Fjögur þúsund níu hundruð og fimmtíu dögum eftir að Julian Assange gaf sig fram við lögreglu í London í desember 2010 var hann leystur úr járnum og honum sleppt.
Fyrir rúmum fimm þúsund dögum var fyrsta frétt í kvöldfréttatíma Ríkissjónvarpsins frásögn af því að unglæknar ætluðu að mæta í vinnuna morguninn eftir. Þeir fengju hærri laun.
Næsta frétt á eftir fjallaði um „Blóðbað í Bagdad“ Þar var í fyrsta sinn greint frá og sýnt hvernig bandarísk þyrluflugsveit hafði stráfellt saklausa borgara, meðal annars blaðamann, og stórslasað tvö lítil börn í höfuðborg Íraks. Myndbandið sýndi að fyrri frásögn bandarískra yfirvalda af sama atburði var hrein lygi.
Íslenskir blaðamenn voru í Bagdad og ræddu við börn sem höfðu rétt haft það af, þegar að sprengjuskothríð dundi á bíl þeirra á leið í skólann. Pabbi þeirra dó í tilraun til að taka særðan mann upp í bílinn.
Fréttin fór eins og eldur í sinu um allan heim á næstu klukkutímum og varð til þess að draga athygli manna aftur að tilgangslausum stríðsrekstrinum í Írak, sem þá hafði staðið hátt í áratug. Birting myndbandsins markaði upphafið að stærsta gagnaleka sögunnar og umfjöllun stærstu fjölmiðla heims um efni hans í samstarfi við Wikileaks.
Það að fyrsta frétt af málinu væri önnur frétt hér á landi, kann að koma mörgum spánskt fyrir sjónir, sem ekki hafa herst í þeim glóandi eldi sem stéttabarátta unglækna er. En samt er þetta ekki svo úr takti í landi þar sem fall járntjaldsins og hrun kommúnismans var þriðja frétt í kvöldfréttatíma í sjónvarpi. Þriðja á eftir frétt um óvissu um stöðu samninga Íslendinga um sölu á saltsíld, til fallinna Sovétríkjanna. Þriðja á eftir annarri frétt um viðbrögð íslenska forsætisráðherrans - við því að nú væru saltsíldarsamningar í uppnámi.
Rauð síld
Þó birtist þarna langt í frá versta fréttamatið, í eftirleik uppljóstrana Wikileaks næstu fjórtán árin.
Afleiðingar hvers blasa við nú þegar Julian Assange er stiginn út úr flugvél í Ástralíu, sem frjáls maður.
Samkvæmt bandaríska dómsmálaráðuneytinu hafði hann þá þegar afplánað dóm fyrir þá glæpi sem hann gekkst við að hafa framið. Játningin var samkomulag við bandarísk yfirvöld; skilyrði fyrir því að að losna undan margra ára störukeppni fyrir breskum dómstólum, dúsandi í dýflissu hans hátignar.
En hvað játaði Julian Assange? Jú, að hafa brotið gegn bandarískri njósnalöggjöf. Lögum sem sett voru fyrir rúmum hundrað árum í því skyni að vernda bandaríska hagsmuni fyrir njósnum af hálfu erlendra óvinveittra ríkja, með liðsinni bandarískra þegna eða samverkamanna þeirra.
Það að stela og deila með óvinveittum, upplýsingum sem varða þjóðaröryggi og tilraunir til að veikja varnir landsins, eru dæmi um þetta. En lögin eru líka, eins og mörg fleiri, opin fyrir skilgreiningum á því með hvaða hætti gjörðir manna geti stangast á við lögin.
Brot á lögunum eru ekki bara metin í ljósi alvarleika þeirra, það liggur líka annað til grundvallar, sem getur líka verið skilgreiningaratriði. Þannig er refsingin fyrir að brjóta lögin, á tíma sem Bandaríkjamenn standa í stríðsrekstri, margföld á við þá sem er á meðan byssur þeirra eru slíðraðar.
Á stríðstímum varða alvarlegustu brot á lögunum dauðarefsingu. Á það hefur reynt tvívegis á þeirri öld sem lögin hafa verið við lýði. Og hefði líklegast verið beitt oftar ef náðst hefði til fleiri af þeim sem taldir voru hafa gerst brotlegir við þau.
