Fjárhagsstaða félagsfólks Sameykis er almennt ögn betri en annars félagsfólks í aðildarfélögum BSRB og ASÍ. Þetta sýna niðurstöður könnunar Vörðu – Rannsóknastofnunar vinnumarkaðarins sem unnar voru upp úr könnuninni um stöðu launafólks á Íslandi, að beiðni Sameykis og eru birtar í nýjasta tímariti stéttarfélagsins. 

Þar kemur þó einnig fram að fjárhagsstaða félagsfólks Sameykis er gríðarlega ólík þegar hún er skoðuð eftir starfsgreinum. 

Í grein eftir Kristínu Hebu Gísladóttir, framkvæmdastjóra Vörðu, í tímaritinu segir að niðurstöðurnar sýni að fjárhagsstaða þeirra sem starfa í heilbrigðisþjónustu er verst en að staða þeirra sem starfa við fræðslu-, uppeldis-, kennslu og tómstundastörf sé einnig nokkuð verri en þeirra sem starfa við stjórnsýslu, fjármálaþjónustu, upplýsingatækni og almenn skrifstofustörf.

Könnunin sýnir að 25 prósent þeirra sem starfa við heilbrigðisþjónustu innan Sameykis á erfitt eða mjög erfitt með að ná endum saman og 53 prósent geti ekki mætt óvæntum 80.000 króna útgjöldum án þess að stofna til skuldar. Þá hafa tíu prósent hópsins ekki efni á staðgóðri máltíð annan hvern dag og svipað hlutfall hefur ekki efni á bíl. Alls 27 prósent hafa ekki efni á árlegu fríi með fjölskyldu sinni og 18 prósent hefur þurft að fá aðstoð frá vinum eða ættingjum í formi peninga- eða matargjafa á síðastliðnu ári.

Í grein Kristínar Hebu kemur einnig fram að verri fjárhagsstaða foreldra sem eru félagar í Sameyki og starfa í heilbrigðisþjónustu birtist einnig þegar litið er til kostnaðarsamra þátta sem fylgja því að vera með börn á heimili. „Tæplega fjórðungur (23 prósent) þeirra hefur til að mynda ekki getað keypt nauðsynlegan klæðnað fyrir börnin sín, tæplega fimmtungur (19 prósent) hefur ekki haft efni á eins næringarríkum mat og þau telja börnin sín þurfa og sama hlutfall (19 prósent) hefur ekki getað greitt kostnað vegna félagslífs barna sinna, eins og að fara í bíó með vinum eða í afmæli til vina.“

Þung byrði af húsnæðiskostnaði

Fyrri kannanir hafa sýnt að þeir sem búa við verri fjárhagsstöðu eru líklegri til að vera á almennum leigumarkaði en aðrir. Í greininni kemur fram að þegar staða félagsfólks Sameykis á húsnæðismarkaði sé greind sjáist að hærra hlutfall er í eigin húsnæði  samanborið við annað félagsfólk í aðildarfélögum BSRB og ASÍ. 

Kristín Heba segir meðaltalstölurnar þó gefa ekki rétta mynd af stöðu ólíkra hópa. „Nokkur munur sést á stöðu félagsfólks Sameykis á húsnæðismarkaði eftir því í hvaða starfsgreinum það starfar. Lægst er hlutfall þeirra sem starfa í heilbrigðisþjónustu og búa í eigin húsnæði (62 prósent), næstlægst meðal þeirra sem eru í fræðslustörfum (68 prósent), því næst meðal þeirra sem eru í öðrum störfum (72 prósent) en langhæst hjá félagsfólki í skrifstofustörfum (85 prósent).“ 

Að sama skapi sé hæst hlutfall félagsfólks í heilbrigðisþjónustu sem er á almennum leigumarkaði, eða 19 prósent. Af þeim sem starfi í fræðslustarfsemi og öðrum störfum eru 17 prósent að leigja og einungis níu prósent þeirra sem eru í skrifstofustörfum. „Sama mynd birtist þegar litið er til byrði húsnæðiskostnaðar. Að meðaltali býr lægra hlutfall félagsfólks Sameykis við þunga byrði af húsnæðiskostnaði (30 prósent á móti 36 prósent) samanborið við meðaltalstölur fyrir félagsfólk í aðildarfélögum BSRB og ASÍ. Þegar byrði húsnæðiskostnaðar er skoðuð eftir starfsgreinum innan félagsins kemur í ljós að þau sem starfa í heilbrigðisþjónustu búa í mestum mæli við þunga byrði af húsnæðiskostnaði (39 prósent), því næst þau sem eru í fræðslustörfum (35 prósent) og öðrum störfum (30 prósent) en hlutfallið er talsvert lægra meðal fólks í skrifstofustörfum (23 prósent).“

Almennt er enda talið að ef fólk er að nota 40 prósent eða meira af ráðstöfunartekjum sínum í húsnæðiskostnað þá sé sá kostnaður ósjálfbær.