Það gerðist ýmislegt merkilegt í kosningunum síðustu.
Ég þreytist til dæmis ekki á að furða mig á því að venjulegt fólk skuli enn kjósa Sjálfstæðisflokkinn sem var KANNSKI eitthvað annað í gamla daga, en er nú bara þröng hagsmunagæsluklíka fyrir fámennan hóp auðjöfra og sægreifa, og bara alls ekkert annað.
Og ég mun ævinlega fyrirverða mig fyrir hönd þjóðar minnar að hafa látið fallerast af hinu hræðilega kosningaslagorði: „Er ekki bara best að kjósa Framsókn?“
Og þótt fylgishrun hafi orðið hjá VG, þá var ég eiginlega hissa á að það skyldi ekki verða meira. Það er stórundarlegt að margt heiðarlegt vinstrafólk skuli enn hafa haldið trú við þennan flokk sem lagði ALLAR vinstri áherslur sínar á hilluna til að fá pláss í sólinni frá Garðabæ.
Og þannig mætti áfram telja nokkrar furður sem kosningaúrslitin skiluðu.
Vandræðalegt?
En fyrir minn smekk, þá voru undarlegustu úrslitin þann 25. september samt þessi: …
Ég er fyrverandi félagi í Samfó. Hélt einsog margir aðrir að forystumenn flokksins ætluðu að hefja merki klassískrar jafnaðarstefnu og taka upp þráðin af og baráttuna fyrir norrænavelferðarkerfinu sem lá í drullunni. Ég sá ekkert slíkt.
Og getur svar spurningarinnar legið í því að Ingibjörg Sólrún fór með stóra sigurinn 27%in og fórnaði þeim á altari Valhallar og að eftir hrun voru nýfrjálshyggjubankarnir vaktir upp eins og draugar úr kirkjugarði og slept lausum ( án þess að náfroðan hafi verið sleikt framan úr þeim)? Vísitalan var ekki fryst vegna þess að fjármálakerfið hefði tapað á því og heimilin brunnu án þess að siðlegum leigumarkaði væri komið á. – Bara örfá dæmi.
Getur verið að eldurinn sem brann á heimilum. Hafi einmitt brunnið á því fólki sem gæti hafa myndað kjarnafylgi rótæks umbótaflokks – jafnaðarmannaflokks?
Ég spyr nú bara í fávisku minni.