Bannað segja
Julian Assange var talinn hafa þverbrotið þessi lög og þess vegna sóttu bandarísk stjórnvöld svo stíft að fá hann framseldan frá Bretlandi. Tækist það biði Julians allt að 175 ára fangelsi, yrði hann sakfelldur. Á máli dauðlegs fólks þýðir það að Julians beið hægfara dauðarefsing, jafnvel tvisvar ef út í það er farið.
En nákvæmlega hvernig kvaðst Julian hafa brotið þessi lög, samkvæmt játningunni sem að lokum varð til þess að hann fékk frelsi?
Hann hafði komist í kynni við heimildarmann sem bjó yfir upplýsingum, hvatt hann til að afhenda sér þau með það fyrir augum að birta efni þeirra opinberlega, sem hann síðan hafi gert.
Julian Assange játaði sem sagt verknað sem í daglegu tali kallast blaðamennska og er stunduð nákvæmlega svona, oft á sólarhring um allan heim.
Upplýsingarnar sem hann fékk í hendur og birti sýndu hvernig bandarísk stjórnvöld höfðu sagt ósatt um framgang og gjörðir sínar í innrásum og hersetu í Afganistan og Írak – rétt eins og þau höfðu reyndar gert til þess að réttlæta það að ráðast þangað inn í upphafi.
Glæpurinn sem Julian játaði og bandarísk stjórnvöld töldu að réttlætti margra ára fangelsisvist hans, var eftir allt saman sá að hafa upplýst almenning um það hvernig voldugasta herveldi heims, sem beitti hervaldi óspart á forsendum siðferðisyfirburða, í nafni lýðræðis og réttlætis, fór með þetta vald.
„Hvað sem allri stéttarfélagsaðild líður, eru afleiðingarnar af aðförinni gegn Julian líka yfirvofandi aðför að öllum blaðamönnum.“
Allt önnur mynd birtist en sú sem opinberlega var haldið á lofti.
Hylmt hafði verið yfir stríðsglæpum, morðum á saklausum borgurum, pyntingum og mannfalli af völdum bandaríska innrásarliðsins í löndunum tveimur. Efni þessara uppljóstrana vöktu bæði óhug og reiði um allan heim.
Þegar til kastanna kom var það glæpurinn.
Í hálfan annan áratug höfðu þessi stjórnvöld og talsmenn þeirra haldið því fram að Julian væri ótíndur hakkari, njósnari og hryðjuverkamaður. Hann væri alls ekki blaðamaður og því snerist eltingaleikurinn við hann ekkert um blaðamennsku eða tjáningarfrelsi.
Julian Assange væri aðgerðarsinni sem hefði viljandi birt trúnaðargögn í massavís. Það hefði kostað mannslíf og stefnt fjölda annarra í hættu þegar birt voru nöfn og upplýsingar fólks sem hafði aðstoðað Bandaríkjaher í Írak og Afganistan og veitt Bandaríkjamönnum upplýsingar í sendiráðum þeirra um heim allan.
Þegar Julian kom fyrir dóm og gekkst við brotum sínum, tók dómarinn sem sá um málið það sérstaklega fram að ekkert benti til þess að uppljóstrun Wikileaks eða birting leyniskjalanna hefði kostað mannslíf eða valdið þeim skaða sem haldið hefði verið fram.
Það er ekkert óvænt að yfirvöldin sem sátu uppi með skömmina af uppljóstrunum Wikileaks skyldu reyna að snúa málinu á haus. Þau hafi beitt áróðurstaktík sem gekk út það að leyna upplýsingum, segja ósatt og mála upp mynd af Julian sem „óvini“ Bandaríkjanna og Vesturlanda allra jafnvel. Hryðjuverkamanni sem ætti að hantera sem slíkan.
Öðru máli gegnir um fjölmiðla.
Orðhengilshátturinn
Stærstu fjölmiðlar heims höfðu árin áður keppst við að komast í kynni við samstarfsaðila sem bjó yfir upplýsingum, hvatt hann til að afhenda sér þau, með það fyrir augum að birta efni þeirra opinberlega, sem þessir fjölmiðlar síðan gerðu.
