mig. Ég þyrfti að huga að líkama mínum. Hann þyrfti að vera sterkur til þess að ég gæti lifað af. Því stundum erum við mannfólkið bara eins og dýrin í skóginum, við þurfum bara að finna út úr því hvernig við lifum af. Svo sagði hann mér að halda bara áfram að gráta. Því það er hollt að gráta í erfiðum aðstæðum.

Orrustan er stundum lífið sjálft

Ég tók hann á orðinu og lagði allt í að hreyfa mig. Smám saman breyttist ég, hugarfar mitt, lund og allt saman. Hjartað fór að slá í gleðilegri takti og verkirnir hurfu. Ég hef því hjólað og hlaupið mig í gegnum allar þær tilfinningar sem hef ég upplifað síðustu ár. Á erfiðri vegferð hefur eitt áhrif á annað. Slæm andleg heilsa hefur áhrif á líkamlega heilsu. Streita veldur líkamlegum kvillum. Það er því svo mikilvægt að horfa á hlutina í heild sinni.

Þannig að ef þið sjáið grátandi konu á hlaupum, íklædda spandex og hugsanlega með hjól á öxlunum, þá er það bara ég að vígbúa mig til þess að sigra orrustuna sem lífið er okkur stundum!