Þá er komið að því, farandsirkusinn leggur af stað til Taílands í fyrramálið. Sirkusstjórarnir eru Elísa og Arnar og skemmtikraftarnir Ylfa Ísidóra, fjögurra ára, og Hlynur Leó, eins árs. Með okkur í för eru ein og hálf önnur fjölskylda. Ferðin verður mánaðarlöng og markmiðið er að soga í sig menningu, sól og reynslu, á meðan við njótum þess að vera á allan hátt á staðnum með börnunum okkar. Gefa okkur tíma til að horfa í augun á þeim, hlusta í alvöru á það sem þau segja. Það er ólíkt auðveldara að gera það í 25 stiga hita undir pálmatré heldur en í bílhurðinni á dimmum morgni, í miðjum átökum um hvað bílbeltið má vera þröngt, meðan slyddan kyssir kinn. Síðan ætla foreldrarnir auðvitað líka endurtekið í nudd og drekka úr ansi mörgum kókoshnetum á ströndinni til að reyna að ná smá hleðslu eftir svefnleysi síðustu 15 mánaða. Það hittist svo skemmtilega á að við fljúgum út á afmæli ömmu minnar, sem vill síst af öllu í veröldinni fara til útlanda. Hún á samt vegabréf sem við tókum með þegar við fórum til Vestmannaeyja.
Þrátt fyrir að hafa flakkað óhikað um heiminn fyrir barneignir, þá væri ég að ljúga ef ég segðist hafa verið sallaróleg yfir þessu öllu í undirbúningnum fyrir brottför. Mig langar alveg að segja það, því það er miklu meira töff, en eftir að ég eignaðist börnin er tilfinningin smá eins og ég sé að fara út með hjartað í tveimur utanáliggjandi hörðum diskum. Sem reyna svo að hlaupa í burtu. Þannig að það er svolítið eins og að manneskjan sem stökk af stað í heimsreisu án áætlana um að koma aftur til Íslands, manneskjan sem fór til útlanda með 40 mínútna fyrirvara sé horfin úr höfðinu á mér, eftir að hafa nýtt síðustu fimm ár í barneignir. Í staðinn er komin einhver svona perlufestarúthverfamamma sem talar á innsoginu um hvað allt sé nú mikið vesen og hættulegt. Það er vissulega smá hliðarspor út fyrir þægindarammann að fara svona langt á óþekktan stað, pakka niðurgangsstoppandi töflum til öryggis ofan í tösku og fara upp á flugvöll í myrkrinu þegar flestir eru að skríða aftur í rútínuna og klára vondu makkintossmolana sem urðu afgangs. Á meðan margir voru að kaupa rauðkálið og fara á pósthúsið vorum við að fá stífkrampasprautur. Á meðan fólk horfði á Christmas Vacation með piparkökudallinn í fanginu var ég vakandi til tvö um nótt að lesa mér til um eitraðar marglyttur.
„Maður þarf að gefa sér leyfi til að lifa eins stóru og opnu lífi og maður vill innst inni.“
Auðvitað er ansi margt sem maður þarf að velta fyrir sér og hugsa alla leið þegar lítil börn eru með í för, en janúarkvíðinn sem andar ísköldu ofan í hálsmálið á manni á það til að magna upp alls kyns vandamál sem ekki endilega eru til staðar. Hætta er oft svo afstæð upplifun, það er til dæmis margfalt hættulegra að senda sms undir stýri en að fara í þrjár flugvélar (mesti óttinn við flugið tengdist því reyndar meira að geta ekki haft ofan af fyrir blessuðum börnunum á leiðinni). Eins árs sonur minn sefur með sæng, sem þykir stórhættulegt á mörgum stöðum í Bandaríkjunum. Svo fann ég nú bara frekar stóra könguló á eldhúsgólfinu mínu heima, morguninn fyrir brottför! Lífið er alls konar sama hvar maður er, enda erum við ekkert að ætlast til að þetta verði auðvelt frekar en lífið almennt. Við hlökkum til að læra enn betur að treysta, víkka út sjóndeildarhringinn og fylgjast með börnunum gera það sama. Ævintýrakonan í mér öskrar af spenningi! Maður þarf að gefa sér leyfi til að lifa eins stóru og opnu lífi og maður vill innst inni.
Ein helsta ástæðan fyrir þessu ferðalagi er að okkur dreymir um að gefa börnunum okkar „worldschooling“ uppeldi (veraldarkennslu? Það vantar íslenskt orð yfir þetta, látið einhvern vita), þar sem við ferðumst part úr ári og leyfum þeim að læra á lífið í stærra samhengi en kennslustofan og núverandi skólakerfi býður upp á. Þrátt fyrir að við séum að mörgu leyti heppin með íslenska skóla, þá sé ég sumt sem mig langar að bæta við og þar af er margt sem ég lærði sjálf af því að ferðast eða búa erlendis. Veraldarkennsla (ég ætla að stofna þetta orð bara) er ört stækkandi hreyfing sem fólk fylgir í mismiklum mæli, sumir fara á flakk einn mánuð á ári meðan aðrir selja allt sitt og lifa lífinu á ferð. Þetta ferðalag okkar er meðal annars generalprufa fyrir lítinn hóp sem hefur áhuga á að stunda þetta saman í framtíðinni.
Ég ætla að reyna að ritskoða mig sem minnst og tala beint frá hjartanu um hvernig ferðin gengur, því ég held það græði fáir á því að fá glansmynd af svona ferðalagi. Þetta er skrifað fyrir þá sem ganga fyrir sólarrafhlöðu og eru farfuglar eins og ég, en líka fyrir þá sem nenna alls ekki að drösla óvæntum uppákomum í formi barna þvert yfir hálfan hnöttinn. Ég skal sjá um þessa umferð, hlakka til að komast að því hvernig hún verður! En nú þarf ég að drífa mig að rífa niður jólaskrautið.
Athugasemdir