Þessi samstarfsaðili var Julian Assange. Margir þessara sömu fjölmiðla kokgleyptu síðar áróðurinn um „hakkarann“ sem „ábyrgðarlaust birti gögn og skapaði þannig stórhættu“. Umfram allt voru þeir ótrúlega fljótir að fitja upp á nefið og taka undir fullyrðinguna um að ólíkt þeim væri Julian Assange ekki blaðamaður. Samt stóð aldrei annað til en að refsa Julian Assange fyrir blaðamennsku.
Rauð ljós blikkuðu – oft
Upphaflega hafði Julian Assange verið tekinn höndum vegna kröfu sænsks dómara sem vildi að hann yrði framseldur þangað svo hægt væri að yfirheyra hann vegna athugunar lögreglu á meintu kynferðisbroti. Hann hafnaði strax framsalinu en bauðst hins vegar til þess að hitta sænsku lögregluna í Bretlandi, eins og oft hefði verið gert í slíkum málum. Þeirri beiðni var hafnað. Julian var aldrei ákærður í Svíþjóð.
Julian hélt því fram að eina ástæða framsalskröfunnar væri einfaldlega að liðka fyrir því að bandarísk stjórnvöld gætu fengið hann framseldan, dæmdan í áratuga fangelsi eða jafnvel til dauða, fyrir birtingu leynilegra bandarískra gagna. Þeirri ástæðu neituðu stjórnvöld beggja landa. Bandaríkjamenn sögðu enga rannsókn í gangi gegn Julian og fásinna að Svíar af öllum myndu taka þátt í slíku.
Fjölmiðlar um allan heim og tóku jafnvel undir. Samhliða mættu svo kjörnir fulltrúar vestrænna ríkja og lýstu því yfir opinberlega að Julian skyldi einfaldlega tekinn af lífi án dóms og laga; án þess að þurfa að svara sérstaklega fyrir þau ummæli sín.
Það kom svo á daginn að bandarísk stjórnvöld höfðu einfaldlega sagt ósatt. Rannsókn á hendur Julian var, nákvæmlega eins og hann lýsti, í gangi á þessum tíma. Og snerist um þá sömu meintu glæpi og þá refsingu sem hann hafði bent á að væri yfirvofandi.
Það hefði líka ekki þurft mikla rannsóknarvinnu til að átta sig á því að friðelskandi og hlutlaus stjórnvöld í Svíþjóð hefðu sannarlega ekki sett hnefann í borðið þegar kom að því að leyfa Bandaríkjamönnum að nálgast þá sem þeir vildu innnan Svíþjóðar.
Það hafði ekki þurft framsalskröfur til þegar sænsk yfirvöld leyfðu bandarísku leyniþjónustunni að tína upp hælisleitendur af götum Stokkhólms, þaðan sem þeim var án dóms og laga skutlað í ómerkt fangaflug í pyntingarbúðir. Sameinuðu þjóðirnar ályktuðu um það árið 2006 að Svíar hefðu þarna brotið gróflega gegn banni við pyntingum.
Þessar staðreyndir og fleira urðu fæstum fjölmiðlum tilefni til umfjöllunar nema þá að greina samviskusamlega frá því þegar Bandaríkjamenn tilkynntu að Julian skyldi ákærður fyrir njósnir og krafist yrði framsals hans frá Bretlandi.
Það átti líka eftir að birtast frétt þar sem fram kom að þegar ekki gekk að fá Julian framseldan til Bandaríkjanna hafi yfirmaður leyniþjónustunnar (CIA) falið undirmönnum sínum að undirbúa áætlun sem fól í sér að ræna Julian og taka hann af lífi. Uppljóstrun sem fékk merkilega litla athygli og varð sorglega fáum fjölmiðlum tilefni til frekari umfjöllunar.
Stærstur hluti fjölmiðla, hættulega margir blaðamenn og ótal yfirlýstir varðmenn tjáningarfrelsisins, stóðu engan veginn í lappirnar. Blaðamenn voru margir ekki fyrr búnir að taka við verðlaunum og lofi vegna uppljóstrana í samstarfi við Wikileaks; um mannréttindabrot, áróður og upplýsingaóreiðu bandarískra yfirvalda, að þeir voru farnir að láta sömu yfirvöld beita sig sömu aðferðum í sama tilgangi, með góðum árangri.
Eftir að Julian losnaði kom í ljós að þrátt fyrir allt leikritið var hinn meinti glæpur hans aldrei annað en það að koma upplýsingum til almennings um það hvernig farið væri með vald. Vald sem sótt er til þessa sama almennings. Fyrir það átti að stinga honum í 175 ára fangelsi ef ekki væri búið að ræna honum og drepa fyrst.
Niðurstaðan sem eftir situr snýst ekki frekar en annað í þessu máli um Julian Assange eða persónu hans. Það hvort eða hversu geðugur hann sé. Það var einfaldlega hluti af afvegaleiðingunni.
Ræs í miðju strandi
Raunveruleikinn sem nú blasir við blaðamönnum um allan heim er ekki sérlega gæfulegur.
Eitt er að búið sé að skapa fordæmi fyrir því að dæma blaðamenn í margra ára fangelsi fyrir njósnir við það eitt að segja fréttir. Og það geti þegar verst lætur kostað menn ævilangt fangelsi eða jafnvel dauðarefsingu.
Það þurfti næstum því að stafa það ofan í blaðamannastéttina að hvað sem allri stéttarfélagsaðild líður, eru afleiðingarnar af aðförinni gegn Julian líka yfirvofandi aðför að öllum blaðamönnum sem ætla sér að fjalla um mál sem yfirvöldum finnst eiga að fara leynt.
Það fordæmi sem dómsátt Julians Assange hefur skapað er ekki það eina sem lætur blaðamenn nú vakna upp við vondan draum. Það gera líka þær aðgerðir sem stjórnvöld á Vesturlöndum hafa gripið til á síðustu fjórtán árum til að tryggja með öllum ráðum að enginn reyni að koma til almennings upplýsingum sem stjórnvöld telja að komi honum ekki við. Sem eins og dæmin sýna, er oftar en ekki reyndin.
Eitt dæmi um þetta eru breytt lög í Bretlandi sem gera erfitt eða vonlaust að fjalla á gagnrýninn hátt um allt sem flokkast mætti sem þjóðaröryggismál. Það er búið að gera það ólöglegt að taka við og vinna úr upplýsingum sem stjórnvöld vilja ekki að komi fram í dagsljósið óháð því hvort þær eigi erindi við almenning.
Það er búið að glæpavæða blaðamennsku.
Blaðamenn munu ekki einu sinni hafa sama rétt til að verja sig og almennt þykja grundvallarréttindi. Fá ekki tækifæri til þess að færa rök fyrir því fyrir dómi, að upplýsingar sem þeir afla eigi erindi við almenning.
Þessi löggjöf er ekki einsdæmi í hinum svokallaða frjálsa heimi undanfarin ár. Öll í nafni þjóðaröryggis.
Það er mikið öryggi fólgið í því að halda upplýsingum frá þjóð. Ekki síst fyrir þá sem hafa eitthvað að fela.
Það mun ekki breytast nema spyrnt sé við fótum.
Þangað til getum við huggað okkur við að enn er ekki búið að banna fréttaflutning af saltsíldarsamningum eða kjaradeilum unglækna.
Það er að segja ef við náum í upplýsingafulltrúana í ráðuneytunum.
....➥➥➥ 𝘄𝘄𝘄.𝘇𝗶𝗻𝘁𝗰𝗼𝗶𝗻.𝗰𝗼𝗺
2007/2008 H efnahagsbrotadeild finnur mikið fé á nafni brotaþola á sama tíma leggur sýslumaður hönd á veski föðurs brotaþola sem er myrtur 01.01.2011með líklega bletta hreinsi Tetra Klóríð, nýrnabilun eftir mikin niðurgang og magakveisur, á sama tíma er eitrað fyrir brotaþola sem fékk svipuð einkenni. Harpan áramótaskaup RÚV 2011
Mál nr.033-2008-004935 Sýslumaður Selfossi. Mál Rannsóknarstofnunar nr.081675 Ká lætur starfsmann Olís hringja í Lögreglu og tilkynna fíkn i akstur brotaþoli er stöðvaður á þingvöllum handtekin og fluttur á Selfoss í sýnatöku. Dagin eftir flýgur U frá Vestmanneyjum til að gefa blóð með hraði (frétt á vísi.is)-blóð úr öðrum en brotaþola fer í sýnatöku blóð úr brotaþola í hendur glæpamanna sem líklega hafa komið því fyrir á sakamálavettvangi.
Kaplakriki mútu mál. Rannsókn ríkissaksóknara nr.003-2008-25 Mál nr.200810-1259 brefalúga 660
Mál lögreglu nr.007-2008-70904
Hermann H fótboltamaður í lögreglubúningi notar tækifærið til að ná í menið dýra úr bönkunum úr minni íbúð og minni tölvu. Brotaþoli vakin eftir innbrot lögreglu og fjarlægður af heimili sínu um miðnætti í miðju bankahruni,handjárnaður fyrir aftan bak tekin út úr íbúðinni í öðrum skónum sem var mjög slæmt fyrir bak brotaþola sem er með mislanga fætur, hent á magan inn í lögreglubíl handjárnaður fyrir aftan bak stungið sprautu með nál í aðalæð á hægri hendi brotaþola og annaðhvort sprautað einhverju í hann eða tekið blóð þegar brotaþola líkaði þetta ekki var hann lamin í 11 hryggjalið sem brotnaði við höggið auk annara bakmeiðsla eftir aðfarirnar, settur í fangelsi yfir nóttina íbúðin skilin eftir opin, skórin sem brotaþoli fékk ekki að fara í tekin af ganginum í sameigninni og líklega komið fyrir á sakamálavettvangi, tengist einhverjum af fyrrverandi nágrönnum sem tengjast málinu
Mál -nr. 007-2022-020351 Kaplakriki framhald mútur Berg skjalafals blekkingar að undangegnum töluverðum eignaspjöllum málatilbúnaði misnotkun á dómsstólum og höfnun á áfríun á máli með stjórnsýsluákvörðun. Skjalafals og skemmdarverk kærð til lögreglu sem hættir rannsókn, mátti ekki stöðva leikin vegna afskipta stjórnmálamanna Br.
Svo var auðvitað gínast með glæpin í áramótaskaupi ríkissjónvarpsins 2011 þeir virðast ekki þurfa að hafa meiri áhyggur af fjölmiðlum en það og ekki eru þeir að stressa sig á lögreglunni
https://www.youtube.com/watch?v=mDN-k2dRE1E
þetta er ekkert lítill hópur sem er í afbrotum fyrir elítuna mikill fjöldi sérfræðingar í lögbrotum og niður í dópista sem fá pillur frá Kára, enda feit aukabúgrein á Íslandi fyrir innmúraða að mistúlka 30.gr stjórnarskrárinnar og skíta yfir öll önnur lög og alþjóða sáttmála í leiðinni og fá greitt múturfé fyrir. Það er rétt hægt að ímynda sér hvað fleira innmúraðir glæpamenn geta fengið keipt hjá stjórnmálamönnum á Íslandi t.d lagasetningar , gengisskráningu, vexti útreiknings aðferð á vísitölu og fl og fl í ríki sem tekur eigur fólks sem kvartar yfir lögbrotum í gíslingu til að reyna að þagga niður í því
Þetta er mjög alvarleg staða sem hefur þróast hér í vestrænu réttar og lýðræðisríki að nafninu til og afleiðingarnar blasa víða við svo hvar er fjórða valdið aðhaldið á svokölluð stjórnvöld í þessu skammarlega bananalýðveldi er sama spillingin þar allir í lygaskaki sem gefur vel af sér í bananalýðveldi þar sem nýbúið er að fremja stærstu rán sem sögur fara af og atvinnu fjöldamorðingar lifa afslöppuðu lífi án þess að hafa áhyggur af svokölluðum yfirvöldum
Einn blaðamaður að vakna við vondan draum til hamingju með það. Látum ekki fasista yfirtaka vesturlönd í nafni öryggis við hættum sem þeir skapa sjálfir. Ætli verði ekki komin herlög eftir nokkra mánuði eða örfá ár í boði vesturlanda elítunnar